วิญญาณที่ยังอยู่

ภาพโดย cocoparisienne จาก Pixabay

เขียนโดย  อ.อเวจี

ศพเด็กแว๊นต้อนรับผู้ใหญ่บ้านคนใหม่

ลุงซ้ง  ผู้ใหญ่บ้านใหม่หมาด  เคยรับปากกับชาวบ้านคุ้มเหนือเอาไว้ตั้งแต่ก่อนเลือกตั้งว่า  ถ้าหากได้เป็นผู้ใหญ่บ้าน  แกจะทำศาลานั่งพักบริเวณจุดสามแยก  ซึ่งของเก่ามีอยู่แล้วแต่ทรุดโทรมจวนพังมิพังแหล่ ผู้ใหญ่ซ้ง  มีฝีมือในด้านงานช่างก่อสร้างทุกอย่าง  เพราะเคยไปทำงานรับจ้างก่อสร้างในกรุงเทพฯตั้งแต่ยังหนุ่ม ๆ  จนสามารถอ่านแบบ  และมีเพาเวอร์ขนาดรับเหมางานก่อสร้างได้เอง  จนมีเงินมีทองกลับมาสร้างบ้านซื้อนาอีกสิบกว่าไร่สำหรับทำมาหากิน  มีคนทำงานก่อสร้างไม่กี่คนหรอก  ที่จะสามารถพัฒนาตัวเองจนประสบความสำเร็จได้ในระดับนี้

เมื่อได้รับเลือกตั้งเข้ามา  อะไรต่อมิอะไรที่เคยรับปากก็จำเป็นต้องทำ  โดยเริ่มจากเรื่องง่าย ๆก่อนเป็นอันดับแรก ศาลานั่งพักจึงเริ่มก่อรูปร่างขึ้นอย่างรวดเร็ว  ด้วยงบประมาณไม่มาก แต่ด้วยสุดฝีมือในเชิงช่างของผู้ใหญ่บ้านคนใหม่ เสร็จจากศาลานั่งพัก ลุงซ้งก็มีงานใหม่ ๆในฐานะผู้ใหญ่บ้านเข้ามาไม่ขาดระยะ  จนกระทั่งในช่วงเย็นของวันหนึ่ง   ชาวบ้านกระหืดกระหอบเข้ามาแจ้งข่าวว่า  มีรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งเสียหลักพุ่งเข้าชนศาลานั่งพัก

ภายหลังนั่งคุยกับเพื่อนผู้ใหญ่บ้าน  อบต.จากต่างหมู่บ้าน  ซึ่งก็ล้วนแล้วแต่รู้จักมักคุ้นกันเป็นอย่างดีนั่นแหละ  ผู้ใหญ่ซ้งก็เอ่ยปากขอตัวกลับบ้าน

“คุยกันก่อนน่าพี่” อบต.ดำ ดึงมือผู้ใหญ่ซ้งเอาไว้

“จริงด้วย  นาน ๆจะได้เจอกัน”

ผู้ใหญ่ซ้งจำต้องวางก้นลงอีกครั้ง เรื่องราวในวงเหล้าไม่มีวันจบง่าย ๆ  ถ้าถกกันด้วยเรื่องอภิธรรมก็จะลึกล้ำในระดับปรมัตถ์กันเลยทีเดียว ผู้ใหญ่ซ้งนั้น  ผ่านประสบการณ์ชีวิตมามาก  เพราะคนงานในไซด์งานก่อสร้างที่แกเคยทำ  ล้วนแล้วแต่คอเหล้ามืออาชีพกันทั้งสิ้น  ดังนั้นเมื่อจำเป็นต้องนั่งอยู่ในวงเหล้า  จึงสามารถพูดคุยได้ไม่มีปัญหาอะไร   

