ฉันติดอยู่ในห้องมืดๆ

ห้องมืด

           “ห้องมืดน่ะหรอ ใครจะกลัว” เริ่มต้นมันก็เกิดจากความผิดพลาดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่คนตัวเล็ก ๆ มองไม่แม้แต่จะเห็นมันอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ ทั้งเจ็บปวดทรมานไปถึงแก่นใจ ชีวิตฉันต่อไปนี้จะไม่เหลืออะไรอีกแล้ว…

            อะไรคือสิ่งที่ทำเป็นฉันหรือใครก็ตามเป็นแบบนั้นกันนะ ความโลภ เงินทอง ความสบาย หรือความไว้ใจกันหล่ะ เรื่องมันก็มีอยู่ว่าวันที่ฉันต้องการเงินมาก ๆ ขนาดนั้น “แต่มันก็ไม่มากอะไรขนาดนั้นเลยหนิ” ฉันเอ่ยออกมาอย่างไม่ได้คิดไตร่ตรองว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น มีเว็บไซต์แห่งหนึ่ง อารมณ์คล้าย ๆ กึ่งการพนันและเป็นการวางแผนของทุนตามที่เราลง โดยเป็นการวิเคราะห์แบบแผนและตามแผน ซึ่งฉันไม่ได้คิดอะไรเลยสมัครและสอบตรวจ การโอนหรือถอนนั้นแอดมินสอนฉันว่าต้องทำอย่างไร บอกกฎและกติกาของบริษัท ซึ่งทุกอย่างมันก็ดี…          จนกระทั่ง…

……………………

ในภายใต้จิตใจ บอกฉันไม่มี ต้องทำอย่างไรกับมันดี 

จิตใจที่1 : ไม่มีเลยเราควรจะทำอย่างไรกับมันดี

จิตใจที่2 : ฆ่าตัวตายไปเลยสิ หมดหวังแล้วไม่ใช่หรอ กลับเข้าสู่ความมืดเถอะ จากนั้นพวกเราจะสบาย

จิตใจที่3 : จะสบายยังไงกัน นี่มันทรมานนะ

จิตใจที่4 : แล้วมันจะเจ็บไหมอ่ะ

จิตใจที่2 : เจ็บแค่ครู่เดียว จากนั้นจะหายเป็นปลิดทิ้ง ความสุขกำลังจะมาแล้ว

จิตใจที่1 : ฉันว่าอย่าเลย มันไม่ดีหรอกนะ กลับบ้านเถอะ มีคนช่วยเธอได้ ดีกว่าแก้ปัญหาคนเดียว

จิตใจที่3 : กลับไปจะไปเหลืออะไร ไม่มีใครช่วยเเล้ว แถมยังจะโดนประจานซ้ำ

จิตใจที่4 : จะอยู่ที่นี่หรอ มันอึดอันนะ ต้องใช้หนี้ที่ยืมมาหนิ วันนี้ด้วย เขามาทวงแล้ว

จิตใจที่1 : หาทำอะไรสักอย่าง ฉันเริ่มไม่ไหวแล้วนะ

ความกดดันมาเยือน

จิตใจที่2 : ฆ่าตัวเองให้ตายพ้น ๆ จะดีกว่า ตัดปัญหาออก แล้วทุกอย่างจะดีขึ้น

จิตใจที่4 : แต่ฉันยังไม่กล้าพอที่จะทำแบบนั้นนะ

จิตใจที่2 : จะกลัวอะไรนับประสาแค่ปลิดชีพ มีวิธีอื่นให้เลือกอีกเยอะแยะ

จิตใจที่3 : แล้วมีวิธีไหนที่เจ็บน้อยที่สุด

จิตใจที่2 : ก็กินยานอนหลับไง 

จิตใจที่1 : ไม่ได้นะ (จิตใจที่1 กำลังจะหยุดความคิดลง)

จิตใจที่2 : ไม่เจ็บหรอกนะ กินเข้าไปเยอะ ๆ จากนั้นเราจะรู่สึกเหมือนเรากำลังนอนหลับ

จิตใจที่3 : จริง ๆ หรอ จิตใจที่2

จิตใจที่2 : จริงสิ!!

