คำเตือนจากชายปริศนา

แอนขายบะหมี่หมูแดงที่ตลาดมานานกว่า 3 ปีแล้ว อาจจะไม่ได้ขายดีมากแต่ก็ไม่เคยมีวันไหนเลยที่เธอรู้สึกว่าขาดทุน ตลอดชีวิตของแอน เธออยากจะทำงานสบาย ๆ ในบริษัทสักแห่ง และคิดว่าการเรียนจนจบปริญญาตรีจะช่วยให้เธอไปถึงความตั้งใจนั้น แต่ชีวิตมันก็ไม่เคยเป็นเหมือนที่เราวางแผนไว้เลย หลาย ๆ อย่างมักจะเหนือความควบคุมของเราเสมอ แอนไม่สามารถหางานที่เธอตั้งใจได้อยู่นานเป็นปี จนต้องยอมหาหนทางอื่น และหนทางอื่นที่ว่าก็ลงเอยด้วยการขายบะหมี่หมูแดง

แอนเริ่มขายบะหมี่ตั้งแต่ช่วงเย็น ๆ ไปจนถึงช่วงค่ำ ๆ วันไหนของหมดเร็วก็กลับเร็ว วันไหนของหมดช้าก็กลับตามเวลา เธอหยุดทุกวันอาทิตย์ แต่ทุกวันที่หยุดก็คือการไม่ได้ออกไปไหน ทำตัวอยู่เฉย ๆ เธอไม่ค่อยออกไปเที่ยวหรือไปเดินห้าง ถ้ามีเวลาก็ชอบเก็บตัวอยู่ในห้อง นั่งดูทีวีหรือเปิดยูทูปในมือถือ ฟังเพลงหรือดูคลิปอะไรไป

และเช่นเคย เธอทำบะหมี่ให้เขาทานใส่ชามโฟม แล้วก็วางไว้ให้ตรงหน้าเหมือนเดิม แต่หลังจากที่เธอวางชามลงตรงหน้าเขา และกำลังจะชักมือกลับ ชายจรจัดปริศนาก็ยื่นมือมาจับที่ข้อมือของแอน เธอตกใจมาก พยายามชักมือออก ชายปริศนารีบยัดเอากระดาษใบเสร็จเก่า ๆ หนึ่งแผ่นจากร้านขายของชำใส่ลงไปในแอน แอนตกใจแล้วรีบเข็นรถเดินออกไปจากตรงนั้น โดยที่มือของเธอยังคงกำกระดาษแผ่นนั้นเอาไว้

กลับมาบ้าน แอนหยิบกระดาษใบเสร็จที่ยับเยินแผ่นนั้นขึ้นมาดู และพบว่ามันมีข้อความเขียนไว้ เป็นข้อความที่เขียนด้วยปากกาแบบหวัด ๆ มันเขียนไว้ว่า “พรุ่งนี้อย่ามา” แอนได้แต่งุนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด เธออ่านข้อความในกระดาษนั่นเสร็จ ก็ขยำกระดาษแล้วโยนทิ้งลงตะกร้าไป

เช้าวันต่อมา วันนี้ไม่ใช่วันอาทิตย์ แอนเตรียมที่จะไปขายบะหมี่เหมือนปกติ แต่เพราะอะไรบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ แอนตัดสินใจไม่ไป เธอหยุดเตรียมของ จองมองกระดาษ แล้วก็นั่งลงเปิดทีวีดู เธอรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี มันเป็นความระแวงบางอย่างที่ไม่อาจจะอธิบายได้ จะว่าเธอประสาทเสียเพราะเหตุการณ์แปลก ๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อวานก็ไม่น่าใช่

แอนนั่งดูทีวีไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งตอนเย็น จู่ ๆ เพื่อนบ้านของเธอก็วิ่งหน้าตั้งมาที่หน้าบ้านเธอ แอนตกใจ เพื่อนบ้านเห็นแอนก็รู้สึกโล่งอก

“มีอะไรหรือพี่” แอนถามเพื่อนบ้าน

“ฉันนึกว่าเธอไปขายบะหมี่เหมือนเดิมซะอีก” เพื่อนบ้านพูดตะกุกตะกักเพราะยังเหนื่อยหอบอยู่

“หมายความว่าไง มีเรื่องอะไร?” แอนรู้สึกงงมากกว่าเดิม

“ก็ตรงที่เธอเคยไปยืนขายบะหมี่น่ะสิ” เพื่อนบ้านกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ “มีรถคว่ำ ถ้าเธอไปขาย คงไม่รอดแน่ ๆ ”

ภาพถ่ายโดยผู้เขียน