แรกรัก...ที่รอคอย

ผมเพิ่งย้ายมาอยู่ที่จังหวัดภูเก็ต...พวกเรา อันประกอบด้วยแม่ ผม และน้องสาว ย้ายตามพ่อที่เป็นผู้จัดการทั่วไปของโรงแรมชื่อดังในกรุงเทพฯ มาประจำที่สาขาเปิดใหม่ที่นี่ ทางโรงแรมมีบ้านพักค่อนข้างหรู ติดหาดสวยให้หนึ่งหลัง พวกเราค่อนข้างตื่นเต้นที่ได้ย้ายมาอยู่ที่นี่ ผมจะอยู่กับครอบครัวแค่ช่วงปิดเทอม และจะต้องกลับไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ ซึ่งเป็นการเรียนปีสุดท้ายของผม แม่อยากต่อเติมครัว เพราะของเก่ามันคับแคบไปนิด พ่อจึงตกลงว่าจ้างผู้รับเหมามาดำเนินการ...

เสียงแตรรถที่ไม่คุ้นหูดังขึ้นหน้าบ้าน ผมวิ่งออกไปเปิดประตูรั้ว รถกระบะที่ขนอิฐ หิน ปูน ทราย มาเต็ม เลี้ยวเข้าจอดในตัวบ้าน หญิงสาวหุ่นเพรียว แต่งตัวทะมัดทะแมง ก้าวลงมาจากรถอย่างคล่องแคล่ว...

“นี่เป็นของที่ช่างศักดิ์สั่งมาค่ะ ส่วนแกกำลังขับรถคนงานตามมา อีกครึ่งชม.น่าจะมาถึง”

“ถ้าคุณจะไปจีบลูกสาวบ้านนี้ล่ะก็ ทำใจหน่อยนะ ทั้งพ่อทั้งแม่เขาหวงลูกสาวมาก”

แกเตือนผมยิ้มๆ อย่างรู้ทัน...ผมต้องรู้จักเธอให้ได้ครับ...ผมสัญญากับตัวเอง...

“หวัดดีครับ...ซื้อของหน่อยครับ...”

ผมยิ้มแฉ่งให้เธอทันทีที่ก้าวเข้าไปในร้าน พร้อมส่งรายการของที่จดไว้แล้วให้

“คุณน่ะเอง...” เธอยิ้มตอบ เธอจำผมได้

“ผมชื่อไนล์ เพิ่งย้ายมาอยู่ครับ” ผมรีบแนะนำตัว

“ฉันชื่อออน ไม่ได้เพิ่งย้ายมาจากไหน แต่อยู่ที่นี้มาตั้งแต่เกิด”

เวลาหัวเราะเธอน่ารักมากครับ เราคุยกันอีกนิดหน่อย แล้วเธอก็จัดของที่ผมต้องการให้เรียบร้อย วันนั้นผมกลับบ้านด้วยหัวใจพองโต นับเป็นก้าวแรกที่ดีทีเดียว แต่ผมอยากรู้ว่าเธอมีแฟนหรือยังก่อนที่จะลงทุนและเดินหน้าไปมากกว่านี้ ก็เลยขอร้องนีนให้ช่วยสืบ ไม่นานก็ได้คำตอบว่าเธอยังไม่มีแฟน แม้จะมีนุ่มๆมาจีบเยอะ ผมตัดสินใจเดินหน้าทันที ผมแวะไปที่ร้านเธอแทบทุกวัน ซื้อของวันละอย่างสองอย่าง

“วันนี้จะซื้ออะไรอีกจ้ะ ดูเหมือนบ้านคุณจะมีเรื่องให้ซ่อมแซมเยอะจังนะ”

เธอแซวผมพร้อมรอยยิ้มสดใส...

“ว่ากันตามจริงแล้ว ผมอยากรู้จักออนน่ะ ก็เลยหาเรื่องมาซื้อของทุกวัน เราเป็นเพื่อนกันได้ไหม”

“คุณพูดตรงดีนะ เอาสิ ฉันชอบมีเพื่อนเยอะๆ อยู่แล้ว ว่าแต่ลูกชาย GM อย่างคุณ จะอยากมีเพื่อนเป็นลูกสาวร้านขายปูนขายทรายแน่เหรอ”

“แน่สิครับ พ่อผมก็ส่วนพ่อผมครับ ผมไม่ใช่คุณชายมาจากไหนหรอก”

ตกลงว่าผมได้เป็นเพื่อนกับเธอสมใจ ออนเป็นคนคุยง่าย ร่าเริง และเป็นสาวขาลุย ผมไปหาเธอที่ร้านเกือบทุกวัน เราสนิทกันขึ้นมาก แต่ก็ไม่มากเท่าที่ผมนึกไว้

“อาทิตย์หน้าผมต้องกลับไปเรียนแล้ว...ผมโทรมาคุยกับออนทุกวันได้ไหม” ผมตัดสินใจถาม

“ถ้าไม่กลัวเปลืองค่าโทรศัพท์ก็โทรมาสิ” เธอตอบทีเล่นทีจริง

“แล้วออนจะคิดถึงผมไหม ถ้าไม่มีผมแวะไปหาที่ร้านทุกวันเหมือนเคย”

 “ไม่น่าจะว่างคิดถึงนะ เพราะนอกจากงานที่ร้านแล้ว ออนก็เปิดเทอม ต้องเรียนเหมือนกัน”

 “ใจร้ายจัง...ผมต้องหาของเป็นที่ระลึกแทนตัวผมเวลาไม่อยู่แล้ว...เดี๋ยวออนลืมหน้าผมล่ะแย่เลย”      

วันนั้นออนหัวเราะ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้กลบเกลื่อน ผมคิดแบบเข้าข้างตัวเองว่าเธอก็น่าชอบผมนิดๆ อยู่เหมือนกัน ผมเลยตกลงใจซื้อตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ ขนปุยสีน้ำตาลมาให้เธอที่ร้าน...

“ของที่ระลึกจากผม ให้ออนเก็บไว้ พรุ่งนี้ผมต้องไปแล้วนะ...”

ออนอึ้งกับขนาดของเจ้าหมี...เธอแทบจะรับจากมือผมไม่ไหว

”ขอบใจนะ แต่ไม่เห็นต้องเสียสตังค์เลยไนล์”

 “อยากให้ออนไว้นอนกอด จะได้คิดถึงผม...ผมขออะไรอย่างสิ”

 “จะขออะไรแลกกับตุ๊กตาจ้ะ...”

 “ออนนี่รู้ทันผมทุกทีเลย...ผมอยากขอให้ออนเป็นแฟนกับผมน่ะ”

 สุดท้ายผมก็กลับกรุงเทพฯ แบบที่ไม่ได้คำตอบจากเธอ ...แต่ไม่เป็นไรครับ ยังไงซะผมก็ดีใจและโล่งใจที่ได้บอกความจริงออกไป ผมจะขยันโทรหาเธอแบบ เช้า สาย บ่าย เย็นเลย ไม่ได้เป็นแฟนกับเธอก็ให้มันรู้ไปสิครับ...ยังไงซะออนก็คงใจอ่อนยอมเป็นแฟนกับผมเข้าสักวัน...

ขอบคุณภาพประกอบจาก :: popsugar, rawpixel , Above and Beyond, visit-montenegro