จิตใจที่4 : งั้นก็เริ่มเลย มัวรออะไรอยู่

จิตใจที่1 : (จิตใจที่อยู่ในความเป็นจริงและร้องไห้ออกมาด้วยความหมดหวังและโดดเดี่ยว สิ่งที่เคยอยากทำงานแบบนี้ในฝันที่เคยฝันไว้ สิ่งที่อยากเป็นผู้พัฒนาสื่อการดิจิทัล กำลังจะพังลง) ความทุกข์ได้ผันผวนทุกสิ่งให้นำพาร่างกายถอยออกมา แล้วหยิบมือถือมาโทรผู้ปกครอง ขณะที่โทรติดและพูด ฉันก็ร้องไห้ออกมาอย่างฟูมฟายเหมือนคนเป็นบ้า มันเศร้ามาก กับสิ่งที่ฉันทำ ทุกคนจะไม่มีวันให้อภัยฉันได้ แล้วทุกอย่างก็มืดหลังจากได้ยินคำว่า “มึงอย่าคิดอย่าฝันว่ากูจะช่วยมึง ไม่มีใครช่วยมึงได้” ภายในจิตใจทั้ง4 กลับหัวเราะในตัวฉัน พร้อมกับตกใจและสิ้นหวังมากที่จะไม่มีคนช่วย ไม่กี่วินาทีต่อมา ความแค้นเริ่มเข้าสู้จิตใจ กลับกลายเป็นคนละคนกับคนที่อ่อนแอร้องไห้ไปมาเมื่อครู่ รุ่นพี่โทรมาร้องไห้และเขากำลังจะหมดหวังเหมือนกับที่ฉันเป็น แต่ฉันกลับบอกไปว่า “ใจเย็น ๆ นะ เดี๋ยวก็จะดีขึ้น” อนาคตหมดกัน อายุเพิ่ง17ปี ต้องจากโลกแล้ว ทุกอย่างสลับสับสนกันหมด ฉันเลยจัดการกดทุกอย่างลงใต้จิตใจอีกครั้งแล้วเดินหน้าต่อ ซึ่งก็คือเดินเที่ยวงานเพื่อปลอบประโลมใจให้ดีขึ้น แต่มันก็ไม่ช่วยอะไรมากนัก พองานจบ ทุกคนเกิดรู้เรื่องของฉันเกือบทั้งอำเภอ ซึ่งมีผู้ปกครองท่านหนึ่งได้โพสต์เรื่องราวฉันในเฟซบุ๊ก ทำให้ฉันได้อ่านมัน แล้วเสียใจมาก ไม่คิดว่าจะเอาเรื่องส่วนตัวหรือคนในครอบครัวออกมาเล่าผ่านสื่อโลกออนไลน์แบบนี้

ครอบครัว=ฆาตกร

           ย้อนกลับไปเมื่อก่อน เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เพิ่งเกิดขึ้น เหตุการณ์แบบนี้เป็นแบบนั้นทุกครั้งที่มีปัญหา คุณสอนฉันไม่ให้เอาเรื่องส่วนตัวมาพูดให้คนที่ไม่ใช่ครอบครัวได้ทราบไปทั่วกัน แล้วอีกทั้งยังทำต่อหน้า นี่หรือคือครอบครัวที่แสนจะอบอุ่น 

