อยู่คนเดียวอย่างไร ไม่ให้ทุกข์

ภาพจาก Pexels 

                                              ภาพจาก : Pexels

เราเป็นเด็กต่างจังหวัดที่เข้ามาเรียน และอาศัยอยู่กับญาติที่ไม่รักเราเท่าไหร่ ตั้งแต่อายุ 13 ปี   ความเป็นเด็กต่างจังหวัด ขี้อาย พูดไม่เก่ง เพื่อนไม่เยอะ บวกกับครอบครัวที่พักอาศัย ที่เป็นอาแท้ๆ ก็ไม่รัก  เลยทำให้เก็บกดพอสมควร

เราอาศัยอยู่กับญาติ มาจนจบมหาวิทยาลัย  ไม่เคยได้ไปเที่ยวเหมือนใครๆ  อยู่ก้นครัว ทำงานบ้าน ทำทุกอย่าง เลิกเรียนกลับบ้าน  ไม่มีเงินจะไปเดินเล่นที่ไหนกับเพื่อนๆ ก็ทำให้มีเพื่อนน้อยไปอีก 

จนเรียนจบ  เราก็ย้ายออกมาหางานทำ อยู่คนเดียว   แล้วชะตาชีวิตการอยู่คนเดียวจริงๆ ก็เริ่มต้นขึ้น

                สถานที่ทำงานแรก อยู่ซอยรางน้ำ เขตอนุสาวรีย์ชัยฯ  พักอยู่เจริญนคร  เดินทางไปกลับด้วยการโหนตัวต่องแต่งอยู่บนรถเมย์  และหลังจากนั้น ก็เปลี่ยนงานมาเรื่อยๆ  ย้ายที่อยู่ไปใกล้ๆที่ทำงาน  ทำงาน กลับบ้าน เดินเล่นชอปปิ้งบ้างตามข้างๆทาง ไม่เริ่ดหรูแต่พออยู่ได้  เหมือนเดิม มีเพื่อนคนเดียว คือพี่ผู้หญิงที่มาจากที่ทำงานแรก คุยกันตลอด ทุกข์ สุข เศร้า มีแต่พี่เค้าคนเดียวจริงๆ จนอายุ 29 ปี

เราหันมาดูแลตัวเอง กินอาหารดีๆ  ออกกำลังกาย ปรับเปลี่ยนการแต่งตัว เปลี่ยนทรงผมบ้าง กลับบ้านบ่อยขึ้น เพราะด้วยอยู่ไกล เราจึงสามารถใช้รถของบริษัทฯได้

เราเริ่มมีความรู้สึกถึงความสำเร็จในการดูแลตัวเอง จนเป็นที่ชื่นชม เริ่มมีคนพยายามเข้ามา แต่มันคงสายเกินไปแล้ว สำหรับผู้หญิงคนนึงที่ผ่านช่วงชีวิตที่เงียบเหงาจนไม่รู้สึกอะไร มันชินเสียแล้ว  และเราเริ่มมีความรู้สึกว่าเราชอบความเงียบ ความสงบ เราชอบอยู่คนเดียวไปแล้ว

จริงๆ การอยู่คนเดียวไม่ได้แย่เสมอไป  เพราะเมื่อคุณอยู่ในคนหมู่มาก คุณไม่มีวันที่จะได้หันมองตัวคุณเองอย่างเต็มตา คุณต้องพยายามใส่ใจ ดูแล และให้ความสนใจกับทุกคนที่อยู่รอบข้างคุณ  จนคุณอาจจะลืมไปว่าคนที่คุณต้องดูแลคือตัวคุณเอง (รองลงมาจากพ่อแม่ครอบครัว)

ดังนั้น การอยู่คนเดียว ใช้ชีวิตคนเดียว ดูหนังคนเดียว กินข้าวคนเดียว รวมถึงถ้าอยากฟังเพลงเบาๆในผับ ก็ไปหามุมนั่งคนเดียวได้ โดยที่ไม่ต้องกลัวอะไร แค่มีเทคนิคนิดหน่อยในการป้องกันตัวเอง (จะเล่าใน EP.ต่อๆไป)

