อื่นๆ
ความกลัว ที่เราต้องผ่านมันไปให้ได้ด้วยตัวของเราเอง
.png)
ความกลัว ที่เราต้องผ่านมันไปให้ได้ด้วยตัวของเราเอง
หลายคนคงมีคำถามมากมายเกี่ยวกับเรื่องของความกลัว ไม่ว่าจะเป็นการกลัวในที่สาธารณะ กลัวสัตว์บางชนิด กลัวอะไรแปลก ๆ หรือกลัวอะไรที่ไม่ควรจะกลัว ซึ่งเราจะไม่ไปตัดสินว่ามันประหลานแค่ไหน เพียงแต่เราจะมารับรู้ความจริงกันว่า ความกลัวเป็นสิ่งที่เราสามารถจะก้าวข้ามมันไปได้ และแน่นอนครับ คำถามต่อไป ก็คือ จะก้าวข้ามอย่างไร ? และนี้แหละครับ เป็นสิ่งสำคัญที่ผมอยากจะบอกผ่านบทความนี้
ขอบคุณรูปภาพจาก https://bit.ly/2uB4XZ5
ความกลัวจะถูกก้าวข้ามได้ด้วยสิ่งเดียว คือ การเผชิญหน้า แน่นอนว่าความกลัวสามารถที่จะถูกทำลายหรือแก้ไขได้ด้วยหลาย ๆ เทคนิค แต่ไม่มีวันสามารถถูกนำออกไปจากสมการแก้กลัวได้คือความจริงที่ว่า ความกลัวจะถูกลด หรือมันจะหายไปก็ต่อเมื่อเรา เดินเข้าหามัน มันไม่เคยลดจากการที่เราหนีมัน ผมจะยกตัวอย่างให้เข้าใจนะครับ คือ ความกลัว ผมจะเปรียบเทียบให้เห็นภาพนะครับ ว่าความกลัวนั้นสำหรับผมเป็นปีศาจชนิดหนึ่ง ซึ่งปีศาจชนิดนี้มันมีลักษณะ ขนาดแค่ประมาณกำปั้นมือเราแค่นั้นครับ แต่เมื่อไรที่เราหลับตาเท่านั้นแหละ มันจะขยายตัวออกทันทีและเมื่อเราหันหลัง หรือหนีมัน มันก็จะขยายขึ้นอีกยิ่งเราวิ่งหนีมันนะ มันจะใหญ่เท่าโลกเลยครับ ยิ่งเราหนี ยิ่งเราเดิน ยิ่งเราหันออก ยิ่งเราหลับตา ยิ่งเราปฏิเสธ ยิ่งเราปัดมันออกไป ความกลัวมันก็จะขยายใหญ่ นี้คือลักษณะของปีศาจแห่งความกลัว มันเหมือนกับหมอกควันสีดำที่ดูน่ากลัว แต่พอเราเดินเข้าไปเราถึงพบว่ามันไม่ได้มีอะไรน่ากลัวอยู่ในหมอกควันสีดำนั้นเลย
Advertisement
Advertisement
ขอบคุณรูปภาพจาก https://bit.ly/2Ruqz2o
ความกลัวนั้นมันไม่ใช่อะไรเลย นอกจากความกลัวนั้นแหละที่มันกลัวตัวของมันเองทับซ้อนกันไป ทับซ้อนกันไปเรื่อย ๆ ยิ่งเราหนีมันก็ยิ่งขยายใหญ่ขึ้น สมมุติว่าครั้งแรกที่เราขึ้นไปพูดบนเวทีสาธารณะ ถึงแม้เราไม่เคยขึ้นไปพูดก็แล้วแต่นะครับ แล้วเราก็สร้างภาพขึ้นมา จากที่เคยบอกไปก่อนหน้านี้ว่าความกลัวจะเท่ากำปั้นมือเรา แต่เราสร้างภาพขึ้นมา ไม่เอา ๆ หนีมัน ไม่อยากทำไม่เอามันดูน่ากลัว ครั้งแรกที่เคยทำเคยโดนว่าเคยโดนด่ามาคราวนี้มันก็จะขยายใหญ่ขึ้น แล้วพอเรายิ่งไม่ทำ เรายิ่งปฏิเสธ เราก็ยิ่งกลัวมันก็ยิ่งขยายใหญ่ขึ้น แล้วพอเราไม่เคยฝึก เราก็รู้สึกว่าเราก็ยิ่งทำไม่ได้แล้วมันก็ยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ พอเราวิ่งหนีมัน มันก็ยิ่งขยายใหญ่ขึ้น พอคนเชิญเราไปพูด เราปฏิเสธ เราก็เลยไม่เคยก้าวข้ามความกลัวแล้วมันก็ยิ่งใหญ่ขึ้น มันก็จะเป็นแบบนี้แหละครับ เป็นวงจรต่อไปไม่รู้จบ หรือเป็นวงจรอุบาทว์ เป็นความกลัวที่กลัวตัวของมันเองทับซ้อนกันเหมือนหัวหอมที่มีเปลือกหลาย ๆ ชั้น ต่อ ๆ ซ้อนกัน แต่พอปลอกหัวหอมไปเรื่อย ๆ จะหาแก่นตรงกลางของหัวหอมมันก็ไม่มีหาไม่เจอ หัวหอมไม่แก่นก็เปรียบเสมือนความกลัว มันสร้างทบขึ้นมาจากจิตใจและความคิดของเราเอง
Advertisement
Advertisement
ขอบคุณรูปภาพจาก https://bit.ly/2RyQw0S
ถ้าสมมุติคุณเป็นคนกลัวดอกลั่นทม ผมอยากถามว่า ถ้าคนที่กลัวดอกลั่นทมถ้าผมให้เขาชี้ว่าความกลัวอยู่ตรงไหน แล้วเขาชี้ที่ดอกลั่นทมมันผิดหรือมันถูก ? แน่นอนครับมันผิด เพราะว่าจริง ๆ แล้วดอกลั่นทมไม่ได้มีความกลัวอยู่ อย่างผมไม่ได้กลัวดอกลั่นทมผมก็เอามาทัดหูได้ เพราะฉะนั้นดอกลั่นทมไม่ได้มีความกลัวอยู่ในตัวของมัน มันก็เป็นเพียงดอกลั่นทมธรรมดา ความกลัวที่แท้จริงแล้วของคนที่กลัวดอกลั่นทมอยู่ในหัวของเขาเอง อยู่ในสมองของเขาเอง ความกลัวเป็นสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาด้วยความคิด
โดยสรุป คือ จำไว้ว่าความกลัวมีอยู่แค่ในความคิด ความกลัวจะหายไปหรือลดลงได้ด้วยการเผชิญหน้ากับมันเท่านั้น และค่อย ๆ เผชิญหน้า ค่อย ๆ ทำไปที่ละขั้น ค่อย ๆ ทำให้ตัวเองหายกลัว แล้วเราจะดีขึ้น ทำให้ร่างกายเรารู้สึกกล้าหาญ แล้วเราก็จะรู้สึกกล้าหาญขึ้นมาเองครับ
Advertisement
Advertisement
ความคิดเห็น
