เด็กกับการปืนต้นไม้

             ตอนเป็นเด็กเรามักจะเริ่มต้นการปีนต้นไม้ โดยการเริ่มขึ้นจากโคน จับไต่ไล่เกาะไปจนถึงยอดไม้ แข่งขันกับเพื่อน ใครปีนป่ายไปถึงก่อนถือเป็นผู้ชนะ หลังจากนั้นการลงจากยอดไม้สู่พื้นดินก็เป็นเรื่องของแต่ละคน จะลงช้าหรือเร็ว จะลงโดยการค่อยไต่ถอยกลับมาหรือจะกระโดดเลยก็แล้วแต่ความถนัดของตัวเอง  ซึ่งการปีนต้นไม้ก็ไม่ได้แตกต่างอะไรกับการใช้ชีวิตของเรา

              ความเป็นมนุษย์เริ่มต้นจากความไม่รู้เดียงสา ถูกปลูกฝังความรู้สึกนึกคิด และการกระทำต่าง ๆ มาตั้งแต่ยังเด็ก เริ่มจากการฝึกคลาน ลุกนั่ง ลุกยืน แล้วเริ่มเดิน จากนั้นก็วิ่งรอบบ้าน จนผู้ใหญ่ต้องวิ่งไล่จับแทบหัวเวียน ความเป็นเด็กเล็กได้ถูกตีกรอบการกระทำต่าง ๆ ไว้ว่า “น่ารัก” ไม่ว่าจะทำอะไรผิดพลาด นั่นแสดงถึงความไม่รู้และค่อย ๆ เริ่มเรียนรู้จากการเรียนผิดเรียนถูก ความไร้เดียงสาที่หลายคนเปรียบเด็กเสมือนผ้าขาว ที่จะเติบโตขึ้นเป็นคนลักษณะนิสัยอย่างไรนั้น ก็ขึ้นอยู่กับว่าจะได้รับการแต่งแต้มสีสันใดลงไปอย่างไร ผ้าขาวจะถูกควบคุมได้จากผู้ที่มีสีอยู่ในกำมือ แต่ความเป็นจริงของสิ่งมีชีวิตอย่างมนุษย์ ไม่มีใครสามารถแต่งแต้มสีสันที่สวยงามลงบนผ้าผืนนั้นได้หมดทั้งร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะเราให้กรอบแนวคิดใหม่ที่ว่า ให้เด็กได้มีความคิดเป็นของตัวเอง สามารถเลือกที่จะคิดและทำในสิ่งที่ตัวเองชอบหรือไม่ชอบได้ และในกรอบที่เราขยายกันมากขึ้นจนไม่มีจุดสิ้นสุดว่า เขาจะคิดได้เพียงแค่ไหน จึงทำให้ โลกทุกวันนี้เปลี่ยนไปมากมาย เพราะความคิดเด็กที่ก้าวหน้าเกินไป ก้าวล้ำกว่าความเป็นเด็กที่สมควรจะเป็น

                   เพราะฉะนั้นการปืนต้นไม้ อาจไม่ใช่จุดเริ่มต้นที่สวยงามของความไร้เดียงสา ปล่อยให้เขาได้เรียนรู้จากความเจริญเติบโตไปทีละนิด แล้วสักวันหนึ่งเวลาจะให้ความจริงที่ชัดเจนที่สุด