ผู้หญิงหลายคนอาจจะรู้สึกวังเวง เหงา เศร้า เมื่อต้องใช้ชีวิตคนเดียว ไม่ว่าจะด้วยเรื่องใดก็ตามที่ทำให้ต้องดำรงค์ชีวิตคนเดียว อยากบอกว่า อย่าไปเสียเวลากับความรู้สึกเหล่านั้น ให้หันกลับมา มองตัวเอง ให้เวลากับตัวเอง มองหาสิ่งที่ชอบ แล้วลองเริ่มทำมัน ไม่ว่าจะเป็น ถักโครเชย์ เลี้ยงสัตว์ ปลูกต้นไม้ ทำอาหารเพื่อสุขภาพกินเอง ออกกำลังกาย ปรับรูปร่าง เป็นต้น  แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่อยากให้ทำ คือการฟังเพลง  เพราะมันอาจทำให้คุณดาวน์ลงจากเดิม

การเตรียมความพร้อมในการใช้ชีวิตบั้นปลายคนเดียวให้ได้ในแบบที่จะไม่รบกวนใคร

• การมีเงินสักก้อน สำคัญมาก  ตัดสิ่งที่ไม่จำเป็นออกจากชีวิตให้หมด คุณคนไม่ต้องการแต่งตัวสวยด้วยราคาแสนแพง เพื่อไปอวดคนที่ไม่รู้จัก เปลี่ยนความคิด เก็บเงิน เงิน เงิน ให้ได้มากที่สุด
• ซื้อประกันเพื่อการรักษาพยาบาลให้ครอบคลุมโรคร้าย คุณไม่รู้หรอกว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคต
• บริจาคร่างกาย เพื่อการเรียนรู้  ถ้าคิดว่าคุณอาจไม่มีลูกหลานดูแลหลังการจากไป
• วางแผนการใช้ชีวิตหลังเกษียณ    ถ้าคุณมีบ้านต่างจังหวัด มันง่ายมากที่คุณจะวางแผนกลับไปเริ่มทำเกษตรแบบพอเพียง  แต่ถ้าไม่
• วางแผนการใช้ชีวิตในบ้านพักต่างๆ อาจต้องมีการเตรียมเงินก้อนเพื่อเป็นค่าใช้จ่าย แต่คุณสามารถมั่นใจได้ว่าคุณจะได้รับการดูแลอย่างดี

                                             ภาพจาก :  Pexels

สำคัญที่สุด อย่าพยายามคาดหวังว่าชีวิตหลังเกษียณ เราจะสามารถฝากชีวิตให้ใครดูแลได้ ถ้าเราไม่มีครอบครัวของเราเอง

                อย่ากลัวกับการอยู่คนเดียว จนเปิดใจรับใครเข้ามาเพื่อขจัดความกลัว เพราะมันจะแย่กว่าเดิม แต่จงเปิดใจรับคนที่เข้ามาช่วยเติมเต็มชีวิตบางส่วน มาแชร์ มาเป็นเพื่อน แต่อย่าคาดหวังว่าเขาจะเป็นทุกอย่างของคุณ เขาจะสามารถตัวติดกับคุณตลอดเวลาได้ เพราะมันอาจเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ที่ทำให้คุณรู้สึกดี รู้สึกอบอุ่นตลอดเวลา หรืออาจเป็นไปได้ ถ้าคุณทำบุญมามากพอ คุณอาจพบคนที่เกิดมาเพื่อเป็นทุกอย่างของคุณจริงๆ

                สุดท้ายคือการดูแลตัวเองให้ดีที่สุด ต้องมีสุขภาพที่แข็งแรงที่สุด อย่างน้อยคำว่า “ไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ” ใช้ได้ในทุกยุคทุกสมัย...

                                                     ภาพจาก :  Pexels

 ขอบคุณภาพปกจาก :   RF._.studio / pexels

 ภาพประกอบ 1 : Keenan Lonstance / pexels

 ภาพประกอบ 2 : RODNAE Production / pexels  

 ภาพประกอบ 3 : Anna Shvets / pexels