เทพบุตรขนหัวลุก

ภาพโดย Harald Matern จาก Pixabay

เขียนโดย  อ.อเวจี

---

เทพบุตร  ผู้ชายวัยกลางคน  ในเครื่องแบบเต็มยศ  มองความเรียบร้อยของตัวเองจากกระจกเงาภายในห้องเช่าโกโรโกโสเป็นครั้งสุดท้าย  ก่อนหมุนร่างผละจากมา  เขาเป็นผู้ชายในเครื่องแบบ  เรียกเต็มยศว่า  พนักงานรักษาความปลอดภัย  ย่อ  รปภ.  และเรียกง่ายๆว่า  ยาม

หมดหน้านา  โดยสารรถไฟฟรีจากอุบล  ลงมาเหยียบมหานครบางกอก   น้ำหน้าอย่างเขา  ความรู้ความสามารถอย่างอื่นไม่มี  มีแต่ความอึดความทนแบบหนุ่มใหญ่อาชีพทำนา  งานอื่นคงไม่เหมาะเท่ากับการเป็นรปภ.

เทพบุตรออกจากห้อง  เร่งฝีเท้า  จนเหงื่อซึมจึงถึงสถานที่ทำงาน  เป็นไซด์งานก่อสร้างอาคารพาณิชย์   เขาลงชื่อเปลี่ยนเวรกับรปภ.กะกลางวัน  ปกติจะใช้คนแค่สองคน  แต่ด้วยความที่เทพเป็นรปภ.ใหม่  คืนนี้หัวหน้าสายตรวจจึงพารปภ.อีกคนให้มาอยู่เป็นเพื่อน

“ชื่ออะไรนะ” 

หอมพยักหน้าหงึกหงัก  “คิดเป็นเงินแสนเชียวนะ  แต่ตอนนี้ไม่มีทุนไปต่อ  สงสัยต้องต้มใบประทวนกิน”

เทพบุตรนิ่งอึ้ง   ด้วยความที่เป็นชาวนาเหมือนกัน  เข้าใจถึงความทุกข์ยากได้เป็นอย่างดี  การทำนาต้องลงทั้งทุนทั้งแรงนานหลายเดือนกว่าจะได้ผลผลิต

บรรยากาศการพูดคุยดูเหมือนจะกร่อยลงไปถนัด   เทพบุตรนึกถึงสภาพครอบครัวของตัวเอง  ไม่ได้ดีกว่าหรืออาจจะเลวกว่าหอมเสียด้วยซ้ำ    เพราะเจอเข้ากับสภาพแห้งแล้ง  ไม่มีผลผลิตออกมาจากท้องนาเลย  เขาพยายามจะพลิกฟื้นแผ่นดินเพื่อปลูกพืชประเภทอื่น   แต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จมากนัก  ด้วยปัญหาใหญ่ก็คือไม่มีทุนนั่นเอง

คุยกันได้สักพัก  หอมเป็นคนบอกเทพบุตรให้เดินตรวจตราดูรอบๆไซด์งาน 

“กลัวผีหรือเปล่าล่ะ”

หอมถามยิ้มๆ 

“ผมไม่เคยเห็นผีซักที”  เทพบุตรตอบทีเล่นทีจริง “ขอให้เจอเถอะน่าจะขอสามตัว”

“หกตัวเลยดีกว่า”  หอมพูดแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ 

สองรปภ.ต่างแยกย้ายกันเดินตรวจ  หัวหน้าสายตรวจกำชับเอาไว้ว่า ยิ่งดึกยิ่งต้องหมั่นเดินตรวจ    ไม่เพียงเฝ้าระวังพวกขโมย  แต่ยังระมัดระวังฟืนไฟอีกด้วย   สองรปภ.หนุ่มใหญ่กลับมาเจอกันอีกรอบที่ป้อมยามด้านหน้าไซด์งาน  เป็นจังหวะเดียวกับหัวหน้าสายตรวจขี่มาตรวจอีกรอบ

“เป็นไงบ้าง”  หัวหน้าถามโดยไม่ได้ดับเครื่องมอเตอร์ไซค์

“เรียบร้อยดีครับหัวหน้า”  หอมเป็นคนตอบ   ส่วนเทพบุตรได้แค่ยิ้มๆ 

หัวหน้าสายตรวจยืนพูดคุยไม่กี่ประโยคก็ขี่มอเตอร์ไซค์จากไป   หอมนินทาหลับหลังทันทีว่า  หัวหน้าสายตรวจเช่าบ้านอยู่ใกล้กับเขา  เป็นหนุ่มโสด  เงินเดือนไม่ใช่น้อยแต่หมดไปกับเหล้า  ชีวิตไม่ได้ดีกว่าพวกเขาเลย

