เมื่อฉันเป็นผี

ภาพโดย PublicDomainPictures จาก Pixabay

อ.อเวจี

พี่เดกับฉันเพิ่งแต่งงานกัน เราทำงานที่เดียวกัน บ่ายวันหนึ่งพี่เดเข้ามาบอกว่าเลิกงานเย็นนี้ให้ฉันกลับบ้านตามลำพัง

เขาขออนุญาตออกไปงานเลี้ยงงานหนึ่ง  ฉันพยักหน้าและไม่คิดจะไปกับเขา   พี่เดควรมีเวลาได้อยู่กับเพื่อนๆของเขาบ้าง  พี่เดเข้ามากอดฉันราวกับกลัวว่าฉันจะโกรธ  แต่ฉันยิ้มแล้วหอมแก้มเขาบอกว่าขอให้สนุก  อย่าห่วงเลย  หลังเลิกงาน  ฉันเดินไปหาพี่เดบอกว่าจะกลับบ้าน  พี่เดอยากไปส่งก่อน  แต่ฉันปฏิเสธยิ้ม ๆ 

“ไม่ต้องกลัวเมียขนาดนี้ก็ได้จ้ะพี่  เมียอนุญาตให้ไปก็คือให้ไปจ้ะ” ฉันว่า  พี่เดหัวเราะแหะๆ 

หลังจากนั้น  ฉันกลับบ้านไปทำภารกิจส่วนตัวตามปกติ  แตกต่างเพียงไม่ได้หุงข้าวเผื่อพี่เดเท่านั้น  ค่ำนี้ฉันนั่งกินข้าวหน้าจอทีวี  ดูละครภาคค่ำเพียงลำพัง  ฉันเข้านอนเกือบ 3  ทุ่ม  ตั้งใจจะรอพี่เด  แต่สุดท้ายก็ผล็อยหลับไป  มาสะดุ้งตื่นอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงหมาหอน  ฉันลืมตาโพลงในความมืด  เหงื่อกาฬผุดพราว  หัวใจกระตุกเต้นอย่างผิดจังหวะ  ใช่... ฉันกลัวผี 

“ไม่มีคราวหน้าอีกแล้วละค่ะพี่เด”

“มีสิ  ต่อไป  พี่จะพาเมียพี่ไปทุกงาน”

ฉันนิ่งงัน  รู้สึกเศร้าจนพูดอะไรไม่ออก 

“มีอะไรหรือเปล่า?”  พี่เดถาม  เมื่อเห็นฉันเงียบนานเกินไป

“มีค่ะ มีเยอะด้วย แต่พี่จะทนฟังได้หรือเปล่า”

“ได้” พี่เดตอบ

แต่ฉันสิคงเล่าไม่ออก เพราะเรื่องที่ฉันเพิ่งเจอมันเลวร้ายเกินไป ฉันแค่อยากมาบอกลาพี่เด  เขายังไม่รู้ว่าฉันถูกรถชนตายระหว่างขี่มอเตอร์ไซค์กลับบ้านเมื่อตอนเย็น  ตอนนี้ศพยังอยู่ที่โรงพยาบาล    คงมีคนพยายามติดต่อพี่เดแล้ว  แต่โทรไม่ติด 

ฉันมองหน้าพี่เด  สีหน้าของพี่เดดูงุนงง  ก่อนจะหลุดปากร้องโวยวายเหมือนคนเสียสติ  เมื่อร่างของฉันค่อย ๆเปลี่ยนเป็นสภาพแบบศพ

นั่นก็คือ...  สภาพคอหัก  เลือดท่วมร่าง 

“ขอโทษด้วยนะคะพี่เดที่ต้องมาบอกลาพี่ในลักษณะนี้  ขอโทษจริงๆค่ะ”

ฉันเห็นพี่เดค่อย ๆ ทรุดลงไปกองกับพื้น สีหน้าบิดเบี้ยวเหมือนคนที่กำลังเศร้าโศกเสียใจสุดขีด เขาไม่ได้กลัวที่มองเห็นฉันในสภาพสยดสยองเป็นครั้งสุดท้าย…

//////////////////////