แด่ตัวฉันในวัย15

         แด่ฉันผู้มีอายุ15ปีบริบูรณ์ โลกเกิดการเปลี่ยนแปลงมากมาย ฉันค้นพบผู้คนที่มีความชื่นชอบเช่นเดียวกัน ต่างกัน และแปรผัน สำหรับฉันแล้วการฟังเพลงช้าเนิบนาบเป็นความสุขใจอย่างหนึ่ง การมองท้องฟ้าเป็นศิลปะอย่างหนึ่ง การฮัมเพลงเป็นความสบายใจอย่างหนึ่ง และการได้ทานของอร่อยเป็นเรื่องน่ายินดีอย่างหนึ่ง ถือเป็นความสุขเพียงเล็กที่หาได้ไม่ใกล้ไม่ไกลจากเด็กสาวในวัย15มากนัก และแท้ที่จริงแล้ว'มนุษย์เองก็เป็นเช่นนั้นมิใช่หรือ' ผู้คนที่เดินอยู่ริมทางเดิน มนุษย์ในวัยทำงาน หรือแม้แต่เด็กเล็กที่ลืมตามองโลกกว้าง ล้วนชื่นชมและมีความสุขไปกับสิ่งที่ชอบ แม้จะเกิดขึ้นเพียงชั่วคราวราวกับฝัน หรือเกิดขึ้นตราบนานเท่านาน มนุษย์เองก็คงเป็นเช่นนั้น

มนุษย์เองก็เป็นเช่นนั้นมิใช่หรือ

           ฉันมองผู้คนที่ต่างใช้ชีวิตราวกับกำลังไล่ล่าบางสิ่งบางอย่าง บางสิ่งบางอย่างที่หลายคนต่างเรียกเป็นเสียงเดียวกันว่า 'ความฝัน' บ่อยครั้งฉันตั้งคำถามกับตัวเอง  หากฉันไร้ความฝัน ฉันจะเป็นดั่งคนที่ลอยเคว้งอยู่ที่ใดสักที่ของจักรวาลไหมนะ อยู่ที่ใดสักที่.. ณ จักรวาลกว้างใหญ่ ไร้คนค้นพบ เป็นระหว่างการเติบโตที่ฉันไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก เป็นความกังวลเล็กๆที่คอยย้ำกับตัวเองเสมอ ค้นพบ เริ่มต้น สูญเสีย เริ่มใหม่ แตกสลายนับครั้งไม่ถ้วน เพื่อสำเร็จ

แต่หากปลูกดอกไม้ใดคงต้องเริ่มจากการศึกษา หว่านเมล็ด เลี้ยงดู จึงจักเติบโตเป็นดอกไม้ที่บานสะพรั่ง งดงามไม่แพ้ดอกใด

ภาพจาก : (ภาพที่1,2,3,4) ผู้เขียนบทความ

เปิดประสบการณ์ความบันเทิงที่หลากหลายสุดปัง บน App TrueID โหลดเลย ฟรี !