“แต่ในหน้าที่  เขาเป็นหัวหน้า”

เทพบุตรได้แค่นิ่งฟัง  เพราะไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน  ในความเห็นของเขา  หัวหน้าสายตรวจเป็นคนมีอัธยาศัยดี  แต่ไม่ได้ล่วงล่ำความเป็นส่วนตัวของใครมาก  ต่างจากหอมที่พยายามสอบถามข้อมูลของเขาทุกเรื่อง  ราวกับนักสืบ  ทั้งๆที่เพิ่งรู้จักกัน  เทพบุตรได้แต่คิดในใจว่า  คืนต่อไป   เขาขอมาอยู่ที่นี่ตามลำพัง  ไม่จำเป็นต้องมีหอมมาเป็นเพื่อนก็ได้ 

กลางดึก   หอมคนช่างพูดนั่งสัปหงก  เงียบเสียงไปเรียบร้อย  เทพบุตรไม่ยอมนั่งอยู่กับที่   เขาถูกความง่วงจู่โจมเมื่อเวลาประมาณห้าทุ่มเศษ  พอผ่านช่วงเวลาดังกล่าวมาแล้ว  ก็สดชื่นกระปรี้กระเปร่า   ซึ่งปกติเวลาอยู่บ้านนอก  เขามักมีอาการนอนไม่หลับในเวลาที่คนปกติเขาหลับนอนกัน   เทพบุตรมักจะคาดไฟฉายเดินดุ่มออกไปส่องนกส่องหนูตามทุ่ง   จนรู้สึกง่วงจึงย้อนกลับเข้าบ้าน

อาชีพรปภ.กะกลางคืนจึงนับว่าเหมาะสมกับคนอย่างเทพบุตรที่สุดแล้ว 

คืนแรกผ่านพ้นไปโดยไม่ได้มีเหตุการณ์ผิดปกติใดเกิดขึ้น   เทพบุตรกับหอมแยกย้ายกลับห้องพัก   และพอช่วงค่ำของวันต่อมา  เทพบุตรมาปรากฏตัวที่ไซด์งานก่อสร้าง  คราวนี้ไม่เจอหน้าหอม  แต่ไม่ได้สงสัยอะไร  เพราะคิดว่าหัวหน้าคงให้หอมไปเฝ้ายามที่อื่น

การอยู่เวรยามเพียงลำพังสำหรับเทพบุตรถือว่าเป็นเรื่องดีด้วยซ้ำ  เขาจะได้ไม่ต้องทนนั่งฟังเรื่องราวชาวบ้านจากปากของหอม

เทพบุตรมีวิทยุเล็กๆติดมือมาด้วย   เขาหมุนหาคลื่นลูกทุ่ง  เปิดเบาๆเพื่อให้เสียงเพลงเป็นเพื่อน   การมาอยู่ในเมือง  คลื่นวิทยุมีมากมายจนเลือกไม่หวาดไม่ไหว    คลื่นลูกทุ่งก็มีตั้งหลายสถานี  เลือกฟังได้ตามสะดวก   

เทพบุตรเดินตรวจตราโดยรอบ  ระหว่างนั้นก็แอบประหลาดใจอยู่เหมือนกัน   เพราะคืนนี้แม้แต่หัวหน้าสายตรวจก็ไม่ได้แวะมาดู   เทพบุตรแค่ประหลาดใจโดยไม่ได้สงสัยอะไรมากไปกว่านั้น  สำหรับเขา  แค่ทำหน้าที่ของตัวเองให้เรียบร้อยก็พอ

กำลังจะผ่านช่วงเวลาวิกฤติที่สุดของชีวิต  เมื่อเข็มนาฬิกาขยับผ่านห้าทุ่ม  เทพบุตรรู้สึกว่ากำลังจะพ่ายแพ้ให้กับความง่วงจนต้องออกมานอกป้อม  สลัดแข้งสลัดขาแล้วเดินดุ่มๆเพื่อตรวจสถานที่รอบๆไซด์งานอีกครั้ง 

สายลมรำเพยแผ่วเบาผ่านหน้า  เทพบุตรรู้สึกเย็นวาบ  นาทีนั้นหูแว่วได้ยินเสียงเห่าขรม  คงเป็นหมาจรจัดสองสามตัวที่เขาเห็นตั้งแต่คืนแรก  

