ภาพปก/ภาพประกอบได้รับอนุญาตจาก Siri Thoranin ผู้หญิงคนหนึ่ง ทำงานส่งเสียตัวเองเรียนนอกระบบตั้งแต่อายุ 16 ปี อุปนิสัยส่วนตัวค่อนข้างห้าว ๆ ชอบในเรื่องเกี่ยวกับยวดยานพาหนะ ยิ่งเห็นรถคันใหญ่ ๆ เธอก็ฝันที่จะเป็นผู้ควบคุมมันอยู่หลังพวงมาลัย เธอเริ่มขับรถบรรทุกหกล้อส่งผัก ส่งเด็กนักเรียนที่มูลนิธิ จนกระทั่งสามารถสอบใบขับขี่ขับรถหัวลากได้ เธอเรียกตัวเองว่า ‘สมิง’ สมิงทำงานอยู่ในมูลนิธิสุธาสินี น้อยอินทร์เพื่อเด็กและเยาวชน ที่จังหวัดยโสธร ตั้งแต่ยังเป็นวัยรุ่น และด้วยอุปนิสัยค่อนข้างลุย ๆ ของเธอนั่นเอง งานที่ได้รับมอบหมายให้ทำจึงมีสารพัด หลายอย่างเป็นงานผู้ชาย แต่เธอก็ทำ สมิงมีมุมที่มุ่งมั่น ทุ่มเท ซึ่งจะว่าไปแล้วเจ้าหน้าที่มูลนิธิทุกคนก็มีบุคลิกลักษณะแบบนี้ ด้วยว่าการทำงานนั้น หาใช่การทำเพื่อตัวเองแต่อย่างใด เด็กที่อยู่ในมูลนิธิ ล้วนเป็นผลผลิตแห่งปัญหาของสังคมทั้งสิ้น เป็นเด็กกำพร้าที่เกิดมาจากพ่อแม่ติดเชื้อเอชไอวี ไม่เพียงแค่นั้น ยังมีเด็กไร้โอกาส แต่ละคนที่เข้ามา หรือมูลนิธิเป็นฝ่ายเข้าไปหานั้น ต้องเรียกว่าเต็มไปด้วยบาดแผลทั้งสิ้น คนที่ต้องรับรู้เรื่องราวเหล่านี้มาตั้งแต่ยังเป็นวัยรุ่นอย่างสมิง ต่อให้เธอห้าวเพียงใด แต่ลึก ๆ แล้ว แต่ละเรื่องราวเหมือนกับทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจของเธอและตอกย้ำอยู่ตลอดเวลา สมิงผู้ต้องรับภาระหลากหลาย ไม่ว่าจะเป็นงานที่เธอฝันอย่างการนั่งอยู่หลังพวงมาลัยยวดยานพาหนะคันใหญ่ ๆ ไม่ว่าจะเป็นงานที่ต้องให้ความรู้ สร้างเสียงหัวเราะให้กับเด็กเยาวชน พยายามบอกตัวเองว่า สามารถรับเรื่องราวเหล่านี้ได้ แต่แท้จริงแล้ว ไม่ใช่หรอก เพราะเธอเองก็เพียงมนุษย์ปุถุชนธรรมดา ๆคนหนึ่ง มีอารมณ์เหนื่อย ท้อแท้ สิ้นหวังได้เหมือนกัน ชีวิตส่วนตัวของสมิง เธอมีมุมที่เทา ๆ โดยที่ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน เธอมีลูกชายที่ต้องดูแล และเธอยังต้องดูแลในเรื่องส่วนตัวของเธออีกหลายอย่าง ถ้าหากสมิงมีเพียงแค่ความหม่นเทาในใจ คงยากที่จะทำงานในลักษณะนี้ได้ แท้จริงที่ทำให้เธอสามารถยืนหยัดอยู่กับหน้าที่ความรับผิดชอบอันหนักหน่วงได้อย่างยาวนานกระทั่งปัจจุบัน ก็คือพลังด้านบวกที่ซุกซ่อนอยู่ในทุกอณูของเธอนั่นเอง... บ้านโฮมฮัก มูลนิธิสุธาสินี น้อยอินทร์เพื่อเด็กและเยาวชน ยังยินดีรับความช่วยเหลือแบ่งปัน พิกัดบ้านโฮมฮัก มูลนิธิสุธาสินี น้อยอินทร์เพื่อเด็กและเยาวชน เลขที่ 3 หมู่ที่ 12 บ้านประชาสรรค์ ต.ตาดทอง อ.เมือง จ.ยโสธร 35000