ผีน้ำตามมาบ้าน

                    ภาพประกอบของผู้เขียน

                    เหตุการณ์สยองขวัญเกิดตอนที่ฉันอายุประมาณเจ็ดขวบ แม่พาฉันกับพี่สาวไปที่บ้านยาย ฉันชอบที่นี่มาก เพราะมีเพื่อนรุ่นเดียวกันเยอะ และมีคลองน้ำไม่กว้างมาก แต่ว่าน่าเล่นเพราะข้างล่างเป็นทราย มีโขดหินโผล่ขึ้นมา น้ำใสมาก เห็นปลาตัวเล็ก ๆ ว่ายไปมา ทุกครั้งที่มาบ้านยาย ฉันจะต้องไปเล่นน้ำที่ลำตะคอง (คนที่นี่เรียกคลองว่าลำตะคอง)

                    ฉันมาที่นี่ก็เพราะอยากเล่นน้ำนี่แหละ จึงลุกขึ้นไปเอาผ้าในกระเป๋า แล้วเดินตามพวกพี่ ๆ ไปตามทาง  จนถึงลำตะคอง คนมาอาบน้ำมีไม่กี่คน พวกพี่ ๆ พากันเดินลงน้ำ ฉันตามไปด้วยค่ะ ตอนแรกก็เล่นที่ตื้น ๆ  แต่ไม่รู้นึกยังไง ฉันค่อย ๆ เดินลุยลงไป  ตรงที่ลึก ๆ แล้วมันลื่นพรืดลงไปในแอ่งก้นคลอง ตรงนั้นเป็นดินเหลวแหยะเท้า แล้วน้ำก็ลึกถึงปาก

                    ฉันกลัวมากค่ะ เวลาขยับเท้า ดูเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างดึงเอาไว้ ให้ยึดติดกับที่ ฉันพยายามตะกุยเท้าอยู่นาน อยากจะร้องแต่ก็ร้องไม่ออก ตาเหลือกลาน สองมือตะกุยน้ำไปมา จวนเจียนจะแย่อยู่นั้น เท้าหลุดออกจากโคลนจนสำเร็จ จึงว่ายมาขึ้นฝั่ง แต่รู้สึกมึนหัวมาก และร้อนไปทั้งตัว ความหนาวยะเยือกตามมาอีก

                    ฉันรู้สึกตัวอีกที ได้ยินเสียงแม่พูดว่าฟื้นแล้ว ๆ ฉันมองเห็นคนมารุมล้อมเต็มไปหมด และเห็นผู้ชายใส่ชุดขาว เขาเอาด้ายสายสิญจน์ผูกแขน ผูกคอฉันคนชุดขาวบอกว่า มันตามมา แล้วถามฉันว่าไปที่ไหนมาบ้าง ฉันเล่าเรื่องที่เกือบจมน้ำให้เขาฟัง ทุกคนตกใจมาก ยายพูดว่าเมื่อเดือนที่แล้วมีเด็กจมน้ำตาย ตอนนี้มันก็คงอยากหาตัวตายตัวแทน มันจะได้ไปเกิดเสียที แล้วสั่งห้ามไม่ให้พวกเราไปเล่นน้ำอีก แม่บอกว่าคืนนี้อย่าลงบ้านไป ไหนเด็ดขาด ถ้าปวดฉี่ให้ฉี่ใส่กระโถน

                    ขอขอบคุณภาพประกอบจาก Pixabay

                     คืนนั้นฉันหลับและตกใจเหมือนใครมาเรียกอยู่ข้างล่าง ฉันมองไปที่หน้าต่าง เห็นว่ามันค่อย ๆ เปิดออก ฉันนอนลืมตาด้วยความกลัว

                    ลมพัดเข้ามาแรงมาก จนปฏิทินในห้องปลิวจนเกือบหลุดออกจากตะปู ฉันได้แต่นอนลืมตานิ่ง ๆ แล้วก็เห็นเหมือนหน้าใครบางคนโผล่มาที่หน้าต่าง ผมยาว หน้าออกเขียว ๆ แต่ว่าเรืองแสง ฉันกลัวมาก คิดว่ามันจะต้องเป็นผีแน่ ๆ มันยิ้มแล้วกวักมือ

                    เสียงหมาหอนน่ากลัว ฉันลุกขึ้นยืนช้า ๆ กำลังจะเดินผ่านแม่ แต่สะดุดเท้าแม่ค่ะ ฉันล้มลง แม่ตื่นขึ้นมา คว้าแขนฉันเอาไว้ ถามว่าจะไปไหน ฉันร้องไห้อย่างเดียว คนในบ้านตื่นหมดค่ะ ฉันเล่าให้ทุกคนฟัง ยายบอกว่ามันคงจะตามมาเอาฉันไปอยู่ด้วย ทุกคนไม่เป็นอันหลับอันนอน เอาพระมาวางไว้รอบ ๆ ห้อง แม่ได้แต่กอดฉันเอาไว้แน่น ไม่กล้าหลับเลย เรานั่งกันจนถึงเช้า ยายพาไปที่วัด แล้วให้หลวงพ่อทำพิธีอะไรบางอย่าง ท่านบอกว่าไม่มีใครมากวนแล้วนะ

                    จากวันนั้นก็ไม่มีอะไรมากวน แต่แม่อยู่บ้านยายไม่นานหรอก กลัวฉันจะเป็นอะไรไป จึงพากันกลับบ้าน พ่อรู้เรื่องที่เกิดขึ้น ตกใจมาก และสั่งห้ามไม่ให้ฉันลงเล่นน้ำที่ไหนเด็ดขาด ฉันกับพี่สาวจึงว่ายน้ำไม่เป็นจนถึงทุกวันนี้

                    จรรยา เลิศพงษ์ไทย