(รีวิวหนังสือ) Senses สัมผัส: สี่หญิง หนึ่งชายกับปมหลอนในจิตใจ

ในบรรดาเรื่องลึกลับที่น่าสนใจและเป็นที่นิยมสำหรับเหล่านักอ่าน ผมเชื่อว่าต้องมีแนวผีในโรงเรียน อาจเป็นเพราะมันคือประสบการณ์ที่ทุกคนจะเข้าถึงได้ง่าย แม้ในความเป็นจริงเราจะพิสูจน์ไม่ได้ว่าวิญญาณหรือสิ่งเร้นลับหลังความตายจะมีอยู่จริงไหม แต่บรรยากาศหลอน ๆ ภายในโรงเรียน ทุกคนย่อมรู้ว่ามันมีอยู่จริง ครั้งนี้ผมได้หยิบยกเอาหนึ่งในการ์ตูนผีของไทยที่ใช้ธีมผีในโรงเรียนที่ดีที่สุดเรื่องหนึ่งมาแนะนำให้ได้รู้จักกัน

Senses สัมผัส เป็นเรื่องเกี่ยวกับเด็กนักเรียนหญิงชั้นมัธยมต้นสี่คนที่เป็นเพื่อนสนิทกัน ได้แก่ เนตรนภา รสสุคนธ์ เกสร และ พิณ ซึ่งทั้งสี่คนจะมีปมปัญหาในใจเกี่ยวกับชีวิตของตนจนทำให้ไปประสบพบเจอในเรื่องเร้นลับโดยมีนักเรียนชายนาม ทรงพล ซึ่งถูกผู้คนในโรงเรียนเล่าลือว่ามีสัมผัสพิเศษสามารถมองเห็นวิญญาณได้เข้ามาข้องแวะด้วยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ความรู้สึกหลังอ่านกับตอนนี้: ผมว่าเป็นตอนเปิดที่ทำได้ดี การวางบุคลิกกึ่งซื่อกึ่งเพี้ยนกึ่งจริงจังของเนตรนภาทำให้เธอมีเสน่ห์น่ารักชวนให้ติดตามในทุกการกระทำ ในขณะเดียวกันตัวทรงพลที่เปรียบเหมือนพระเอกของเรื่องก็มีความกวน ความตลกและความเท่ผสมอยู่ในสัดส่วนที่ลงตัว เรื่องราวในตอนนี้ออกไปทางซึ้งกินใจ ใครที่รักและสูญเสียคนในครอบครัวน่าจะเข้าถึงตอนนี้ได้ง่าย

2. โชยกลิ่น เนื้อหาเล่าถึงรสสุคนธ์เด็กหญิงที่มีลักษณะจริงจังกับชีวิต เธอเป็นคนจมูกดีจึงมักได้กลิ่นแปลก ๆ ก่อนใครเสมอ เย็นวันหนึ่งเพราะเวรทำความสะอาดทำให้รสสุคนธ์ต้องไปที่หลุมทิ้งขยะของโรงเรียนซึ่งมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับคนตาย หลังเหตุการณ์ในวันนั้น เด็กหญิงรู้สึกได้ถึงกลิ่นเน่าเหม็นที่ตามติดตัวเธอตลอดเวลา ในแรกเริ่มรสสุคนธ์เข้าใจผิดคิดว่าเป็นกลิ่นหนูตาย แต่เมื่อพบว่าไม่ใช่ เธอจึงเริ่มค้นหาความจริงว่ากลิ่นเน่าเหม็นที่ลอยกระทบจมูกนั่นมาจากไหนกันแน่ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าหนทางที่กลิ่นซ่อนไว้จะมีความตายเฝ้ารออยู่

ความรู้สึกหลังอ่านกับตอนนี้: เป็นตอนที่ให้ความรู้สึกกลาง ๆ ไม่ดีไม่แย่ ไม่ได้น่าเบื่อ แต่ก็อ่านแล้วผ่านเลยไม่ถึงขนาดทำให้จดจำอะไร บุคลิกของรสสุคนธ์ก็ไม่โดดเด่น ตัวทรงพลก็โผล่ออกมาน้อย แต่แน่นอนว่าโผล่มาในตอนที่สำคัญ ส่วนผีนับว่าน่ากลัวเป็นอันดับสองของตอนทั้งหมดในเล่ม

3.รสชาด (ชื่อตอนพิมพ์ตามที่ระบุไว้ในหนังสือ มิได้จงใจพิมพ์ผิดแต่อย่างใด) เป็นเรื่องราวของเกสรที่มีปมในวัยเด็กเกี่ยวกับเรื่องที่เธอถูกผีปอบลักพาตัวไป พร้อมฆ่าไก่ดิบแล้วกินต่อหน้า ภาพเหตุการณ์และเลือดที่เปรอะเปื้อนมาถึงตัวเธอทำให้ส่งผลกระทบต่อจิตใจในตอนโตจนไม่สามารถกินอาหารหนักได้ เวลานั้นเกิดคดีไก่ที่เลี้ยงในโรงเรียนทำให้มีเสียงเล่าลือเรื่องผีปอบจนกระทบต่อจิตใจของเกสรเข้าอีกครั้งทำให้อาการป่วยยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นจนเธอเริ่มรู้สึกหิวกระหายในเลือดสด ๆหรือเหตุการณ์ในวัยเด็กจะไม่ได้มีผลแค่กับจิตใจแต่มันยังทำให้เธอเปลี่ยนไปเป็นผีปอบที่ผู้คนหวาดกลัวด้วยเหมือนกัน ปลายทางของรสเลือดที่ปลายลิ้นมีปริศนารอคอยให้คลี่คลายอยู่ในใจ