“บรู๊ววววว์...  บรู๋วววว์”

เทพบุตรชะงักเท้า   เมื่อคีย์เสียงของหมาจรจัดพวกนั้นเปลี่ยนไป  จากเห่ากลายเป็นหอน  เสียงของพวกมันช่างเข้ากับบรรยากาศยามนี้ดีจริงๆ 

โบราณว่าหมาหอนเห็นผี...  เทพบุตรคิดในใจ  โดยไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย   เพราะแต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยกลัวเรื่องพวกนี้เลย  ตอนอยู่บ้านนอกเวลามีงานศพ  เขามักไปนอนเป็นเพื่อนศพเกือบทุกครั้งที่มีโอกาส   ก็ยังไม่เคยเห็นผีปรากฏตัวให้เห็น  มีแต่ศพที่ไร้วิญญาณ

ยามนี้เรื่องกลัวผีย่อมไม่มีอยู่ในหัวของเทพบุตร    ถ้าจะมีคงมีอยู่เรื่องเดียว...  ความง่วง   ร่างกายของเขากำลังต่อสู้เพื่อให้ผ่านพ้นช่วงเวลาวิกฤตินี้ให้ได้   เทพบุตรอ้าปากหาวหวอด  สายตาพร่าเห็นดาวระยิบระยับ    นี่ถ้ายอมแพ้  เขาจะหลับสนิททันที 

เทพบุตรพยายามไม่เข้าใกล้ป้อมยาม  เกรงว่าจะพ่ายให้กับความอ่อนแอ   และขืนหัวหน้าสายตรวจมาเห็นในขณะกำลังหลับยาม  คงถูกตำหนิอย่างไม่ต้องสงสัย   แต่ระหว่างนั้นได้ยินเสียงหมาเห่ากระโชกบริเวณด้านหน้าไซด์งานจนต้องรีบสาวเท้าย้อนกลับมา

“อ้าว  นึกว่าใคร” 

เทพบุตรพึมพำ   เพราะมองเห็นหอมกับหัวหน้าสายตรวจนั่งคุยกันอยู่ในป้อมยาม   โดยมีหมาเห่ากระโชกสลับกับหอนจนน่ารำคาญ

เทพบุตรก้มหยิบเศษอิฐจะเขวี้ยงไล่หมาจรจัดพวกนั้น  ก็กลับชะงักเพราะเสียงของหัวหน้าสายตรวจร้องห้ามเอาไว้

“อย่าไปทำมัน   หมามันเห็นผีน่ะ”

เทพบุตรหัวเราะแหะๆ  ความจริงเขาไม่ใช่คนใจดำอำมหิต  แค่เกรงว่าหัวหน้าสายตรวจจะรำคาญเท่านั้นเอง

“โบราณว่าหมาหอนเห็นผีจริงๆนะครับหัวหน้า”

เทพบุตรทิ้งเศษอิฐในมือแล้วเดินเข้าไปหาคนทั้งสอง  ระหว่างนั้น  สายลมรำเพยผ่านใบหน้าของเขาหอบเอากลิ่นคาวราวกับกลิ่นเลือดกระแทกจมูกอย่างแรง  

“ใครที่ไหนมาทำลาบเลือดแถวนี้วะเนี่ย  เปรี้ยวปากจริงๆ”   เทพบุตรพูดเสียงดัง 

“เลือดคนน่ะ”

หอมโพล่งขึ้น   เทพบุตรหัวเราะชอบใจ  ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกขำกับคำพูดของหอมมากถึงเพียงนี้

หัวหน้าสายตรวจก็พลอยหัวเราะตามไปด้วย  ส่วนหอมคนปล่อยมุกพื้นๆก็พลอยประสานเสียง  กลายเป็นสามเสียงหัวเราะ  เทพบุตรน้ำหูน้ำตาไหล  ความง่วงซึมหายไปปลิดทิ้ง  ในที่สุดเขาก็เอาชนะช่วงเวลาอันวิกฤติที่สุด

เวลากำลังผ่านเที่ยงคืน...