           ฉันจะยกตัวอย่างมาให้ได้ทราบกัน มันเป็นเรื่องที่น่าอายมาก สมัยนั้นฉันก็มีแฟนตามประสาวัยรุ่นปกติ พอแฟนมาบ้าน พวกผู้ใหญ่ที่บ้านหรือแม่แต่ลูกพี่ลูกน้องฉันก็มักจะไม่พอใจอยู่เสมอ และทำเรื่องน่าอับอายให้กับฉันต่อหน้าแฟนอยู่บ่อยครั้ง ผ่านมาหลายอาทิตย์ แฟนฉันมาบ้านฉันปกติ ผู้ใหญ่ที่บ้านดูเหมือนไม่ชอบ จึงเอาเรื่องฉันกับแฟนไปเล่าให้ชาวบ้านในหมู่บ้านฟัง ซึ่งฉันเพิ่งได้รู้ตอนที่มีคนมาบอกฉัน ฉันรู้เลยว่าต้องเป็นที่บ้านแน่นอน แล้วปากต่อปาก มันยืดยาวมาก จะถูกหรือผิดมันอยู่ที่ฉันเห็นและได้รู้ แต่นี่คือนำมาพูดให้ผู้อื่นฟัง มันคืออะไรกัน ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่พวกเขาทำกับฉัน จะรักฉันหรือไม่ชอบใคร ทำไมไม่คุยกันตรง ๆ จับเข่านั่งคุยกันไปเลย ทำอย่างนี้มันไม่ยุติธรรมกับฉันเลย ฉันเสียใจมาก ฉันโดนกล่าวหาทางด้านลบ ด้วยคำต่อว่าที่หยาบจากชาวบ้าน ฉันไม่รู้หรอกว่าได้ข่าวจริงหรือปลอม แต่คุณควรจะนึกถึงความรู้สึกฉันบ้าง ฉันก็คนไม่ต่างจากคน ถ้าคุณโดนเช่นที่ฉันโดนจะรู้สึกยังไง เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ

ต่อไปจะยังไงดี

          ตอนนี้ทางบ้านให้ฉันกลับบ้านมาสอบปากคำจากทางตำรวจที่ผู้ปกครองแจ้งความไว้ แต่ฉันยังอยู่ที่อีกที่ และไม่รู้ว่าจะกลับไปยังไงดี เพราะความอาย แต่ไม่มีเงินกับอาย จะเลือกอะไร อันนี้ฉันก็ยังไม่รู้คำตอบเลย ได้แต่รอที่บ้านมารับตัวไป ฉันควรทำอย่างไรต่อไปดี อยู่ในห้องมืด ๆ ดำ ๆ ห่มผ้าคลุมหัว นอนร้องไห้ในห้อง ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย ฉันไม่มีใครให้ช่วยแล้วจริง ๆ ได้แต่นอนรอความตายมาเยือน จ้าวไม่กิน นอนไม่หลับ แช็ตก็ไม่อ่าน โทรมาฉันก็ไม่รับ สิ้นหวังอยากตายมาก 

         บทสรุปของเรื่องนี้น่ะหรอ ลองอ่านดูนะ นี่คือเรื่องจริงของผู้อ่าน อ่านอย่างมีวิจารณญาณ เปิดใจให้กว้าง ๆ ในการอ่านเรื่องนี้ มองอีกมุมหนึ่งของผู้เขียนที่มีประสบการณ์ตรงจากการที่ทำเรื่องผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ ไม่ว่าอย่างไรก็ตามนี่คือเรื่องสั้นที่เขียนอย่างตั้งใจและมาจากข้างในของผู้เขียน ฉันอยากจะถ่ายทอดความรู้สึกผ่านทางโลกอินเตอร์เน็ตให้ผู้คนที่กำลังประสบเจอปัญหาเช่นนี้มาให้คิดตามดูว่ามันเกิดจากอะไร และปมจากอดีตที่ทำให้เกิดบุคคลในจินตนาการขึ้นมา ผู้เขียนอยากจะให้กำลังใจทุกคนที่มีปัญหาในด้านนี้อย่างแท้จริง ชีวิตในห้องมืดนี้ผู้เขียนขอตัดสินใจด้วยตัวเองว่าจะอยู่ต่อหรือพอแค่นี้ ขอบคุณนะ :)

รูปภาพปกถ่ายโดยผู้เขียนจากหนังสือ

รูปภาพประกอบทั้งหมดโดยผู้เขียน

ร่วมเสพบทความ หนัง เพลง และซีรีส์ใหม่ ๆ สุดปัง โหลดเลยที่ App TrueID ฟรี !