ปลดล็อกชีวิตด้วยความกล้า

ภาพโดย Skitterphoto จาก pixabay

ชีวิตคนเราไม่แน่ไม่นอนจริง ๆ วันนี้เห็นยิ้มอย่างมีความสุข พรุ่งนี้อาจจะไม่มีลมหายใจก็ได้ เมื่อยังอยู่ดีมีความสุข จงอย่าประมาทในการใช้ชีวิต สิ่งไหนที่แบกเอาไว้เพียงผู้เดียวจงปลดลงและปล่อยวางเสียบ้าง

คนที่คิดว่าชีวิตไม่มีความสุขในทุก ๆ เรื่อง มักจะวิตกกังวล หวาดระแวง กลัวต่อสิ่งที่ยังไม่เกิดและคิดไปเองว่าถ้าเผชิญกับเรื่องน่ากลัวแบบนั้นจริง ๆ เราจะทำอย่างไร ซึ่งก็เพียงแค่ความคิดเท่านั้น แต่กลับทำให้เกิดความทุกข์

บางคนหาความสุขให้กับตัวเองไม่ได้และมักจะคิดแทนทุกคนในบ้าน  เกิดกังวลไปหมด อีกทั้งยังห่วงเกินกว่าเหตุ

แค่พียงได้ยินเสียงไอจากคนที่รักเพียงครั้งเดียวถึงกับใจไม่ดี คิดว่าคน ๆ นั้นคงไม่สบาย อาจจะติดเชื้อโรคร้ายเข้าไป คราวนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่ เร่งให้ไปหาหมอ ตรวจหาเชื้อแล้วยังหาเครื่องป้องกันจนวุ่นไปหมด

ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เพราะกลัวจะถูกทำร้าย ซึ่งเป็นเรื่องที่แปลกมาก ถ้ามีคนคิดว่าเราบ้า เราจะโกรธและอาละวาดหนักยิ่งขึ้น

เมื่อใช้พลังไปเยอะ เริ่มเหนื่อยและสิ้นแรงจนที่สุดก็หมดฤทธิ์ ได้แต่นั่งนิ่ง ๆ แต่ยังคร่ำครวญด้วยความเสียใจเหมือนเดิม ในสภาพเช่นนี้เรียกว่ากักขังตัวเองให้จมอยู่กับความทุกข์ หากไม่ปลดล็อกออกมาก็จะยิ่งมีแต่ความทุกข์ทรมานมากยิ่งขึ้น

ภาพโดย Engin_Akyurt จาก pixabay

ถ้าไม่อยากถูกกักขังความรู้สึกละก็ จงใช้ความกล้าในการปลดล็อกความทุกข์ออกมา เริ่มจากทำใจให้เข้มแข็งและสลัดความทุกข์ทั้งหมดออกไป เมื่อเรารักและห่วงเขามาก แต่สิ่งที่ได้รับกลับมา มีแต่ความเจ็บปวดก็อย่าไปใส่ใจ

จงรักตัวเองให้มากและดูแลร่างกายกับจิตใจของเราให้ดี จงจำไว้ว่า เวลาที่เราเกิด เราก็เกิดเพียงคนเดียว เวลาที่เราจะลาจากโลกนี้เราก็ไปคนเดียว เมื่อมีชีวิตอยู่จงหาความสุขให้มาก หากว่าสิ่งไหนที่เป็นความทุกข์จงโยนทิ้งไป

ถ้าหากว่าเรายังคงอ่อนแอ ความทุกข์ก็จะถาโถมเข้ามาอีก จงลุกขึ้นแล้วใช้พลังแห่งความกล้าต่อสู้กับเรื่องร้าย ๆ เดินไปข้างหน้าอย่าได้ถอย

เมื่อเรามีความกล้าที่จะเผชิญกับปัญหาแล้วแก้ไขด้วยสติ ปัญญาก็จะตามมาจนมองเห็นแสงสว่างแก่ชีวิต สิ่งที่ได้รับเป็นอันดับสุดท้ายก็คือความสุข

ภาพโดย Fotorech จาก  pixabay 

ภาพโดย 366308 จาก pixabay

ถ้าเราทำได้ตามลำดับขั้นตอนข้างต้น เท่ากับว่าเป็นการปลดล็อกชีวิตที่มีแต่ความทุกข์ออกไปได้สำเร็จและเราก็จะรู้ว่าสิ่งดี ๆ กำลังรออยู่ ขอแค่มีความกล้าก็พอ

จรรยา เลิศพงษ์ไทย