#หีบพาหลอน ห้องขังบนสน.

#หีบพาหลอน ห้องขังบนสน.

ไอ้ชีวิตคนเรามีขึ้นก็ต้องมีลง ออกกำลังกายมีเข้าก็ต้องมีออกครับ นั่นจึงทำให้เพื่อนผมออกกำลังกายด้วยการวิ่งหนีตำรวจเพราะมันมีกัญชาไว้ในครอบครอง หลายปีก่อนมันยังคงเป็นเรื่องที่ผิดกฎหมาย และในเวลานี้มันก็ไม่ได้ถูกกฎหมายไปเสียสักหมด ดังนั้นแล้ว ในช่วงเวลาที่คึกคะนอง เพื่อนผมนามว่าไอ้วิว มันเลยอยากรู้อยากลอง ให้พวกขาใหญ่ในหมู่บ้านไปเอากัญชามาขายต่อให้พวกมัน จะได้ล่องลอยสมใจ

แหงละ...ลอยไปอยู่ในคุกน่ะสิครับ พวกมันอายุสิบเจ็ด มันจะไปวิ่งเร็วเท่าตำรวจร่างกายกำยำที่ฝึกปรือมาได้อย่างไร ไม่ว่าพวกมันจะสับขาจนตีนแตกแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องจนมุม และยอมจำนนด้วยหลักฐานที่มันถือไว้คามือ ไม่กล้าทิ้ง...เสียดายเงิน ผมจำไม่ได้แล้วว่าต้องเสียค่าปรับหรืออะไรเท่าไหร่ ก็น่าจะพอประมาณ...ประมาณว่าพ่อแม่ของมันและเพื่อนอีกคนที่โกยแน่บไปด้วยกันนั้นยินดีที่จะให้พวกมันทั้งคู่นอนเล่นในคุกบนสน.ไปก่อนสองคืน

ผมพยายามบอกตัวเองว่ามันเมากัญชา...แบบว่าเมาค้างมาตั้งแต่เมื่อคืน เลยไม่ได้ใส่ใจ ทว่าสายวันเดียวกันนั้น แม่ของทั้งสองคนก็มาทำเรื่องประกันตัวทันที เรื่องมันก็ไม่ได้ยากเย็น เอาเป็นว่าผมขอข้ามรายละเอียดตรงนั้นไป หลังจากที่พวกมันออกมาจากห้องขัง มันก็ผล็อยหลับไปอย่างสบายใจ พอมันตื่นขึ้นมาในตอนเย็น วิวก็โทรให้ผมไปนอนเป็นเพื่อนด้วย มันให้เหตุผลตลก ๆ ว่า “กลัว” แต่ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธ ก่อนที่มันจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ฟัง

                                                 ขอบคุณภาพประกอบจาก FREE WEB :: https://unsplash.com/s/photos/scary

ว่าเมื่อคืนช่วงหลังสี่ทุ่ม นายตำรวจที่เฝ้าอยู่ก็หายไป กลายเป็นตำรวจร่างท้วม ๆ มานั่งเฝ้าแทน นั่งนิ่งเหมือนรูปปั้น ตรงนั้นก็ไม่เท่าไหร่ แต่สักพักไฟตก ทั้งสน.มืดสลัวพิกล แล้ววิวกับเพื่อนก็เห็นเงาคน นั่งคุดคู้อยู่ที่มุมห้อง วิวมั่นใจว่าไม่ใช่คน และมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้หลอนเพราะฤทธิ์กัญชา แล้วเงาดำนั้นก็ค่อย ๆ สะอึกสะอื้นร้องไห้ วิวกับเพื่อนค่อย ๆ ขยับมานั่งข้างกันแล้วดึงผ้าห่มมาห่มเอาไว้ ก่อนที่เสียงร้องไห้จะเริ่มกลายเป็นคำถาม

“ไม่ปล่อยผมเหรอ ไม่ปล่อยผมเหรอ ?” สลับกับเสียงร้องไห้ วิวไม่กล้าที่จะตะโกนเรียกตำรวจ เพราะเขากลัวว่าหากไอ้เงาดำนั่นรู้ว่าเขาเห็น เขาคงจะไม่ได้อยู่สุขแน่ ๆ ทั้งสองจึงทำได้แค่เพียงนั่งกอดกัน ไม่มองไปทางเงาดำนั่น แล้วมองไปทางตำรวจแทน อย่างน้อยก็รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคน กระทั่งไฟดับพรึ่บ...และติดขึ้นในเวลาแค่สองวินาที ตำรวจที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะก็อันตรธานหายไปอย่างไร้วี่แวว แล้วเปลี่ยนมาเป็นเสียงหัวเราะที่หวีดหวิวมากับสายลม ทั้งสองคนแทบจะสติแตก พยายามเขย่าลูกกรง ร้องเรียกจนเสียงแปบแห้ง แต่ก็ไม่มีใครขึ้นมาเลย ทั้งสองจึงทำได้แค่เพียงคลุมโปง แล้วหลับตาแน่นตลอดคืน กว่าจะได้จังหวะผล็อยหลับก็ไก่ขันแล้ว พอตอนเช้านายตำรวจคนเดิมก็เดินมาด้วยท่าทางที่นอนสบายเต็มอิ่ม ก่อนจะถามทั้งสองคนว่า “ไงพวกมึง...วันโกน โดนไปกี่ดอกล่ะ ?” ราวกับจะสมน้ำหน้า

                                                 ขอบคุณภาพประกอบจาก FREE WEB :: https://unsplash.com/s/photos/scary

วิวทั้งกลัว ทั้งเพลีย และเจ็บแค้นกับตำรวจคนนั้นที่ปล่อยทั้งสองเอาไว้บนโรงพักผีดุนี่ กระทั่งผมไปหา และเรื่องราวก็ดำเนินมาจนถึงปัจจุบัน ทุกอย่างที่เล่ามามันน่ากลัวมาก ๆ จนผมแอบขนลุกตาม และไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร วิวสามารถว่าเขายังไม่ได้สูบกัญชาก่อนจะโดนจับ เขาถูกหลอกจริง ๆ และชาวบ้านก็เล่าลือกันหนาหูว่าโรงพักนั้นสร้างทับป่าช้าเก่า  ดีแค่ไหนที่พวกมันโดนแค่นั้น

คืนนั้นผมเองยอมที่จะนอนแบบขนลุกหน่อย ๆ เพราะวิวมันขอจับมือผมนอนไปทั้งคืน จนเช้าอีกวัน มันชวนผมไปวัด สาบานว่าจะเลิกยุ่งกับยาเสพติดที่ผิดกฎหมายอย่างเด็ดขาด จากการโดนหลอกในค่ำคืนนั้น ผมเองก็ยินดีกับมันด้วย เพราะว่าหลังจากที่มันไปสาบานและกล่าวคำสัตย์ในโบสถ์นั้น มันก็ทำมากสุดเพียงดื่มเหล้าสูบบุหรี่ นอกจากนั้นไม่เอา และก็ทั้ง ๆ ที่มันโดนผีในโรงพักหลอก พอเรียนจบมันก็ดันสอบนายสิบติดเสียอย่างนั้น...ก็นับได้ว่าผลพลอยจากเรื่องขนลุกคืนนั้นสร้างอนาคตให้มันในวันนี้นั่นแหละครับ

แต่ถ้าถามว่ามันอยากกลับมาประจำการที่นี่เพื่อตรวจตราบ้านเราไหม ?

มันตอบทันทีเลยว่า “ไม่มีทาง”

เรื่อง - น้องหีบ