ครั้งแรก..มักพิเศษเสมอ

ครั้งแรก..มักพิเศษเสมอ

ครั้งแรก..มักพิเศษเสมอ✨

             ชีวิตของเราทุกคนล้วนมีครั้งแรกในทุกๆเรื่อง หลายครั้งก็ดีและไม่ดี แต่ก็แปลกคนมักจะจำสิ่งไม่ดีได้มากกว่าสิ่งที่ดี เปรียบเสมือนสีดำที่ชัดเจนมากกว่าสีขาว แม้สีขาวจะมากขนาดไหนแค่มีจุดสีดำเล็กๆยังไงสีดำก็เด่นอยู่ดี เราจึงมองเห็นและรู้สึกในสิ่งที่ชัดเจนกว่า แต่สุดท้ายแล้วมันจะเป็นครั้งแรกที่พิเศษ เป็นครั้งแรกที่ทำให้มีครั้งต่อๆไปได้ดีมากกว่าเดิม  (แวบแรกที่คุณมองภาพนี้คุณเห็นสีอะไรก่อน) 

                  ทุกอย่างในชีวิตล้วนมีครั้งแรกเสมอ แต่บทความนี้อยากจะแชร์เรื่องราว “เพื่อนคนแรก” ในชีวิตผู้เขียนค่ะ เรื่องราวที่เล่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นมาแล้วในตอนที่ผู้เขียนอายุไม่กี่ขวบ เท่าที่จำความได้ผู้เขียนเติบโตมาในครอบครัวที่เมื่อก่อนมีฐานะยากจน ต้องอาศัยบ้านญาติอยู่ ซึ่งเพื่อนคนแรกที่รู้จักเลยคือ ลูกของป้า นั่นก็คือ “พี่ชาย” ด้วยความที่ผู้เขียนเป็นลูกสาวคนเดียว การมีพี่ชายเป็นอะไรที่อบอุ่นสำหรับเรามากในตอนนั้น เค้าเป็นเพื่อนที่เล่นกับเรา เป็นพี่ชายที่ดูแลน้องสาว จนวันนึงวันนั้นพ่อแม่ออกไปทำงานกันหมดเหลือเรากับพี่ชายและลูกพี่ลูกน้องอีก2คนที่เป็นผู้ชาย เราก็เล่นกันปกติ เล่นซ่อนหา วิ่งไล่จับตามประสาเด็ก แล้วจู่ๆพี่ชายก็ให้เราก็ให้เราไปยืนปิดตาอยู่ที่หน้าบ้าน เราก็ทำตามที่เค้าบอก พอเราเปิดตาแล้วมองลงไปที่พื้น เราจำมันได้แม่นเลย มันคือประทัดที่จุดแล้วกำลังจะระเบิด แล้วทุกคนก็ยืนขำเรา เราทั้งกลัวทั้งโกรธทั้งเสียใจที่เค้าทำกับเราแบบนี้ แต่สุดท้ายแล้วก่อนที่ประทัดจะระเบิด พี่ชายเราก็เข้าอุ้มเราออกไปจากตรงนั้น แล้วประทัดก็ระเบิดขึ้น เราร้องไห้หนักมากทั้งกลัวและเสียใจที่โดนแกล้งแบบนี้ พอพ่อแม่กลับมาจากทำงานเราก็บอกพ่อแม่ แล้วพี่ชายเราก็โดนตีหนักมาก เราไม่คุยกันไปพักนึงเลยค่ะ จนทำให้ความรู้สึกของเรากับพี่ชายไม่ค่อยเหมือนเดิม จนทุกวันนี้เรากลัวเสียงทุกอย่างที่คล้ายประทัดไม่เว้นแม้แต่ลูกโป่ง เราไม่รู้สาเหตุที่แท้จริงเลยว่าทำไมเรากลัวเสียงลูกโป่งแตก แต่แค่เรารู้สึกว่าพอเราได้ยินเสียงระเบิด เสียงหัวเราะของทุกคนในตอนนั้นก็เกิดขึ้นด้วย 😢 แต่พอมองย้อนกลับไป เค้าก็ยังเป็น “เพื่อนคนแรก”ที่ดีที่สุดสำหรับเราเสมอ😊