แชร์ประสบการณ์เจอผีนักรบในโรงแรมญี่ปุ่น

        วันนั้นผู้เขียนมีเที่ยวบินไปญี่ปุ่น ออกจากกรุงเทพฯ ช่วงเช้า ไปถึงก็บ่ายแก่ ๆ ของเวลาที่นั่น วันนั้นผู้โดยสารเต็ม และเป็นเที่ยวบินที่ค่อนข้างเหนื่อย เรียกได้ว่าเดินจากกรุงเทพฯถึงญี่ปุ่นกันเลยทีเดียว

     เมื่อถึงจุดหมายปลายทาง ลูกเรือก็เข้าพักโรงแรมที่ไม่ไกลจากสนามบิน โรงแรมนี้ค่อนข้างเก่ามีมานานแล้ว แต่ก็ปรับปรุงห้องเรื่อย ๆ และบริการดี มีสองโซนคือ โซนบนตึกสูงประมาณสิบชั้นกับโซนในสวนซึ่งเป็นอาคารสี่ชั้น ฝั่งในสวนห้องจะกว้างและอากาศถ่ายเทเย็นสบายกว่าห้องบนตึก ผู้เขียนจึงมักจะเลือกห้องฝั่งสวนนี้ถ้ามีห้องว่าง

     ลักษณะตึกที่ผู้เขียนพักฝั่งสวนเป็นลิฟท์ที่ชั้น G คือชั้นบนสุด แล้วไล่ลงไปเป็นชั้นห้องพัก ลาดตามเนินเขา ลิฟท์เปิดออกมาจะเป็นโถงทางเดินเข้าห้องพักไปทางซ้าย และมองตรงขึ้นไปทางขวา ก็จะเป็นโถงทางเดินเข้าห้องพักอีกโถง รูปทรงตึกคล้ายตัวแอล ห้องพักของผู้เขียนเป็นห้องพักห้องแรกทางขวา ซึ่งเป็นห้องที่ประตูหันตรงกับโถงทางเดินฝั่งซ้ายเลย ในใจก็คิดว่า แหม ได้ห้องมุมห้องแรกเลยนะเรา เพราะรู้มาว่าคนจีนคนญี่ปุ่นจะไม่ค่อยชอบห้องมุมตึก หรือห้องที่หน้าประตูหันตรงกับทางเดิน เค้าว่าเป็นมุมสุดทางของพลังงาน ฮวงจุ้ยไม่ดีประมาณนั้น แต่ก็ใกล้ลิฟท์ไม่ต้องเดินไกลดี นอนแค่คืนเดียวเอง เลยเข้าห้องอาบน้ำอาบท่า ออกมาหาข้าวเย็นทานที่โรงแรมนั่นแหละเพราะมีเวลาไม่มาก

     ผู้เขียนสะดุ้งตื่น ลืมตาได้ก็รู้สึกหนาวมาก ผ้าห่มหลุดจากตัวไปกองอยู่ที่ปลายเตียงหมด เลยลุกขึ้นนั่ง นึกเรื่องในฝัน ขณะยังงง ๆ อยู่ ก็ได้ยินเสียงเหมือนคนใช้มือเคาะตู้ที่ปลายเตียง ตรงนั้นเป็นตู้ที่วางกาน้ำร้อน ชา กาแฟ และข้างใต้เป็นตู้เย็น ก๊อก ๆ ๆ เป็นจังหวะเรารีบเปิดไฟดวงใหญ่ในห้อง แต่เสียงเคาะ ก๊อก ๆ ก็ไล่ไปที่โต๊ะทีวีที่อยู่ถัดไป โต๊ะเครื่องแป้ง โต๊ะเก้าอี้นั่งเล่นในห้องข้างเตียงอีกฝั่ง ไล่ไปสุดที่ประตูไม้กระดาษสาแบบญี่ปุ่นที่ไว้กั้นม่านตรงหน้าต่างห้อง เราตัวแข็ง หนาว ขนลุกซู่ไปหมด ผู้เขียนสวดมนต์ทุกบทที่ท่องได้ พูดขออนุญาตใหม่ บอกเค้าว่าเรามาดี ไม่ได้มารบกวน เราทำงานมาเหนื่อยมาก พรุ่งนี้ก็ต้องทำงานกลับแต่เช้าอีก ขอให้เราได้พักผ่อนหน่อยเถอะนะ แล้วเปิดทีวีเปิดเสียง ในใจอยากจะโทรไปขอแอร์รุ่นน้องห้องข้าง ๆ นอนด้วยก็เกรงใจ เพราะมองนาฬิกาก็ตีสองจะตีสามแล้ว ผู้เขียนใจดีสู้เสือมุดผ้าห่มลงนอนใหม่ หลังติดเตียงเข้าไว้ ทีวี ไฟเปิดไว้ให้หมด นอนนิ่ง ๆ อย่างนั้นพักใหญ่ ด้วยความเหนื่อยล้า เลยวูบหลับต่อไปตอนไหนไม่รู้จนนาฬิกาปลุก ก็ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเก็บของเตรียมบินกลับบ้าน ..เค้ายังปราณีเราอยู่

     ขากลับตอนอยู่บนเครื่อง พอทำงานเสร็จนั่งพัก ก็แสดงความง่วงจนน้องสจ๊วตทัก “พี่ง่วงเหรอครับ ผมก็ง่วง เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนเลย เจอของจริง”  “จริงเหรอ! พี่ก็เจอ” เราผลัดกันเล่าให้ฟัง น้องทำหน้าสะพรึงแล้วเล่าของน้องให้ฟังว่า พี่เค้ามาเป็นเงาทรงชุดนักรบเหมือนกันเลยค่า น้องเค้าครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่ตอนมาดึงผ้าห่มเค้าออก แต่มาชัดเจนตรงดึงขาเค้าลากลงจากเตียงด้วย น้องลงมากองกับพื้นห้อง เรื่องของน้องสยองกว่าพี่เยอะ แล้วน้องก็ลุกขึ้นแต่งตัวมานั่งที่ล็อบบี้ไม่ได้นอนอีกเลยจนเช้า แต่ของน้องเหตุเกิดหลังพี่หน่อย คือใกล้เช้าแล้ว เราเลยสรุปกันว่าน่าจะเป็นทีมงานเดียวกันไม่ก็ตนเดียวกัน >

     ก่อนหน้านี้ผู้เขียนก็เคยมานอนที่โรงแรมนี้หลายครั้งแล้ว แต่ไม่เคยเจอกับตัวเอง เคยแต่ได้ยินที่เค้าร่ำลือกันมาบ้าง และหลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น ผู้เขียนก็แลกเที่ยวบินค้างที่นี่ออกตลอด ดีที่แลกไม่ยากนักเพราะมีคนชอบบินญี่ปุ่นเยอะพอสมควร ผู้เขียนไม่ได้ไปที่นี่อยู่หลายปีจนครั้งนึงโดนเรียกไปบินแบบปฏิเสธไม่ได้ เลยเลือกนอนฝั่งตึกก็ไม่เจออะไร แต่ก็หลับไม่ดีด้วยความระแวง จะว่าไปทุกที่ก็คงมีหมดแหละค่ะ วันนั้นคลื่นเราอาจจะไปตรงกับเค้าได้พอดี ก็เลยได้พบปะกัน แต่ในเมื่อเลี่ยงกับการต้องไปนอนตามโรงแรมต่าง ๆ ไม่ได้  เข้าห้องก็ยกมือไหว้ขออนุญาตก่อนเลยทุกครั้ง สวดมนต์เข้านอนก็ขออีกที เป็นความเชื่อส่วนตัวนะคะ ทำแล้วก็หลับได้อยู่ค่ะ หลัง ๆ นี่ก็เริ่มชินละ

เครดิตภาพ 

ภาพปก  / 1 / 2 / 3 / 4