สังเวย

สังเวย

คุณเชื่อเรื่องการสืบทอดสังเวยไหม ?

คนโบราณมักกล่าวไว้ว่า สถานที่แห่งนี้ ถ้ามีคนตายแล้ว ทุกๆ ปีต้องมีคนตาย

ผมไม่อยากเอ่ยถึงสถานที่แห่งนี้บ่อยครั้งนัก เพราะมันค่อนข้างโด่งดัง และผมก็ไม่รู้ว่าต้นเหตุของตำนานนั้นเริ่มมาเนิ่นนานเพียงใด หากแต่ว่าในทุกๆ ปีผมมักต้องรับรู้ว่ามีคนจมน้ำตายอยู่เสมอ กระทั้งมันกลายเป็นความเคยชินที่แสนสยดสยอง

ครั้งหนึ่ง เพื่อนผมมักโทรมาหาผมทุกครั้งที่เขาฝันร้าย มันเป็นมาเกือบสองเดือนแล้ว วันนี้ก็เช่นกัน ตั้งแต่เช้า น้ำเสียงของเขาดูไม่สู้ดีนัก เล่าตะกุกตะกัก แทบจะฟังไม่รู้เรื่องเสียด้วยซ้ำ บางคราวเขาทำท่าเหมือนจะร้องไห้ แต่ผมฟังเรื่องราวเดิมๆ ซ้ำๆ จากเพื่อนคนนี้มาเกือบสิบครั้งแล้ว จึงรู้ว่ามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไร เพื่อนผมมักฝันถึงความตาย...ณ สถานที่ๆ ใครต่อใครก็เคยชิน ฝันว่าถูกผลักลงน้ำบ้างละ ถูกลากลงจากเตียงบ้างละ เขาเคยพยายามจะต่อสู้กับความฝันเพื่อให้หลุดจากการจับกุม ที่ชวนขนลุกคือเมื่อเขาสะดุ้งตื่นขึ้นมา เขาถูกลากจากเตียงมาจนถึงหน้าประตูที่ห่างกันเกือบสามเมตร หรือกระทั่งมีรอยจ้ำม่วงอมเขียวที่ข้อมือข้อเท้า 

วันเวลาผ่านไป เพราะไม่ได้ไปเล่น จึงไม่กลัว และกลายเป็ฯความชินชา ทั้งที่ก็ยังมีคนตายอยู่ทุกๆ ปี ในช่วงไตรมาสแรกเสมอ คนที่มาจมน้ำตายที่นี่มักจะเป็นหนุ่มฉกรรจ์ ร่างกายกำยำแข็งแรงที่ดูแล้วไม่น่าเชื่อว่าจะจมน้ำตาย แต่เรื่องราวเหล่านี้อยู่เหนือความเป็นจริง...ราวกับพวกเขาถูกเลือกเอาไว้แล้ว

เช้าวันนี้เพื่อนของผมโทรมาเล่าให้ฟัง ว่าเขาฝันร้ายติดๆ กันอย่างรุนแรง ในฝันเขาได้ยินเสียงกระซิบข้างหู มันเป็นเสียงที่เย็นเยือกและแหบพร่า เสียงนั่นเรียกเขาให้ไป ณ สถานที่แห่งหนึ่ง ในฝันเขาพยายามปฏิเสธ แต่กลับยากเย็นเหลือเกินที่จะขัดขืนคำเชื้อเชิญน่าขนลุกนั้นได้ กระทั่งตื่นขึ้นมาแล้ว เจ้าตัวก็ยังรู้สึกว่ารอบกายไม่ปลอดภัย ทั้งที่เป็นห้องของตัวเอง

“เขามาเรียกทุกคืนเลย” เพื่อนผมร้องไห้ออกมา “จะไม่ไปที่นั่นเด็ดขาด”

ในตอนนั้นผมไม่ได้สนใจ แม้จะเชื่อว่าเรื่องราวลี้ลับมีจริง แต่อีกใจก็ยังสร้างข้อโต้แย้งขึ้นมา พวกที่ตายไปน่ะ ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้าพ่อ ไม่ใช่บรรณาการ ไม่ใช่เครื่องสังเวยหรอก พวกเขาคงเมาแล้วลงไปเล่นน้ำที่เย็นจัดจนเป็นตะคริวมากกว่า

ผมจึงตอบไปแค่เพียงว่า “ก็แค่ไม่ต้องไปที่นั้นเขาก็มาเอามึงไม่ได้แล้ว  แล้วก็อีกอย่างคือปีนี้มีคนตายไปแล้วเมื่อต้นปี...เจ้าพ่อคงไม่อดโซหรอกมั้ง ?”

เพื่อนผมสบายใจขึ้น เขาเข้าวัด ทำบุญ และไปนั่งสมาธิบ่อยขึ้นเพื่อเสริมดวง แล้วผมก็รู้สึกว่าเพื่อนผมดีขึ้นจากการวิตกจริตแล้วจริงๆ 

สองเดือนต่อมา เพื่อนผมไม่ได้ฝันอะไรอีกเลยจากคืนนั้น ทุกสิ่งจึงค่อยๆเลือนรางไปจากความทรงจำ จนคิดว่าหายไปแล้ว ผมชวนเพื่อนมานอนดูหนังที่บ้าน เราต่างดูหนังจนดึกดื่น กว่าผมจะตื่นอีกทีก็บ่ายของวันต่อมา เพื่อนกลับบ้านไปแล้ว เมื่อลงไปข้างล่าง แม่ก็ยืนทำอาหารอยู่ในชุดที่แปลกตา เมื่อถามไถ่จึงได้ความว่าแม่ไปร่วมงานฉลองเจ้าพ่อมา ซึ่งผมลืมไปเลยว่ามันคือช่วงนี้

“ได้หวยมาด้วย...แล้วก็นะ คนทรงบอกว่าปีนี้เจ้าพ่อหิว เขาอยากได้อีกศพ แม่นี่ขนลุกเลย”

สิ้นเสียงของแม่ ผมรู้สึกขนลุกทั่วไปทั้งตัว ความรู้สึกหวาดกลัวบางอย่างวกกลับมาในตอนนั้น รีบกดเบอร์โทรหาเพื่อนทันที...แล้วปลายสายก็กดรับ ผมรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

“สวัสดีครับ...ผมเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ คุณเป็นเพื่อนของ...”

แต่มันไม่เป็นไปตามคาด ผมทรุดลงตรงนั้น น้ำตาไหลพราก ร่างกายสั่นสะท้าน เพราะรู้แล้วว่าเพื่อนผมไม่ได้กลับบ้าน

เขากลายเป็นเครื่องบรรณาการอย่างสมบูรณ์อยู่ใต้ผืนน้ำสีครามนั้นตลอดกาล...

โดยทิ้งปริศนาเอาไว้ว่าเขากลายเป็นศพที่นั่นได้อย่างไร เพราะตอนที่พบศพ ร่างของเขาจมอยู่ใต้พื้นน้ำทั้งๆ ที่มีนักท่องเที่ยวหลายสิบคนเล่นอยู่

ผมกำหมัดแน่น ขนลุกซู่ เชื่ออย่างสุดใจว่าตำนานเครื่องสังเวยนั้น ไม่มีใครรู้ที่มา รวมทั้งไม่รู้ว่ามันจะจบเมื่อไหร่เช่นกัน

หากคุณจะถามว่ามันคือที่ไหน ?

เร็วๆ นี้คุณมีเเพลนไปเล่นน้ำหรือเปล่า อาจจะใช่นะครับ

....................................................................................................................................................................................................................