เป็นคืนวังเวงเพราะมีงานศพ

บรรยากาศภายในงานศพ  ยังคึกคักด้วยเหล่านักพนัน  มันเป็นงานที่ไม่เหลือความเศร้าโศกใด ๆหลงเหลืออยู่เลย กว่าผู้ใหญ่ซ้งจะขอตัวลุกจากวงเหล้าได้ก็ดึกมากแล้ว  ก้าวพ้นจากวงเหล้าได้  ก็รู้สึกสบายใจอย่างไรบอกไม่ถูก  ยิ่งเมื่อขี่มอเตอร์ไซค์พ้นออกมาจากบริเวณงานศพได้  ผู้ใหญ่ซ้งถึงกับเป่าลมออกจากปาก 

คืนนี้ เดือนดับ  แสงดาวกระจัดกระจายเกลื่อนท้องฟ้า  สายลมรำเพยผ่านผิวกายเมื่อผู้ใหญ่ซ้ง บิดคันเร่งมอเตอร์ไซค์  แกคุ้นเคยกับบรรยากาศแบบนี้อยู่แล้ว  จึงไม่รู้สึกว่ามันน่ากลัวอะไร  คืนนี้แตกต่างจากทุกคืนที่ผ่านมาตรงแค่ว่า  มันมีคนตาย  และมีงานศพเท่านั้น

จู่ ๆภาพของเด็กหนุ่มเคราะห์ร้ายก็ผุดขึ้นมาในหัว   ผู้ใหญ่ซ้งกลืนน้ำลายเหนียว ๆ  ไม่ได้กลัวหรอก  แต่นึกสยดสยองกับชิ้นส่วนของมันสมอง  พอจินตนาการเห็นภาพ  จมูกก็คล้ายกับจะได้กลิ่นคาวขึ้นมาทันที  ผู้ใหญ่ซ้งขนลุกซู่  ในหูได้ยินเสียงวิ้ง ๆ ๆ ๆ ๆ  เนื่องจากไม่ได้สวมหมวกกันน็อก  ทันใด ผู้ใหญ่ซ้งรู้สึกว่าน้ำหนักรถเพิ่มขึ้นอย่างผิดปกติ 

ขนลุกซู่อีก!

ใจนึกค้านว่า  มันคงไม่เกิดขึ้นกับตัวแกหรอก  จริงอยู่  เรื่องผี ๆ  เคยได้ยินได้ฟังมามาก  แต่ตลอดชีวิตไม่เคยเจอ  คนใดเห็นผีแปลว่ามีดวงจิตที่ค่อนข้างมีเมตตาธรรมอยู่  ดวงวิญญาณจึงอยากติดต่อสื่อสารเพื่อขอส่วนบุญเท่านั้น

ผู้ใหญ่ซ้งเหลือบมองด้วยหางตาผ่านเนินหัวไหล่ของตน  ไม่เห็นมีอะไร  แกคงคิดมากไปเองมากกว่า คนผ่านประสบการณ์มากว่าครึ่งชีวิตพยายามระงับสติอารมณ์ให้เป็นปกติ  ถ้าหากไม่ได้ยินเสียงอีกอย่างหนึ่งเมื่อเข้าใกล้หมู่บ้าน 

“บรู๋วววว์!” ยิ่งใกล้เข้าไป  เสียงหมาก็ยิ่งหอนกระชั้นถี่ขึ้น ที่น่าประหลาดกว่านั้นก็คือ  น้ำหนักของมอเตอร์ไซค์หนักหน่วงขึ้นอย่างผิดสังเกต  ราวกับมีคนซ้อนท้ายอยู่สักสองคนอย่างนั้นแหละ ผู้ใหญ่ซ้งตัวแข็ง  หัวใจกลับหนาวเหน็บ  จมูกก็ยิ่งได้กลิ่นคาวของเลือดและมันสมอง  แบบนี้เองกระมังที่เขาว่ากันว่า  ถูกผีหลอก 

