ห้องปริศนาใต้หลังคา

        กรได้มีโอกาสพาเพื่อนๆ ไปเที่ยวที่บ้านพักตากอากาศของครอบครัวที่อยู่ริมชายทะเลแห่งหนึ่ง บ้านหลังนี้เป็นบ้านกงสี ที่มีไว้สำหรับคนในตระกูลของเขาเข้ามาพักผ่อนได้  และมีอายุเก่าแก่มาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษของเขาที่อพยพมาจากเมืองจีน  บ้านหลังนี้ไม่ได้มีคนอยู่ประจำ แต่จะป้าอ้อยที่เป็นชาวบ้านแถวนั้น ที่รับจ้างมาทำความสะอาดบ้านทุกสัปดาห์  และจะคอยมาดูแลเวลาที่มีคนมาพัก  กรพาเพื่อนรวมกันหกคนเข้ามาถึงก็พากันเอาของไปเก็บและนั่งพักผ่อนกันอยู่ข้างในบ้าน  เมื่อป้าอ้อยเปิดประตูเข้ามาก็จัดแจงทำความสะอาดและต้อนรับกรกับเพื่อนเป็นอย่าง

ป้าอ้อยได้บอกกับกรว่า “ถ้ามีอะไรให้ป้ารับใช้ก็โทรไปเรียกได้เลยนะคะ แล้วอย่าลืมกำชับเพื่อนๆ ด้วยนะคะว่าอย่าเข้าไปยุ่งที่ห้องใต้หลังคา”

กรได้ยินดังนั้นก็ตอบรับไปว่า “ครับป้าอ้อย ขอบคุณมากครับ ไว้ถ้ามีอะไรผมจะโทรไปเรียกนะครับ”

        จากนั้นทุกคนก็เดินเข้าบ้านกัน มีเพียงเตยที่ยังยืนอยู่ข้างนอกเพราะรู้สึกว่าบ้านหลังนี้เหมือนมีอะไรน่ากลัวซ่อนอยู่ จนได้ยินเสียงของกรตะโกนเรียก  เตยจึงรีบวิ่งตามเพื่อนเข้าบ้านไป  ระหว่างที่ทุกคนกำลังช่วยกันทำอาหารกันอยู่นั้น โต้งก็ถามกรขึ้นมาว่า “กร เมื่อกลางวันกูได้ยินมึงคุยกับป้าอ้อยว่า ที่ไม่ให้ขึ้นไปบนห้องใต้หลังคา เพราะอะไรวะ”

กรจึงตอบว่า “กูก็ไม่รู้เหมือนกันวะ รู้แค่ว่าห้ามไม่ให้ใครขึ้นไปเท่านั้น และก็ไม่เคยเห็นใครขึ้นไปด้วย”

บิ๊กจึงพูดขึ้นมาว่า “หรือ จะมีผีวะ”

กรจึงบอกว่า “คงไม่หรอก ถ้ามีผีคงไม่อยู่แต่ในห้องหรอก กูมาตั้งหลายรอบไม่เห็นเคยเจออะไรเลย”

       เมื่อคุยกับเสร็จก็ถึงเวลาอาหารเย็น ทุกคนนั่งกินอาหารกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาที่ห้องโถงกลางบ้าน  ทุกคนก็คุยกันเสียงเจียวจาวตามประสาเพื่อนฝูง  และฝนก็พูดขึ้นว่า “เฮ้ย พวกเราเหมือนมีเงาคนยืนอยู่หน้าเลยอะ”  ทุกต่างเงียบและมองไปที่ประตูหน้าบ้าน  และมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ป๊อกๆ  ป๊อกๆ  ทุกคนยังนั่งเงียบกันอยู่ยัง และก็มีเสียงตะโกนเรียกว่า “เปิดประตูให้ป้าหน่อยจ้า ป้าอ้อยเอง”  ทุกคนก็ถอนหายใจ และกรก็พูดว่า “โถ่นึกว่าใครป้าอ้อยนั่นเอง”  กรจึงได้เดินไปเปิดประตู พร้อมกับถามป้าอ้อยว่า “อ้าวป้า ทำไมมาซะค่ำเชียว”

ป้าอ้อยตอบว่า “พอดีป้าเห็นมากันหลายคนกลัวผ้าห่มกับหมอนจะไม่พอ ก็เลยพาหลานเอาผ้าห่มมาให้”

          กรจึงให้เพื่อนๆ รีบไปรับผ้าห่มและขอบคุณป้าอ้อย เสร็จแล้วป้ากับหลานก็ขอตัวกลับบ้านไป  เมื่อกินข้าวกันเสร็จเตยกับฝนก็ขอตัวขึ้นไปอาบน้ำบนห้องนอนที่ชั้นสอง  เตยอาบน้ำก่อน เมื่อเสร็จแล้วฝนก็เข้าไปอาบบ้าง เมื่อฝนอาบน้ำเสร็จก็เห็นเตยนอนหลับอยู่บนเตียงจึงปล่อยให้เตยนอนอยู่อย่างนั้น และฝนก็เดินมาหาเพื่อนๆ ข้างล่าง  แต่เมื่อเดินมาถึงฝนก็ต้องถึงกับงง เพราะเห็นเตยกำลังช่วยเพื่อนๆ เก็บถ้วยเก็บจานล้างอยู่ในครัว จึงเดินเข้าไปถามเตยว่า “เตยลงมาตอนไหนอะ เมื่อกี้ฝนยังเห็นเตยนอนอยู่บนเตียงอยู่เลย”

