“ฉันเป็นของเธอ เธอเป็นของฉัน เราเป็นของกันและกัน-จริงหรือ?”

เรียนตามตรงผมไม่ได้ตั้งใจจะเขียนบทความเรื่องนี้ จนกระทั่งเพิ่งมานึกออกตอนอาบน้ำ หลายคนมักเกิดไอเดียใหม่ ๆ เมื่อสมองโล่ง เรามาเข้าเรื่องกันดีกว่ากลัวว่าน้ำจะเยอะเกินไป

เมื่อมนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ใช้สมองในการขับเคลื่อนชีวิต และใช้หัวใจในการรับรู้ความรู้สึก (สุข-ทุกข์) แม้ว่าจะมีคนค้าน ว่า "สมอง" ต่างหาก ที่เป็นอวัยวะที่บอกว่าเจ็บ ปวด เศร้า เสียใจ ฯลฯ ...

                                                                             ยามแรกรัก น้ำต้มผักยังหวาน

ผมค่อนข้างเห็นด้วยกับประโยคที่ว่า “ยามแรกรัก น้ำต้มผักยังหวาน” แถมอีกคำที่คุ้น ๆ คือ “เราเป็นของกันและกัน เธอเป็นของฉัน ฉันเป็นของเธอ จริง ๆ แล้วการแสดงความเป็นเจ้าของ ผมว่ามันก็เรื่องสมมติหรือไม่? เพราะขนาดตัวเราเองยังกะเกณฑ์อะไรไม่ได้มาก นับประสาอะไรกับชีวิตคนอื่น ที่ไม่มีหลักประกันว่าจะไม่เป็นอื่น (ใช่ป่ะ?) 

ดังนั้น "ฉันเป็นของเธอ เธอเป็นของฉัน" ใคร ๆ ก็พูดได้ แต่ที่สำคัญ คือ การกระทำ! ทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าเราจะไม่นอกกายนอกใจ ผ่านการกระทำไม่ใช่คำพูด

                                                                                              เงิน กับ ความรัก

ส่วนตัวผมว่าเรา ๆ ท่าน ๆ ไม่ผิด หากจะชินว่าคนรักเป็นของตัวเอง อาจจะเป็นเพราะสื่อหรือสิ่งแวดล้อมหล่อหลอมชุดความคิด / เชื่อ ดังกล่าวขึ้นมา

                                                                                                 ไม่ยึดติด = สบายใจ

แต่ในหนทางพระพุทธศาสนา เราเชื่อกันว่า “ไม่มีอะไรเป็นของเราจริง ๆ" เพราะท้ายที่สุดเมื่อความตายมาเยือน ทรัพย์สมบัติ ความรักใด ๆ เราก็ยึดถือไปไม่ได้ เห็นจากการรดน้ำศพ ที่ศพมักจะคลายมือออกไม่ใช่กำมือให้รดน้ำ เมื่อใด ๆ ในโลกล้วนอนิจจัง เราคงไม่มีความจำเป็นต้องยึดมั่นถือมั่นต่อไป เมื่ออ่านมาถึงบรรทัดนี้ผมไม่ได้พยายามบอกผู้อ่านว่าให้ครองโสด ไม่ใช่นะครับ ... แต่ผมแค่อยากจะเตือนคนที่กำลังมีความรักว่า อย่าพยายามไปคิดว่าคนรักเป็นของตัวเราเอง เพราะถึงคราวต้องจากกัน เราเองจะเจ็บเองเพราะมัวแต้ไปยึดโยงความเป็นเจ้าของในกันและกันไว้ แต่ความเป็นจริงแล้ว หาเป็นเช่นนั้นไม่ เพราะบทคนจะไป เอาช้างมาฉุดหรือแม้เราจะก้มลงไปกราบอย่างไร คงจะรั้งไว้ไม่ได้ เพราะเหตุผลง่าย ๆ ของการจากลา คือ “หมดรัก” ไม่ใช่สูญสิ้นความเป็นเจ้าของ 

ดังนั้น เมื่อมีความรัก โปรดเตือนตัวเองว่า “คนข้าง ๆ” ไม่ใช่ของเราตลอดไป ถึงคราวใดที่ต้องจากกัน ก็จำต้องจาก ไม่มีหลัก กฎเกณฑ์ หรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ใดรั้งเอาไว้ได้ เพราะแท้จริงแล้ว ความรักมันไม่ใช่ทรัพย์สินของใครทั้งสิ้น ไม่จากเป็น (วันนี้) ก็จากตาย (วันหน้า) ดังนั้น เฝ้าถามตัวเองว่าสรุปแล้ว หัวใจเรายังเจ็บทุกครั้งเพราะเรามองความรักเป็นความสัมพันธ์ หรือทรัพย์สินกันแน่ แต่ผมยืนยันตรงนี้ในฐานะนักกฎหมาย เมื่อใดก็ตามที่ต้องสูญเสียคนเรารัก เราย่อมไม่อาจอ้างกรรมสิทธิ์ในตัวเขากลับมาได้ เพราะการที่เราจะรักใครนั้นไม่ใช่เอาเงินแลกใจ หรือใจแลกใจ แต่มันคือการยอมลดอิสรภาพ/เสรีภาพของกันและกัน เพื่อนำเสรีภาพดังกล่าวมาแชร์ร่วมกัน เมื่อวันหนึ่งที่เสรีภาพของเขาถูกนำไปให้กับคนอื่น ไม่ว่าจะจงใจหรือไม่ก็ตาม ปล่อยไปเถอะครับ คิดเสียว่าหมดกรรม เพราะถ้าได้เขา/เธอกลับมาแค่กาย แต่ใจไม่ได้กลับมา เรียกคืนเพื่ออะไร?

ท้ายนี้ผมฝากไว้ห้คิด 4 ประการ คือ

• 1. ทุกความผิดหวังจะทำให้เราโตขึ้น 1 ขั้นเสมอ
• 2. เวลาจะเยียวยาทุกอย่าง (หาใช่หมูกระทะไม่)
• 3. ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ ชีวิตเราต้องเดินต่อไป เพราะคนที่ใช่อาจรอเราอยู่เมื่อเวลามันใช่ Trust me! I am a lawyer!
• 4. ถ้าเปรียบความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ คือ การกอด คุณกอดคนรักแน่นไปหรือเปล่า?

                                                                                        กอดแน่นไปหรือเปล่า?

ขอบพระคุณ

ภาพปก / 1 / 2 / 3 / 4 / 5