ความรู้สึกหลังอ่านกับตอนนี้: เป็นตอนที่มีปมปัญหาหนักที่สุดของเล่มเลย ความน่ากลัวไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่ความดาร์กในจิตใจมาเกินร้อย ไม่ค่อยเกี่ยวเนื่องกับผีเท่าไหร่ เป็นเหมือนแนวจิตวิทยามากกว่า บุคลิกของเกสรก็ดูจะหม่น ๆ จึงไม่ชวนให้ประทับใจมากเท่าที่ควร แต่ในส่วนของเนื้อหาของตอน ถือว่าทำได้ดีมีหักมุม

4.รูปถ่าย เรื่องของเด็กหญิงคนสุดท้ายนามว่าพิณ เธออาศัยอยู่กับญาติ ความสัมพันธ์ของพิณกับน้า ๆ ไม่ได้ราบรื่นนัก ถึงไม่ได้มีปัญหาชัดเจน แต่ก็ต่างคนต่างอยู่จนทำเหมือนกับอีกฝ่ายไร้ตัวตน นั่นจึงทำให้พิณมีปมที่ไม่ได้รับความอบอุ่นและรู้สึกอ้างว้างในใจ วันดีคืนดี อยู่ ๆ พิณไปถ่ายรูปติดวิญญาณมาได้ เมื่อเอาไปปรึกษาเพื่อน ๆ คำตอบที่ได้รับคือให้ไปขอคำแนะนำจากนายทรงพลเจ้าเก่า สิ่งที่เด็กชายบอกมาคือให้เลิกสนใจ ไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยว แต่คงเพราะการหมางเมินเป็นสิ่งที่พิณรู้สึกเหนื่อยหน่ายที่จะทำเต็มที เธอจึงตัดสินใจค้นหาความจริงว่าผีในรูปถ่ายที่เธอเจอคือใครและต้องการบอกอะไรกับเธอ

ความรู้สึกหลังอ่านกับตอนนี้: นับว่าเป็นตอนที่ชอบที่สุดในเรื่อง ทั้งปมปัญหาของตัวพิณและเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับวิญญาณ รู้สึกมีเส้นการเดินเรื่องไปทางสืบสวน ทำให้ชวนติดตามค้นหาแล้วพอถึงตอนที่ผีโผล่ออกมา เราก็สัมผัสได้ถึงความหลอนที่ลงตัว ตอนนี้ไม่มีส่วนไหนที่ไม่ชอบเลย

5. สัมผัส เรื่องสุดท้ายเป็นเรื่องของทรงพลกับนัท เพื่อนสนิทที่ไปไหนไปกันมาตลอด นัทบ่นให้ฟังถึงอาการปวดไหล่เมื่อยคอที่เป็นมาร่วมครึ่งเดือนแล้วแต่ยังไม่หายสักที ทรงพลจึงชวนเพื่อนไปที่บ้านเพื่อคลี่คลายต้นเหตุซึ่งเกิดจากผีเด็กผู้หญิงที่นั่งขี่คอนัทตลอดเวลาไม่ยอมหนีห่างไปไหนไกล

ความรู้สึกหลังอ่านกับตอนนี้:เป็นตอนที่สั้นที่สุด ละมุนใจมากที่สุด อบอุ่นใจมากที่สุดและอ่อนโยนมากที่สุด เป็นตอนที่ปิดเรื่องได้ดีมาก ๆ

จากเรื่องย่อในแต่ละตอน ทุกคนจะสังเกตเห็นได้ถึงจุดร่วมหนึ่งที่ทุกตอนมีเหมือนกัน นั่นคือผีที่ทุกคนเจอมาจากปมปัญหาในใจ เรื่องราวในเล่มจึงมีแนวทางไปในส่วนของดราม่าเรียกน้ำตาและความอบอุ่นได้ในระดับที่ค่อนข้างดี เนื้อหามีความละมุนใจมาก ๆ ในขณะเดียวกันวิธีการเล่าก็มีการสอดแทรกมุกตลกที่ชวนให้ยิ้มจนรู้สึกว่าเรื่องราวไม่หนักจนเกินไป ลายเส้นของเรื่องความจริงผมว่าออกไปทางการ์ตูนรักตลก แต่พอถึงจุดที่เป็นช่วงสยองหรือเป็นตอนผีโผล่ ผู้เขียนก็คุมโทนภาพได้ดี

เล่มนี้ตีพิมพ์เมื่อตอนปี 2554 ภายใต้สำนักพิมพ์ สยามอินเตอร์คอมิกส์ เป็นผลงานการคิดเรื่องและวาดภาพของคุณเกษม อภิชนตระกูล หากจะให้กล่าวถึงการ์ตูนเรื่องนี้ คงบอกได้แค่ว่าน่าเสียดายที่มีเพียงเล่มเดียวจบเท่านั้น ถ้าเป็นไปได้ก็อยากอ่านแบบเวอร์ชั่นซีรีส์เขียนยาว ๆ คงจะสนุกน่าอ่านไม่น้อยเลยทีเดียว

ถ้าใครชอบอ่านการ์ตูนแนวละมุนละไมใจ มีแทรกมุกขำขัน ตัวละครเป็นมิตรน่ารักและกลัวผีแต่สนใจอยากรู้เรื่อง ผมแนะนำเรื่องนี้เลยครับ ตอบโจทย์ทุกอย่างจริง ๆ