เตยจึงตอบว่า “เตยลงมาตั้งแต่อาบน้ำเสร็จแล้ว”

เมื่อได้ฟังดังนั้นฝนก็นิ่งไปพักหนึ่งและตอบกลับมาว่า “สงสัยเมื่อกี้ฝนจะตาฝาดน่ะ”

เมื่อทำความสะอาดบ้านเสร็จแล้วพวกเขาก็นั่งคุยกันที่ห้องโถงจนดึก ฝนกับเตยก็ขอขึ้นไปนอนก่อน เหลือเพียงสี่หนุ่มที่นั่งเล่นเกมส์กันอยู่  บิ๊กก็ได้พูดขึ้นมาว่า “กูว่าบ้านหลังนี้มีอะไรแปลกๆ ว่ะ”

โต้งก็ถามว่า “แปลกยังไงวะ “

เอกจึงตอบว่า “ก็เรื่องห้องใต้บันไดไงที่ไม่ให้ใครเข้าไปยุ่ง มันต้องมีอะไรแน่ๆ”

กรจึงบอกว่า “ไม่มีอะไรหรอก กูว่าเค้าคงจะเก็บของสำคัญไว้มากว่าจึงไม่อยากให้ใครเข้าไปยุ่ง”

โจก็พูดขึ้นมาว่า “แต่พอยิ่งห้ามมันก็ยิ่งน่าสงสัยนะ”

กรจึงพูดสวนมาทันทีว่า “พวกมึงไม่ต้องสงสัยหรอก เค้าห้ามไว้เราแค่ไม่เข้าไปยุ่งก็พอ”

        เมื่อคุยกันจบทุกคนก็พากันเข้านอน โดยโจกับบิ๊ก ขึ้นไปนอนบนห้องชั้นสอง ส่วนกรกับเก่งนอนที่ห้องขั้นล่าง  เมื่อทุกคนหลับกันไปได้สักพัก โจตื่นขึ้นมากลางดึก แล้วเห็นบิ๊กไม่นอนอยู่ที่เตียง จึงได้เดินออกมาดูก็ได้ยินเหมือนเสียงคนเดินขึ้นไปทางห้องใต้บันได้ โจจึงเดินตามไปดู  เขาเห็นบิ๊กเปิดประตูห้องใต้บันใดและกำลังจะเดินเข้าไป โจ้ตะโกนเรียก แต่บิ๊กก็ทำเหมือนไม่ได้ยิน เดินเข้าห้องไปในที่สุด  โจก็รีบตามเข้าไปทันที 

     เสียงที่โจตะโกนเรียกบิ๊กทำให้เพื่อนๆ คนอื่นตื่น และออกมาจากห้องเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น  บิ๊กได้บอกเพื่อนๆ ว่าโจหายไป กรรู้สึกใจคอไม่ดีจึงวิ่งไปดูที่ห้องใต้บันได้  ก็เห็นประตูห้องแง้มอยู่ เมื่อผลักเข้าไปก็เห็นร่างของโจนอนนิ่งอยู่ในห้อง  เก่งกับกรก็พากันลากโจมาไว้ที่ห้องโถงชั้นล่าง  อยู่ๆ ฝนกับเตยก็ร้องกร๊ดขึ้น และบอกว่าเห็นคนรูปร่างหน้ากลัวมากยื่นอยู่ในห้องใต้บันได บิ๊กจึงรีบวิ่งไปปิดห้องทันที และตามเพื่อนๆ มาข้างล่าง  กรพยายามปลุกโจจนโจได้สติ 

โจได้เล่าให้ทุกคนฟังว่า “พอตื่นมาไม่เห็นบิ๊กจึงเดินตามไปที่ห้องใต้บันได้ จากนั้นก็ฝันไปว่า มีผู้ชายร่างใหญ่จะมาเอาชีวิต แล้วก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย”

บิ๊กก็บอกว่า “กูไม่ได้ไปไหนเลย กูนอนอยู่ในห้องตลอด พอได้ยินเสียงมึงตะโกนเรียกกูก็ตื่นมาพร้อมกันอื่น”

      คืนนั้นทุกคนจึงไม่มีใครกล้าขึ้นไปนอนบนชั้นสอง  และได้มานอนรวมกันอยู่ในห้องชั้นล่าง  จากวันนั้นกรจึงเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้คนในครอบครัวฟัง ครอบครัวของกรจึงตัดสินใจทุบบ้านหลังนั้นทิ้งเพื่อไม่ให้ครอบในครอบครัวไปพักและโดนรบกวนอีก