ปศุสัตว์ชาวบ้าน เป็นมากกว่าการเลี้ยงสัตว์

งานปศุสัตว์หรือการเลี้ยงสัตว์ถือเป็นอาชีพที่มักจะมาคู่กับการทำเกษตร โดยเฉพาะชาวบ้านต่างจังหวัดอย่างคนอีสาน ในช่วงประมาณ 2 ปีที่ผ่านมา หลังจากที่มีการระบาดของโควิด-19 คนต่างจังหวัดเริ่มมองหาอาชีพและกลับมาทำงานที่บ้านเกิด และหนึ่งในตัวเลือกนั้นก็คือ"การเลี้ยงวัว"

ในภาวะที่สินค้าทางการเกษตรต่ำและความเสี่ยงจากการระบาดของโควิด-19 อาชีพปศุสัตว์การเลี้ยงวัวกำลังเป็นที่นิยมและเติบโตมากยิ่งขึ้น แต่ผ่านไปได้ไม่นานปศุสัตว์การเลี้ยงวัวกลับต้องสะดุดลงเมื่อต้องเจอกับการระบาดของ"โรคลัมปีสกิน" โรคดังกล่าวถือเป็นโรคใหม่สำหรับปศุสัตว์ไทยซึ่งยังไม่มีประสบการณ์ในการรับมือ อาการของโรคดังกล่าวคือวัวจะมีอาการซึม กินหญ้าได้น้อย มีไข้ เกิดตุ่มกระจายทั่วร่างกาย ในบางรายรุนแรงถึงขั้นเสียชีวิต การรักษาโรคดำเนินการไปพร้อมๆกับการทดลองแบบวิถีชาวบ้าน เนื่องจากทางการยังไม่มีวัคซีนและยารักษาเฉพาะสำหรับโรคลัมปีสกิน ดังนั้นจึงเป็นการรักษาไปตามอาการ รักษาทั้งในแผนปัจจุบันและแผนโบราณ

ความรักและความผูกพันที่ไม่ใช่แค่การเลี้ยงสัตว์ที่เป็นไปเพื่อสร้างรายได้ โรคลัมปีสกินจึงเป็นดั่งบทพิสูจน์ใจระหว่างวัวและคนเลี้ยง แม้ว่าสถานการณ์ตอนนี้เริ่มจะดีขึ้น แต่สิ่งที่วัวส่วนใหญ่ยังไม่ได้คือวัคซีนป้องกันลัมปีสกิน ซึ่งถือเป็นสิ่งจำเป็นมากสำหรับการป้องกันการกลับมาแพร่ระบาดอีกครั้ง และในอนาคตแม้จะมียารักษาหรือมีวัคซีนแล้วก็ตาม แต่สิ่งที่ยาและวัคซีนไม่สามารถแทนที่ได้นั้นคือการดูแลและความใส่ใจของปศุสัตว์ที่เป็นมากกว่าการเลี้ยงสัตว์ เพราะสัตว์ทุกตัวมีชีวิตและจิตใจหากแต่ขึ้นกับผู้เลี้ยงดูว่าจะเลือกที่จะสื่อสารและเรียนรู้ภาษาของเขาหรือไม่

รูปภาพทั้งหมดโดยผู้เขียน

อัปเดตบทความไลฟ์สไตล์โดน ๆ ดูหนัง ซีรีส์ใหม่สุดปัง โหลดเลยที่ App TrueID ฟรี !