ผีข้างทาง

สวัสดีครับเพื่อนๆ วันนี้ผมมีเรื่องที่เกิดขึ้นจริงมาเล่าให้ฟังครับ ซึ่งเป็นประสบการณ์จริงที่เกิดขึ้น ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมชื่อเอครับ มีอาชีพเป็นนักร้องกลางคืน บ้านผมอยู่ห่างจากตัวอำเภอก็ประมาณ 20 ก.ม. ทุกคืนหลังเลิกงานผมจะต้องขี่รถมอเตอร์ไซค์กลับบ้านโดยตลอดและครั้งนี้ก็เช่นกัน

          ซึ่งปกติแล้วผมเป็นคนที่ไม่ค่อยเชื่อเรื่องผีเท่าไหร่ครับ บางครั้งเวลาขี่รถกลางคืนก็จะเห็นบางสิ่งบางอย่างข้างทางตลอด แต่ก็ไม่เคยคิดอะไร 

          เส้นทางกลับบ้าน เส้นทางนี้ค่อนข้างที่จะเปลี่ยวและไม่ค่อยมีใครผ่านในเวลากลางคืน จะมีป่าอยู่ช่วงหนึ่งที่มีคนเคยไปผูกคอตายบ้าง มีคนเอาศพไปทิ้งบ้าง เกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตบ้าง ซึ่งบางทีผมก็คิดเหมือนกันว่าตรงแถวนั้นมันมีอะไร ถึงเกิดเหตุการณ์แบบนี้บ่อยเหลือเกิน

          บางครั้งผมขี่รถกลับบ้านกลางคืนก็เห็นคนเดินอยู่ข้างถนน แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร คิดว่าน่าจะเป็นคน แต่บางทีก็คิดเหมือนกันว่า คนที่ไหนจะมาเดินมืดๆ คนเดียวแบบนี้ และแถวนี้ก็ไม่มีหมู่บ้านอีกด้วย

         แม่ของแฟนผม พอรู้เหตุการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงรีบหาธูปจะมาจุดเพื่อเป็นการบอกโจ้ ในระหว่างที่แม่กำลังเข้าไปเอาธูปในห้องพระ ไฟก็ดับขึ้นมาทันที พร้อมด้วยเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของทุกคน เมื่อคุณแม่ได้เอาธูปออกมาจุดเพื่อเป็นการบอกโจ้ ไฟก็ติดเป็นปกติ

        ในคืนนั้นทุกคนรู้สึกกลัวมาก จึงไม่มีใครกล้ากลับทุกคนจึงค้างกันที่บ้านแฟนผม เราคุยกันว่าพรุ่งนี้จะไปช่วยงานศพกันตั้งแต่เช้า          

         หลังจากเสร็จงานศพของโจ้แล้ว ผมก็กลับไปทำงานตามปกติ ทุกคืนที่ขับรถผ่านตรงนั้นบางครั้งก็อดคิดไม่ได้ว่า เราจะเจออะไรไหมหนอ บางครั้งเวลาเจออะไรข้างทางก็จะไม่สนใจก้มหน้าก้มตาขับรถอย่างเดียว

         อยู่มาวันหนึ่ง ผมก็ขับรถกลับบ้านตามปกติ มาถึงช่วงที่เส้นทางเปลี่ยวเข้าใกล้ป่าทึบและเป็นจุดที่เพื่อนเสียชีวิต ผมเห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินอยู่ข้างทาง ซึ่งปกติผมก็จะไม่สนใจ แต่วันนี้ผู้ชายคนนั้นเขาเห็นแสงไฟรถผมเขาจึงหันมาแล้วโบกรถ 

         ผมก็คิดว่า ก็คงจะเป็นใครสักคนที่กำลังขอความช่วยเหลือ หรืออาจจะขอติดรถไปด้วย ผมก็เลยชะลอรถ เมื่อขี่รถเข้าไปใกล้ชายคนดังกล่าว เขาก็ยิ้มผมทราบทันทีว่านี่ ไม่ใช่คนแน่ๆ เพราะใบหน้าและรอยยิ้มคุ้นมากๆ ใช่แน่นอน นี่โจ้ เพราะตอนที่เขายังอยู่ เขาจะเป็นคนที่สนุกสนานสร้างรอยยิ้มให้กับเพื่อนๆ โดยตลอด ผมรีบขับรถอย่างสุดชีวิตและไม่คิดมองย้อนหลังกลับไป

         พอถึงบ้าน ผมเห็นบ้านผมเปิดอยู่และแสงไฟสว่าง ปกติพ่อกับแม่ผมจะนอนเร็วมากๆ ผมต้องไขกุญแจเข้าบ้านเอง แต่เห็นพ่อกับแม่นั่งอยู่ ผมจึงถามว่า พ่อกับแม่ ยังไม่นอนหรือครับ แม่ตอบผมว่านอนแล้ว เมื่อกี้ได้ยินใครก็ไม่รู้มาเรียกลูกอยู่หน้าบ้าน พอลงมาดูก็ไม่มีใครพอปิดไฟจะนอนก็ได้ยินเสียงเรียกอีก ก็เลยชวนพ่อลงมานั่งรอ เผื่อว่าคนที่มาเรียกเข้าจะกลับมาอีก ถือโอกาสนั่งรอลูกไปด้วย เพราะเห็นว่าใกล้ถึงเวลากลับแล้ว ผมเลยชวนพ่อกับแม่ว่า พรุ่งนี้เราไปทำบุญกันนะครับ พ่อกับแม่เหมือนเข้าใจเป็นที่รู้กันและแยกย้ายกลับเข้าห้องนอน

         หลังจากเหตุการณ์วันนั้นผมจึงย้ายเข้ามาอยู่หอพักใกล้ที่ทำงาน ซึ่งถ้าไม่จำเป็นจะไม่ผ่านตรงนั้นในเวลากลางคืนอีกเลย  คิดถึงเหตุการณ์คืนนั้นทีไรขนลุกทุกที...