จดหมายลาตาย...

       ค่ำคืนที่แสนจะเงียบสงัด ลมหนาวพัดแผ่วเบา ปะทะกระจกบานหน้าต่างที่ปิดแง้มเกือบสนิท เกิดเป็นเสียงแหลมหวีดหวิว บางครั้งก็ฟังดูแล้วชวนขนลุกไม่น้อย นอกหน้าต่างยามนี้ มีเพียงความมืดดำของยามราตรีกาล เสียงฝูงหมาจรจัดลาดตระเวน วิ่งบ้าง เดินบ้าง บ้างส่งเสียงเห่ากรรโชก บางครั้งก็หอนลากเสียงยาว ผมเฝ้ามองความเคลื่อนไหวนั้นเงียบๆ บนโต๊ะทำงาน ริมหน้าต่างชั้นบนของอาคารบ้านจัดสรรริมชานเมือง

ภาพโดย : https://pixabay.com

       ยามนี้ เวลาเกือบจะเที่ยงคืนกว่า อันที่จริงมันควรจะเป็นเวลานอนของคนทั่วไป แต่คงไม่ใช่กับผม ที่สมองจะโลดแล่นในยามดึกที่เงียบสงัด โชคดีที่งานของผมเอง เป็นงานที่ไม่ต้องวิ่งเข้าออฟฟิศทุกวัน คนยุคใหม่สมัยนี้ สามารถทำงานอยู่ที่บ้าน หรือที่ไหนก็ได้ ทุกที่ทุกเวลา โดยเฉพาะตำแหน่ง กองบรรณาธิการนิตยสารออนไลน์อย่างผม ที่เลือกช่วงเวลาของการทำงาน เป็นช่วงเวลากลางคืนดึกสงัด เพราะอาชีพนี้ เป็นอาชีพที่ต้องใช้สมาธิ หน้าที่ของผม คือ ตรวจทานบทความ ที่นักเขียนทั่วทุกสารทิศ ส่งจดหมายอิเล็คทรอนิคส์เข้ามา เพื่อคัดเลือกให้เป็นบทความที่ถูกตีพิมพ์ในนิตยสารออนไลน์ ซึ่งมีหลากหลายเรื่องราวที่น่าสนใจ ทั้งเรื่องอาหาร การเมือง ท่องเที่ยว ดูดวง ฯลฯ และที่เป็นเรื่องที่มีอันดับการส่งเข้ามามากที่สุด ก็เห็นจะหนีไม่พ้น เรื่องลึกลับสยองขวัญ

      เสียงแจ้งเตือนอีเมล์ฉบับหนึ่ง ถูกส่งเข้ามายังกลางดึกคืนนั้น ผมเปิดอีเมล์ฉบับนั้น ก็พบว่าเป็นงานเขียน ของนักเขียนผู้หนึ่ง ที่ดูค่อนข้างประหลาดอยู่ไม่น้อย ถ้อยคำ สำนวนที่นักเขียนใช้ในบทความ ล้วนเป็นบทความถ้อยคำพรรณนาที่อ่านแล้วสัมผัสได้ ถึงความสละสลวยของบทความ

"กลีบบัวสยาย รับแสงแห่งอรุณ ดอกสีชมพูระเรื่อ แรกแย้ม สว่างไสวในอากาศ จิตรกรเพ่งพิศ แต่งแต้มสีสันลงบนผืนผ้าใบด้วยสุนทรีย์...."  

ช่างเป็นคำพรรณนาที่หวานจับจิตจับใจ ผมคิด พลันนั้น หมาจรจัดที่วิ่งกันขวักไขว่ในความมืดเบื้องล่าง กลับเห่าหอนกันระงม แรกๆก็เพียงเห่า แต่แล้วไม่นาน ก็กลับหอนรับกัน เป็นเสียงโหยหวน ลมหนาวที่พัดยอดไม้เกิดเป็นเสียงซู่ซ่า พาเอาลมเย็นยะเยือกพัดสัมผัสผิวกาย ทำให้ขนลุกในบรรยากาศได้อย่างประหลาด ผมแปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเล็กน้อย เพราะปกติแล้ว ฝูงหมาเหล่านี้ ไม่เคยหอนโหยหวนขนาดนี้

บทความดำเนินไปอย่างเนิบช้า เพ่งพิศ พิจารณา ถึงบทความ นักเขียนคงมีความรู้สึกปลงตกอย่างยิ่งยวด ถึงได้เขียนเนื้อหาที่อ่านแล้วรู้สึกปลงได้มากขนาดนี้ แต่มันเป็นความปลงตกในแบบแปลกๆ จะว่าการให้กำลังใจก็ไม่เชิง....จนกระทั่ง บรรทัดสุดท้าย 

ข้าพเจ้า  พยายามเขียนพรรณนาโวหารแบบอิมเพรสชันนิสม์อย่างเพ่งพิศ และสยายกลีบบัวด้วยม่านตา ก่อนจะกดชัตเตอร์บันทึกไว้ด้วยมุมกล้อง และปากกาบนหน้ากระดาษ ในวาระสุดท้าย  ก่อนผูกคอตายใต้ชายคา เพราะเศร้าหมองในชีวิตเป็นไหนๆ เสียงหวอของรถกู้ภัย ดังข้ามทุ่ง มุ่งมาที่เรือนไม้สักหลังงามของข้าพเจ้า ผู้เดียวดายและคิดสั้นที่เรือนทุ่ง

ผมขนลุกซู่ พร้อมกับเสียงหมาหอน ที่เริ่มแผ่ขยาย หอนรับกันกว้างไกลไปเรื่อย จนดังระงมไปทั่วหมู่บ้านชานเมือง ที่ยามวิกาลเช่นนี้ เงียบสงัด จนวังเวง

ผมปฏิเสธตอบกลับอีเมล์นั้น เพราะเนื้อหาในบทความยังไม่ผ่านการพิจารณา ถึงแม้สำนวนและถ้อยคำในบทความจะดูสวยงามปานใด แต่เนื้อหาแบบนี้มันนำไปตีพิมพ์ลงนิตยสาร ไม่ได้  แต่อีกใจหนึ่ง หมายอยากจะรู้ความจริง ว่านักเขียนคนนี้ จะแก้ไขงานเขียนของตน ส่งกลับมาอีกครั้งหรือไม่?.....

ภาพโดย : https://pixabay.com

หลายวันผ่านไป ผมเฝ้ารออีเมล์ฉบับนั้นอย่างใจจดจ่อ แต่ก็ไม่มีวี่แววใด ๆ ที่นักเขียนผู้นี้ จะแก้ไขเนื้อหาส่งกลับมา จนกระทั่งผมเริ่มไม่มั่นใจ ว่านักเขียนผู้นี้ จะยังมีชีวิตและลมหายใจอยู่หรือไม่

หรือนี่อาจเป็นเพียงแค่ จดหมายลาตาย ที่ถูกเขียนขึ้น เพื่อส่งให้ใครสักคน เพราะชีวิตเขาไม่เหลือแม้แต่ใครสักคน....

เพราะผมไม่เคยได้รับอีเมล์ตอบกลับ ฉบับนั้นอีกเลย.....