หมาหอนเห็นอะไร

ผู้ใหญ่ซ้งนึกถึงบทสวดมนต์  บทที่จำได้แม่นยำติดปากก็คือ นะโม  แต่เวลานี้แค่จะท่องให้จบบทยังทำไม่ได้แกยังแข็งใจขี่ต่อไป  เพราะมันคือหนทางเลือกทางเดียว  จะหยุดรถก็ทำไม่ได้  แล้วก็เข้าสู่เขตหมู่บ้านในความปกครองของตัวเอง

 “บรู๋วววว์!” แน่ชัดแล้วว่า  เหตุใดหมาจึงเห่าหอน

มองเห็นไฟสีส้มแวบ ๆ  มันเป็นสัญญาณไฟจราจรเตือนว่า  ข้างหน้ามีเส้นทางตัดผ่าน  และตรงมุมหนึ่งก็คือที่ตั้งของศาลาพักริมทางที่แกเพิ่งสร้างเสร็จนั่นเอง

ผู้ใหญ่ซ้งค่อยเบาเครื่องลง  บ้านแกจะต้องผ่านศาลาพักริมทาง  โดยเลี้ยวขวามือเข้าไปในซอยอีกร้อยกว่าเมตร 

“โฮ่ง ๆ ๆ!” “บรู๋วววว์!” หมา 4-5  ตัวพร้อมใจกันกรูออกมา  ท่าทางของพวกมันเหมือนกำลังเห็นปรปักษ์อะไรสักอย่างน้ำหนักบนหลังอานมอเตอร์ไซค์หนักหน่วงจนผู้ใหญ่ซ้งต้องเอาสองขาช่วยยันพื้น  ไม่อย่างนั้น  รถล้มแน่ผู้ใหญ่ซ้งค่อย ๆเลี้ยวรถ  เพื่อจะเข้าซอย

วูบ! แกสะดุ้งเฮือก  เพราะรู้สึกชัดเจนว่า  น้ำหนักอันมากมายนั้นอันตรธานวูบ  หมาสี่ห้าตัวนั้นก็วิ่งกรูไปที่ศาลา  ส่งเสียงเห่ากระโชกไม่หยุด ผู้ใหญ่ซ้งหยุดรถ  แข็งใจเหลียวไปมองที่ศาลา 

ผีไม่ได้หลอก แค่วิญญาณยังอยู่เท่านั้น

คุณพระช่วย! แสงไฟจากหลอดประหยัดไฟที่ติดตั้งเอาไว้หน้าศาลานั้น  สว่างมากพอที่จะทำให้มองเห็นว่า  ที่ศาลามีคนอยู่  เจ้าของร่างนั้นสวมใส่เสื้อผ้าแบบเดียวกับเด็กหนุ่มเคราะห์ร้ายที่แกเพิ่งไปงานศพมา  และเสื้อผ้าชุดนั้นก็คล้ายกับมีรอยคราบเลือดเต็มไปหมด

หรือสายตาของแกจะฝาดไปเอง... 

ผีหลอก!  ผีหลอกกูแน่ ๆ!

ผู้ใหญ่ซ้งร้องตะโกนลั่นภายในใจ  ก่อนบิดคันเร่งพามอเตอร์ไซค์พุ่งเข้าไปในซอย   หลังจากนั้นจำความอะไรไม่ได้อีก  มารู้สึกตัวอีกทีก็วันรุ่งขึ้น   มีคนพยายามถามเหมือนกันว่า  แกเป็นอะไรถึงได้มานอนสลบไสลไม่ได้สติที่หน้าบ้านของตัวเอง

ผู้ใหญ่ซ้งเอาแต่ยิ้ม  คิดในใจว่า  เรื่องแบบนี้ขืนแพร่งพรายออกไป  รังแต่จะเป็นโทษมากกว่า  เพราะชาวบ้านยิ่งเชื่อเรื่องงมงายเป็นทุนเดิมอยู่ด้วย

*******