ชีวิตต้องการธรรมชาติ ธรรมชาติ คือ ชีวิต เมื่อใดคนเราห่างเหินธรรมชาติไปนานๆ สัญชาติญาณแห่งการเกิดอยู่กับธรรมชาติก็จะพร่ำเรียกหาให้อยากได้ไปพบเจอ ที่ๆ ผมจะพาไปเที่ยวในวันนี้ คือ น้ำตกห้วยยาง อยู่ในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ทางตอนใต้ของประเทศไทยครับ ผมมาถึงที่พักในช่วงปลายๆ ของฤดูร้อนครับ อยู่ในเดือนมีนาคมครับของปีที่แล้ว คือ พ.ศ.2562 วันนี้ผมมาถึงที่บ้านพักของอุทยานป่าไม้ ถ้าจะเรียกชื่อแบบเต็มยศตามป้ายที่เขียนไว้ต้อนรับนักท่องเที่ยวก็คือ อุทยานแห่งชาติน้ำตกห้วยยาง NAMTOK HUAY YANG NATIONAL PARK THAILAND สำนักอุทยานแห่งชาติ กรมอุทยานแห่งชาติสัตว์ป่าและพันธุ์พืช กระทรวงธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม โอ้โห! ชื่อมาเต็มยาวเชียวนะครับ ผมได้มาพักที่บ้านไม้สองชั้นที่มีชื่อบ้านว่า “บ้านห้วยยาง 2 ( เนินไทร ) ” หรือชื่อภาษาอังกฤษว่า BAN HUAY YANG 2 NERN TRAI ก่อนนอนด้านข้างๆ ลงไปทางด้านล่างเนินเขาฝั่งตรงข้ามกับบ้านที่พัก มีวัดอยู่ใกล้ๆ ด้วยครับ ได้ยินเสียงสวดมนต์ของหมู่พระภิกษุสงฆ์และญาติธรรมทั้งหลาย เอาแหล่ะซิ ชักจะใจหวิวๆ ขึ้นมาบ้างแล้ว เพราะมีวัดอยู่ใกล้ ใจผมก็นึกคิดต่อว่าจะมีป่าช้าที่ฝังศพอยู่ด้วยหรือไม่ ถ้ามีล่ะก็.. ผอ สระ อี ผีก็คงน่าจะมีด้วย แต่ยังรู้สึกอุ่นใจมากับพี่ชายและพี่สะใภ้ด้วย แต่ก็นอนคนละห้องครับ ผมเป็นหนุ่มโสด นอนอีกห้องหนึ่งผมนอนคนเดียวครับ เริ่มดึกผมยังนอนไม่ค่อยหลับเพราะมาต่างถิ่นต่างที่ สิ่งที่ได้ยิน คือ มีเสียงหมาหอน โฮ่งๆ ฮู้วๆๆๆ ผมสวดมนต์ก่อนนอน นั่งทำสมาธิสักครู่เพราะเคยบวชเณรบวชพระตอนเป็นเด็กและตอนหนุ่ม และตั้งแต่เด็กๆ แล้วเคยเจอผีเจอวิญญาณเจอสิ่งลึกลับมาหลายอย่างๆ จึงรู้ว่า สิ่งที่ไม่ควรจะลืมก่อนนอนคือ การสวดมนต์ แผ่เมตตา อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลจะได้ไม่โดนรบกวนจากผีสางต่างๆ และสำคัญสุดคือการบอกกล่าวเทวดาเจ้าที่เจ้าทางว่า มาขอพักอาศัยในถิ่นนี้ตรงนี้ ผมมาดี ขอให้หลับนอนเป็นอยู่ด้วยความสวัสดีปลอดภัย คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองด้วยเทอญ เอ่อ..พูดซะยืดยาว มาฟังเรื่องตื่นเต้นในที่นี้ที่ผมมาเที่ยวต่อกันนะครับ เอ้กอี๊เอ๊กเอ้กๆๆๆ ไก่ขันปลุกแต่เช้าก่อนที่เสียงนาฬิกาในโทรศัพท์มือถือจะปลุกซะอีก ตื่นมาด้วยความสดชื่นอากาศสดชื่นเย็นสบายดีจัง เพราะว่าอยู่ในเขตป่า ผมมองออกไปข้างนอกหน้าตายังมืดสลัวอยู่ พอดีด้านนอกมีไฟแสงนีออนของอุทยานเปิดจึงพอมองเห็นอะไรบ้าง