ใครมาอยู่ในร่าง!!! เหตุการณ์ตอนนั้น เราอายุ16ปี ช่วงเย็นของวันนั้น พี่ชายของเราได้ไปเตะบอลออกกำลังกายที่โรงเรียนของหมู่บ้าน กับเพื่อนๆอย่างสนุกสนาน พอเตะบอลเสร็จก็ค่ำ เป็นเวลาประมาน18.20 น. ถึงขับรถมอเตอร์ไซค์กลับบ้าน พอกลับถึงบ้านมาเปลี่ยนเป็นคนละคนเลย วันนั้นเป็นวันพระใหญ่ แรม15ค่ำ พี่ชายมาถึงบ้าน แล้วลงจากรถมอเตอร์ไซค์ เดินเข้าบ้านมาไม่พูดไม่จากับใครเลย เรากับพ่อและแม่ต่างมองหน้ากัน แล้วพูดกันว่าพี่ชายทำไมไม่พูดอะไรเลย เป็นอะไรมาหรือป่าว พอไปซักพัก เราก็นอนดูทีวี ทันใดนั้นเราก็ได้ยินเสียงคนร้องไห้ เราก็ไม่เอะใจอะไร พอซักพักอีก เริ่มเสียงดังขึ้น ฮือ ฮือ ฮือ เรื่อยๆ เราก็เลยถามแม่ว่าเสียงใครร้องไห้ แม่เลยเดินไปดูในห้องครัว เห็นพี่ชายก้มหน้ากอดเข่าร้องไห้ แม่เลยเรียกพ่อมาดู เราก็ตกใจว่าพี่ชายเราเป็นอะไร แม่และพ่อถามว่าเป็นอะไร พี่ก็ไม่ตอบ ยังก้มหน้ากอดเข่าแน่นกว่าเดิมร้องไห้ไม่หยุด แต่!!! เสียงร้องไห้นั้นไม่เหมือนคนทั่วไป เสียงร้องสะอึกสะอื้น ฮือ ฮือ ฮือ อย่างช้าๆ เรากับพ่อและแม่ได้ยินเสียร้องไห้ต่างตกใจ ขนลุกกันทุกคน แม่และพ่อถามอีกว่าเป็นอะไร ทำไมไม่ตอบ พอพี่ชายไม่ตอบอีกเท่านั้นแหละ พ่อลองแกะแขนออกจากเข่า ก็ไม่ออก แม่เลยวิ่งไปเรียกญาติมาดูช่วยหน่อยว่าลูกเป็นอะไร หลังจากที่แม่ไปเรียกญาติเท่านั้นแหละ พี่ชายเราลุกขึ้นเดินตาขวาง ร้องไห้จะออกจากบ้านไป พ่อและเราต่างจับแขนไว้ พี่ชายเราแรงเยอะมาก พลักมือที่เราจับออก ญาติมาพอดีเลยวิ่งมาจับไว้ไม่ให้ออกจากบ้าน จับไว้4คนก็จับพี่ชายเราไม่อยู่ พี่ชายร้องไห้ก้มหน้าอย่างเดียว ญาติเลยบอกว่ามันไม่ใช่พี่ชายเราแน้ แม่เลยหาสร้อยพระมาสวมใส่คอให้ พี่ก้มหน้าร้องไห้หนักกว่าเดิม ดิ้นและพลักทุกคน แถมดึงสร้อยพระขาด2เส้น แล้วมีแต่จะวิ่งออกจากบ้าน ญาติทุกคนต่างจับแขนและตัวไว้ แต่ขาของพี่เราได้เตะเข้าไปเสาบ้านอย่างแรง ไม่มีท่าทีว่าเจ็บ พร้อมร้องไห้ก้มหน้า นาทีนั้นไม่ใช่พี่ชายคนเดิมแล้ว จึงนำรถมาพาพี่ชายไปวัดหาหลวงปู่ ระหว่างจับขึ้นรถมีแต่จะวิ่งออกจากบ้านแล้วหันหน้าไปเส้นทางของโรงเรียน ช่วยกันจับตัวขึ้นรถ ดิ้นบนรถแรงมาก ดีที่วัดไม่ไกล ได้นำไปให้หลวงปู่พรมนำมนต์และท่องคาทาใส่ ทั้งเอาไม้ตีหัวทั้งไล่วิญญาณออกจากร่าง ทำอยู่นานพอสมควร อาการนั้นเริ่มดีขึ้น พี่เรานอนก้มหน้าลงกับพื้น แล้วหลวงปู่บอกว่ามันเฮี้ยนนะ มันแรงมากด้วย อยู่แถวข้างของโรงเรียนเต็มเลย เลยถามหลวงปู่ว่าคืออะไรคะ หลวงปู่บอกว่า หมาดำหรือปอบ ทุกคนต่างตกใจ ไม่คิดว่าจะยังมีอยู่ และได้บอกว่าไปไหนมาไหนตั้งจิตดีๆ อย่าให้จิตอ่อนแอ ไม่งั้นจะเป็นแบบนี้ ไปไหนมาไหนต้องกลับบ้านก่อนพระอาทิตย์ตกดิน ที่พี่เราเป็นแบบนี้ มีหมาดำหรือผีปอบตามมาจนถึงบ้าน จนได้เข้าร่างแล้วแสดงอาการออกมาแบบนั้น เจ้าที่ที่บ้านได้ปกปักดูแลรักษา จึงทำให้ได้เข้าร่างพี่ชายเราแล้วหาทางออกบ้านไม่ได้ จึงทำให้พี่ชายเราร้องไห้ หาทางแต่จะวิ่งออกจากบ้านมุ่งหน้าไปทางโรงเรียน ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์วันนั้นจะไม่ทำให้เราไม่เชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลย ร้องไห้โหยหวน ฮือ ฮือ...