หมาหอนโบร๋ว   พวกมันไม่กล้าอยู่ใกล้ๆป้อมยาม  อาจเกรงว่าเทพบุตรจะเขวี้ยงด้วยก้อนอิฐก็เป็นได้ 

เทพบุตรลากเก้าอี้มานั่ง   วิทยุที่เปิดทิ้งเอาไว้กำลังเข้าข่าวด่วนประจำชั่วโมง  เป็นข่าวเกี่ยวกับการชุมนุมทางการเมือง     หอมที่เคยวิพากษ์วิจารณ์ความเคลื่อนไหวการเมืองในปัจจุบันกรอกหูให้เขาฟังเมื่อคืนที่ผ่านมา  กำลังนิ่งฟังอย่างตั้งใจ

หัวหน้าสายตรวจก็ดูจะให้ความสนใจอยู่ไม่น้อย  เพราะไม่เห็นว่าจะรีบร้อนออกจากป้อมขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปตรวจเหมือนอย่างคืนก่อน

“มันยิงเอ็ม 79  ถล่มม๊อบอีกแล้ว” 

เทพบุตรเป็นฝ่ายโพล่งออกมา  ทั้งๆที่เขาไม่เคยแสดงออกหรือแม้แต่วิพากษ์วิจารณ์  ทันใด   หอมก็ร้องไห้ออกมาดังลั่น

เสียงของหอนชวนให้ขนลุกมากกว่าเสียงหมาหอนด้วยซ้ำ

เทพบุตรนิ่วหน้าประหลาดใจ  ขนลุกซู่ชูชันขึ้นมาราวกับมีกระดูก  เลือดในกายเริ่มเย็นเฉียบ  ทั้งๆที่หัวใจกำลังกระตุกเต้นอย่างผิดจังหวะ   เพราะพอเขาตั้งใจมองเข้าไปในป้อมยาม   ภาพที่เห็นก็คือ...ร่างของหอมกับหัวหน้าสายตรวจแดงฉานไปด้วยเลือด 

เทพบุตรไม่ใช่คนกลัวผี  และในชีวิตไม่เคยเห็นผีปรากฏตัวให้เห็นซึ่งๆหน้า   บัดนี้ขยับลุกขึ้นจากเก้าอี้  ม่านตาเริ่มเบิ่งกว้าง  เมื่อคนทั้งสองก้าวออกมาจากป้อม   

คุณพระช่วย!

หอม  มีสภาพเปียกชุ่มไปด้วยเลือด  ใบหน้าแหว่งวิ่น  ดวงตาเบิกถลนออกมานอกเบ้า  มือด้านซ้ายถือแขนข้างขวาที่ขาดหลุดออกจากลำตัว  ส่วนหัวหน้าสายตรวจก็อยู่ในสภาพเละไปทั้งร่างเหมือนกัน  แขนข้างขวาห้อยร่องแร่งจนต้องใช้มือข้างซ้ายประคองเอาไว้

เทพบุตรเพิ่งรู้สึกตัวในเสี้ยววินาทีนั้นเองว่า  ช็อก  เป็นอย่างไร 

คนทั้งสองร้องไห้สลับกับหัวเราะ  และเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเทพบุตรก่อนจะค่อยๆลางเลือนไปต่อหน้าต่อตา

“โบร๋วววว์!”

สำนึกสุดท้ายของเทพบุตร  โสตประสาทของเขาได้ยินเสียงหมาหอนยานยะเยือก  ก่อนสติสัมปชัญญะจะดับวูบตรงนั้นเอง  น้ำค้างในช่วงกลางคืนค่อนข้างแรง   ความหนาวเย็นพร่างพรมทำให้เทพบุตรสามารถฟื้นคืนสติขึ้นได้ในเวลาต่อมา 

เทพบุตรขยับลุก  ปวดหนึบบริเวณท้ายทอยที่หงายหลังกระแทกกับพื้น   ยกข้อมือมองเวลา...  ยังอีกเกือบ 3  ชั่วโมงกว่าจะเช้า

นาทีนั้น  เทพบุตรเพิ่งรู้ตัวว่า  อาการกลัวผีนั้นช่างน่าสะท้านหัวใจเสียเหลือเกิน...

รปภ.คนที่มาเปลี่ยนกะกับเทพบุตรในเวลาสองโมงเช้าบอกข่าวร้ายว่า  เมื่อคืนหอมกับหัวหน้าสายตรวจแวะไปกินข้าวใกล้เคียงกับบริเวณที่มีการชุมนุมทางการเมือง   แต่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตคาที่ทั้งสองคน

เทพบุตรหน้าซีดเผือด   เพราะทันใดนั้นเหมือนกับจะมองเห็นคนทั้งสองยืนอยู่เบื้องหลังเพื่อนรปภ.ผู้นำข่าวมาบอก  ทั้งๆที่เวลาขณะนี้กลางวันแสกๆ!