และแล้วแสงแห่งดวงอาทิตย์ก็สว่างมาเบิกอรุณให้เห็นอะไรชัดเจนขึ้น ทันใดนั้นเองก็มีเสียงดังตึงตังปึงปังมาจากบนหลังคาหลายครั้ง ทำให้ผมได้ตกใจขึ้นมาแต่พอดีผมเป็นคนไม่ขี้กลัวและไม่ค่อยตกใจอะไรง่ายๆ ก็ทำให้ฉงนสนเท่ห์ทันทีว่า มันคือเสียงอะไรกัน เดี๋ยวดังตรงนั้น เดี๋ยวดังตรงนี้ ผมค่อยๆ ย่องไปมองที่หน้าต่างมองไปทั่วๆ ผ่านมุ้งลวดที่กั้นหน้าเอาไว้ มองหาสักพักหนึ่ง..เอ๊ะ! มีอะไรไหวๆ ตัวเล็กๆ ไกลๆ ผมค่อยๆ หรี่ตามอง อ้อๆ ลิงนี่ นั่นมันลิงอะไรกัน นานแล้วที่ผมไม่ได้เจอลิง เคยเห็นนานๆ ครั้งเมื่อไปเที่ยวสถานที่ๆ ที่มีลิง พอดูก็เห็นมันปีนไปปีนมา บางตัวก็นั่งอยู่กับที่แต่ในมือกำลังกำลูกอะไรสีเขียวๆ เหลืองๆ จับเข้าปากเคี้ยวหมับๆๆ อยู่อย่างเอร็ดอร่อย หน้าตาลิงก็แปลกๆ ไม่ค่อยได้เห็นเท่าไร ผมเป็นคนในเมืองจังหวัดนครปฐม วันนี้ก็ถือว่าโชคดีได้มาเจอลิงป่า มันออกมาหากินผลไม้ใกล้ๆ ที่พักประมาณเวลาที่เห็นพวกมันก็นานสักครึ่งชั่วโมงกว่า พอได้เวลาประมาณเกือบ 8 โมงเช้า พวกมันก็ทยอยวิ่งเดินปีนกลับขึ้นเขาไป ผมอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันและรับประทานอาหารเช้าที่เตรียมมาเสร็จแล้ว ก็เดินลงไปด้านล่างที่พัก ได้ไปเจอแม่บ้านซึ่งเป็นพนักงานของอุทยานแห่งชาติน้ำตกห้วยยางที่นี่ จึงได้สอบถามคุณป้าท่านหนึ่งว่า ป้าๆ เมื่อเช้ามันคือลิงอะไรครับ ป้าตอบว่า มันคือลิงกังค่ะ เป็นลิงป่า ผมถามต่อว่า แล้วมันมากินอะไรครับ ป้าบอกอ้อๆ มันคือลูกมะหาดค่ะ มันหล่นอยู่ตามพื้นนั่นนะ ป้ามากวาดทำความสะอาดเจอเป็นประจำทุกเช้า มาทำความรู้จักกับลูกมะหาดกันสักเล็กน้อยครับ มะหาด มีชื่อสามัญว่า Monkey Jack อ่านว่า มังคี แจ็ค หรือ Monkey Fruit อ่านว่า มังคี ฟรูทถึงว่าซิครับลิงจึงชอบมากิน ฮาๆๆ ส่วนชื่อทางวิทยาศาสตร์ คือ Artocarpus lacucha Buch.-Ham. ต้นไม้ที่อยู่ใกล้ที่พักที่ผมพักเมื่อคืนนี้มันก็คือ ต้นมะหาดนั่นเองครับ ถึงว่าลิงกังจึงมากันเยอะแยะ และเท่าที่ผมมองๆ ดูแต่ละต้นนี่สูง 15 ถึง 20 เมตรได้ครับ คุณป้าที่เป็นแม่บ้านกำลังเก็บกวาดขยะในพื้นที่คุยกับผมอีก ป้าถามผมว่ามาจากไหน มาเที่ยวกี่วัน ผมก็ตอบคุณป้าไป แต่สิ่งที่จะไม่ลืมถาม ผมถามป้าท่านนี้ว่า มะหาดมีรสชาติอย่างไรครับ ทำไมลิงจึงชอบมากิน ป้าบอกมันจะหวานอมเปรี้ยว คุณลองชิมดูซิ ฮาๆๆ เอ่ๆ ผมคิดในใจ ผมไม่ใช่ลิงนะครับป้า แต่เอาละเว้ย! ไหนๆ ก็นานๆ มาเที่ยวที่นี่และไม่รู้จะได้มาอีกหรือไม่ อ้าว! ชิมก็ชิม แต่ผมจะไม่กินตรงที่มันกินแล้วเพราะมันจะสกปรกอาจจะมีเชื้อโรคจากน้ำลายของลิง ผมค่อยๆ เอาปลายเล็บของผมจิ้มๆ แหวกเปลือกตรงที่มันยังไม่กิน ที่ผมสงสัยก็เพราะว่า ทำไมมันไม่กินให้หมด กินทิ้งกินขว้าง เห็นว่ามีเยอะใช่ไหม ใจผมตอนนี้คิดว่ามันไม่น่าจะอร่อยสักเท่าไร ถ้าอร่อยลิงคงจะกินหมดลูกไปแล้ว.. ระหว่างผมพูดพร่ำ ป้าคนกวาดขยะได้ยินก็บอกว่า ที่มันกินน่ะ มันกินเป็นยาด้วย เพราะมีสรรพคุณหลายอย่างที่ดีต่อร่างกายของพวกลิง เรื่องลิงยังไม่จบ พี่ชายผมบอกว่ามันคือลิงกังนั่นเอง ชนิดกับที่เราเห็นที่ไปปีนต้นมะพร้าวเพื่อเก็บลูกมะพร้าวที่คนเอามาฝึกนั่นแหล่ะ พอฟังเรื่องลิงที่พี่ชายผมบอกให้ฟัง ผมก็รู้สึกสงสารลิงที่โดนจับไปฝึก พวกมันต้องโดนล่ามเชือกที่คอ และต้องอยู่กับคน คิดไปก็สงสารพวกมัน สู้พวกนี้ไม่ได้ พวกฝูงลิงที่อยู่ป่าที่นี่ พวกมันมีอิสระไม่ถูกกักขัง ไม่ต้องรับใช้คน ลิงที่ผมมาเจอที่นี่พวกมันช่างโชคดีที่มีอิสระเสรีภาพได้อยู่ในธรรมชาติอันกว่างใหญ่ ผมสังเกตดูขนาดของตัวลิงที่มากินอาหารตอนเช้านี้มีทั้งเล็กตัวเล็ก ลิงที่เพิ่งเกิดไม่นานก็เกาะอกแม่มาด้วย และลิงที่อาวุโสหรือลิงที่อยู่มานานค่อนข้างแก่แล้วก็มี บางตัวก็ตัวใหญ่อายุรุ่นลิงหนุ่ม บางตัวก็ยังเป็นลิงอายุไม่มากนักตัวขนาดเล็กลงมา ดูพวกมันระวังตัวเมื่อเจอกับคนที่มาเที่ยวมาพักอาศัย ผมขอแนะนำว่า..ถ้าจะให้ดีอย่าเข้าใกล้หรืออย่าไปยุ่งกับพวกลิงจะดีกว่าครับเพราะว่าพวกมันเป็นสัตว์ป่า ถ้าเกิดโดนมันกัดขึ้นมาเดี๋ยวจะยุ่งต้องรีบหายารักษาครับ มีบางตัวที่มันไต่ปีนขึ้นมาบนหลังคาวิ่งไปว่างมาบนหลังคา ผมทำเสียงเรียกมัน มันก็ชะโงกมาจากหลังคามองมาที่หน้าต่างที่ผมยืนอยู่ครับ ก็ให้ความรู้สึกดีน่าตื่นเต้นไปกับการท่องเที่ยวและได้พบเจอลิงหลายตัวในตอนเช้าครับ ได้มาจะเอ๋กับลิงด้วย ฮาๆๆ ดีนะห้องที่ผมมานอนพักมีหน้าต่างมุ้งลวดอยู่ด้วย ไม่งั้นพวกมันคงจะปีนเข้ามาในห้องยุ่งวุ่นวายแน่ๆ ปรกติพวกลิงจะชอบมาขโมยของกินหรืออาหารของนักท่องเที่ยวครับ ฉะนั้นถ้าไปเที่ยวป่าบางที่ต้องสอบถามชาวบ้านก่อนเลยนะครับว่า ที่พักนั้นๆ มีลิงหรือไม่ หลายปีก่อนไปเที่ยวเกาะสามร้อยยอดซึ่งก็อยู่ในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์นี่แหล่ะครับ ชาวบ้านไม่ได้บอกเลยว่ามีลิงให้ต้องระวัง เพียงแต่บอกว่า อาจมีลิงมานะครับ บอกแค่นั้น ดีนะที่ไม่วางของหรืออาหารไว้ข้างนอก ไปเที่ยวเกาะกลับมาถึงที่พักช่วงบ่าย โอ้โห! ลิงมาเดินมาวิ่งเล่นที่ชานบ้านชั้นสองนอกห้องนอนหรือห้องพัก ลิงมากันเป็นฝูงไม่ต่ำกว่า 20 ตัว ผมนึกในใจนี่ถ้าวางขนมหรือข้าวของไว้เสร็จแน่ๆ ครับ มานั่งนึกๆ ดู นอกจากต้องระวังภัยจากดินฟ้าอากาศบางฤดูกาล