เจ้าเปลว

ฉันหลับต่อไปได้อีกหน่อยจนทนเสียงดังที่เพิ่มขึ้นไม่ไหว มันเป็นเสียงเหมือนคนเดินลากรองเท้าอยู่ตลอดเวลา ตอนนั้นฉันเริ่มกลัวแล้วเพราะฉันนอนอยู่ที่ศาลานี้คนเดียว จะมีใครมาเดินอยู่แถวนี้ตอนดึกๆ ฉันกำสร้อยพระที่คอแน่นขึ้นเมื่อคิดได้ว่าเสียงนั้นเป็นอะไร ฉันกำลังจะคลุมโปงเพื่อหนีความกลัว แต่สายตาเจ้ากรรมกลับมองไปนอกศาลา แล้วฉันก็เห็นผู้ชายคนนึงเดินลากรองเท้าอยู่ไม่ไกลจากศาลาที่ฉันนอนอยู่ เขาไม่ได้หันมามองฉันแต่เดินลากรองเท้าไปรอบศาลาเรื่อยๆ ไม่หยุด ฉันตัวแข็งไปหมด กลัวแทบจะฉี่รดกางเกง พอตั้งสติได้ฉันก็คลุมโปงทันที มือกุมสร้อยพระแน่น สวดมนต์ผิดๆ ถูกๆ จนฉันได้ยินเสียงลากรองเท้าดังใกล้เข้ามาอีก พร้อมทั้งเสียงหัวเราะขบขันที่เหมือนจะดังอยู่ใกล้หูของฉันแล้วก็เงียบไป

ฉันทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากนอนตัวสั่นจนถึงเช้า ไม่ได้ไปตลาดด้วยซ้ำเพราะกลัวว่าถ้าออกจากศาลาแล้วฉันจะเห็นอีก ตอนเช้าฉันเล่าเรื่องนี้ให้ลุงสัปเหร่อฟัง แกบอกว่าหลายครั้งที่เวลามีคนมานอนเฝ้าศพจะได้ยินเสียง บางครั้งก็มาให้เห็นตัวเป็นๆ เหมือนที่ฉันเจอ ส่วนใหญ่เลยไม่ค่อยมีใครมานอนเฝ้าศพเอง จะวานให้แกนอนเฝ้าให้ตลอดงาน ให้ค่าจ้างแกไปเล็กๆ น้อยๆ ลุงแกบอกว่าคนที่ฉันเจอคือเจ้าเปลว ออกงานบ่อย เป็นเจ้าถิ่น