ระวังคนที่ไม่ดีระหว่างการเดินทางไปท่องเที่ยว ก็ยังต้องระวังฝูงลิงในบางพื้นที่ด้วยนะครับ ฮาๆๆ หลังจากได้พบเจอลิงกังหลายตัวและได้ไปหยิบและชิมรสชาติของลูกมะหาดแล้วผมก็ได้เดินเที่ยวต่อไป เดินไปดูน้ำตกชั้นที่ 1 ซึ่งที่นี่มีน้ำตกหลายชั้นครับ แต่ผมมาเดินเที่ยวและมีเวลาไม่มากจึงไม่เดินขึ้นไปชั้นอื่นๆ ด้วย มาทำความรู้จักน้ำตกแห่งนี้กันสักนิดครับ ที่นี่มีน้ำตกถึง 7 ชั้นเลยทีเดียวครับ อุทยานแห่งชาติน้ำตกห้วยยาง อยู่ที่ ตำบลห้วยยาง ตำบลเขาล้าน ตำบลแสงอรุณ ตำบลนาหูกวาง ตำบลอ่างทอง ซึ่งอยู่ในอำเภอทับสะแก และตำบลชัยเกษม ซึ่งอยู่ในอำเภอบางสะพานและอำเภอเมืองจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ มีพื้นที่รวมกันทั้งหมดประมาณ 100,625 ไร่ ( หนึ่งแสนหกร้อยยี่สิบห้าไร่ ) หรือ 161 ตารางกิโลเมตร อุทยานแห่งนี้ได้รับการประกาศให้เป็นอุทยานแห่งชาติเมื่อวันที่ 8 ธันวาคม พ.ศ.2534 เป็นอุทยานลำดับที่ 70 ของประเทศไทยครับ ผมขอเล่าต่อนะครับ...ก่อนเดินขึ้นไปเที่ยวน้ำตกก็จะมีจุดที่เป็นป้ายชื่อของอุทยานและเป็นสิ่งที่นักท่องเที่ยวขาดไม่ได้ก็คือ การยืนแอ็คท่าต่างๆ ถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก ในวันนั้นผมก็เห็นมีนักท่องเที่ยวมาอีก 2 หรือ 3 คันรถ ที่มาไม่มากเพราะเดือนที่ผมไปน้ำตกก็ยังไม่มีน้ำมากเพราะยังไม่เข้าฤดูฝนและไม่ได้ตรงกับวันหยุดเสาร์หรืออาทิตย์ แล้วก็ไม่ตรงกับช่วงหยุดเทศกาลครับ ผมเดินชมธรรมชาติ ดูต้นไม้ ดอกไม้ สวยงาม ผมชอบมองดูการจัดสวนออกแบบตกแต่งสวน ซึ่งต้องยอมรับว่า ทุกๆ ที่ของอุทยานป่าไม้ในประเทศไทย มีการจัดวางออกแบบได้อย่างสวยงามน่าประทับใจและมีเอกลักษณ์ให้นักท่องเที่ยวได้รับรู้ว่า นี่แหล่ะคือที่ท่องเที่ยวที่หน่วยราชการจัดไว้ให้ประชาชนได้มาพักผ่อนหย่อนใจกัน ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีมากๆ ครับ และบ้านพักก็ราคาไม่แพงมากด้วย อยู่ในราคาที่ค่อนข้างจะถูกด้วยซ้ำนะครับ ดีมากในยุคที่เศรษฐกิจไม่ค่อยจะดีสักเท่าไร ก่อนขึ้นน้ำตกผมได้เจอเจ้าหน้าที่ของอุทยานคนหนึ่ง ผมถามถึงความปลอดภัยของนักท่องเที่ยวและสัตว์ป่าที่นี่มีหรือไม่ เจ้าหน้าที่ได้ตอบผมว่า ที่นี่จะมีเจ้าหน้าที่คอยดูและความปลอดภัยครับ ในทุกๆ ชั้นของน้ำตก แต่ผมขอบอกก่อนว่าต้องไปในเวลาทำงานของทางราชการหรือของเจ้าหน้าที่ด้วยนะครับ เช่น เริ่มงาน 8 โมงเช้า ถ้าคุณหรือนักท่องเที่ยวมาจากที่ใด เดินขึ้นไปก่อนก็จะไม่มีเจ้าหน้าที่ดูแลนะครับ แต่เจ้าหน้าที่ก็บอกผมว่า ที่นี่ไม่มีอันตรายอะไรขึ้นไปเดินเที่ยวได้ครับ ปลอดภัยครับ ระหว่างทางก่อนขึ้นไปน้ำตกชั้นแรก ผมก็ได้พบกับ ป้ายให้ความรู้เรื่องธรรมชาติต่างๆ หลายๆ จุด เช่น ป้ายตู้กระจกขนาดใหญ่ มีผีเสื้อที่สตาฟไว้ พร้อมทั้งบอกชื่อชนิด และบางจุดก็บอกเกี่ยวกับต้นไม้ เช่น มอส ซึ่งก็เป็นสิ่งที่ดีเหมาะแก่คนกำลังสนใจใฝ่ศึกษาหาความรู้ครับ เดินพอได้รู้สึกว่าเหนื่อยไม่มากและแล้วผมก็มาถึงน้ำตกชั้นที่ 1 ซะที โอ้โห! ชีวิตแทบไม่ได้ออกกำลังกายเท่าไร ทำเอาเดินลิ้นห้อยเหงื่อแต่ก! เลยครับ แต่พอมาถึงเห็นน้ำเขียวๆ เข้มๆ ต้นไม้น้อยใหญ่ สายน้ำตกแม้จะไม่มาก ตกไหลลงมาเล็กๆ ก็ยังให้ความรู้สึกสดชื่นหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งครับ เพราะยังไม่ถึงฤดูฝนด้วย ผมมาเที่ยวในเดือนมีนาคมครับ ระหว่างพักตรงข้างน้ำตกนั้นผมก็ขอเวลาหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายวีดีโอ ถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกสักพัก ระหว่างถ่ายคลิป ถ่ายภาพ มีแมลงหวี่ 2 ตัวบินกวนหน้าเลนส์ถ่ายรูปด้วยครับ มันสร้างความรำคาญให้ผมอยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่เป็นไรครับ พออดทนได้ครับ ห้ามใจไม่ทำร้ายหรือตบมันให้ตายครับ เมตตาธรรมครับ ผมนึกในใจ “เดี๋ยวผมก็ไปแล้ว..อย่าทำร้ายมันเลย เมตตาธรรมค้ำจุนโลก สัตว์ทุกชนิดก็รักชีวิตของตนเองทั้งนั้น” สิ่งที่ผมได้เมื่อไปเที่ยวอุทยานแห่งชาติน้ำตกห้วยยางในครั้งนี้ คือ ความรู้สึกว่าธรรมชาตินั้นมีค่าต่อกายและใจของคนเรา เมื่อใดเราห่างเหินธรรมชาติไปนานๆ ก็เหมือนกับรถยนต์ที่วิ่งแต่ในเมืองที่แออัด เมื่อใดเราได้นำรถยนต์ซึ่งดั่งกับร่างกายของตัวเราออกไปสู่ชนบทที่เต็มไปด้วยป่าเขา ลำเนา ไพร แมกไม้และสายธาร หรือธรรมชาติอื่นๆ แล้วนั้น ก็ดั่งได้ไปพักผ่อน ไปยังที่ๆ ไม่แออัด เมื่อนั้นข้อความที่ว่า “ธรรมชาติอยู่คู่โลกยังชีวิตให้เติมเต็ม” ย่อมทำให้ชีวิตของคนเราเกิดมีความสุขที่สมบูรณ์สดชื่นขึ้นมาได้อย่างแท้จริง เติมเต็มความรู้สึกที่โหยหาธรรมชาติ ไปให้รางวัลแก่ร่างกายแก่ชีวิตของเราด้วยการหยุดพักผ่อนท่ามกลางธรรมชาติ หลบหนีความวุ่นวาย ไปเถอะไป...คุณไม่ได้ไปเที่ยวหาธรรมชาตินานหรือยังครับ?...จะมัวรอช้าทำไมครับ พร้อมแล้ววางแผนท่องเที่ยวไว้ได้เลยครับ..ระวังโควิดด้วยนะครับ ตราบใดที่โรคโควิดยังหายารักษาให้หายขาดหรือระงับไม่ได้ ก็ขอให้หาทางป้องกันเที่ยวด้วยความปลอดภัยนะครับ จะได้อยู่ในโลกนี้นานๆ ได้ไปเที่ยวอีกหลายต่อหลายที่หลายต่อหลายครั้งครับ สวัสดีครับ ขอให้มีความสุขกันถ้วนหน้าครับ RichWrite ; ริชไรต ; นักเขียน