โรงแรมร้าง

เดือนและเพื่อน ๆ เดินทางมาจากกรุงเทพ ได้เข้าพักในโรงแรมแห่งหนึ่งในจังหวัดกระบี่ โรงแรมนี้อยู่ห่างจากตัวเมืองประมาณ 2 กิโลเมตร เหตุที่ต้องเลือกพักโรงแรมนี้ เพราะช่วงนี้เป็นช่วงไฮน์ซีซั่น โรงแรมในเมืองจะเต็มเกือบทุกที่ หรือที่เหลือก็ราคาแพงจนจ่ายไม่ไหว ด้วยความที่ขับรถกันมาไกลและรู้สึกง่วงมาก จึงพากันแวะพักที่นี่ก่อนที่จะง่วงจนขับต่อกันไม่ไหว

“สวัสดีค่ะยินดีต้อนรับสู่โรงแรมของเราลูกค้ารับกี่ห้องดีค่ะ” พนักงานต้อนรับกล่าวคำทักทายด้วยน้ำเสียงที่อ่อนนุ่ม “2 ห้องค่ะ” เดือนแจ้งกับพนักงานพร้อมกับยื่นบัตรประชาชนให้กับพนักงาน

หลังจากได้กุญแจห้องแล้ว เดือนกับเพื่อนแยกนอนกันห้องละ 2 คน พออาบน้ำทำธุระเสร็จเรียบร้อย เดือนทิ้งตัวลงนอนด้วยความเหน็ดเหนื่อย พอเคลิ้ม ๆ กึ่งหลับกึ่งตื่น เดือนได้ยินเสียงคนเอะอะโวยวายจากข้างนอก แต่ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย คิดว่าน่าจะเป็นพนักงานที่นั่งสังสรรค์กันหลังเลิกงาน เสียงนั้นเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ จนหนวกหู

“เดือน เดือน ตื่นเถอะสายแล้วเดี๋ยวต้องเดินทางต่อนะ ” เสียงเพื่อนเรียกพร้อมเขย่าตัวเดือน  “นิด”  เดือนลุกมาพร้อมกับกอดเพื่อนไว้แน่นพลางร้องไห้ออกมา “ฉันนึกว่าฉันตายไปแล้วซะอีก” เดือนบอกเพื่อนพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น  เสียงดังเอะอะจนเพื่อน ๆ ที่พักอยู่อีกห้องหนึ่ง เดินมาหาที่ห้อง เดือนเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เพื่อน ๆ ฟัง ”เรารีบไปจากที่นี่กันเถอะ”  แต่เมื่อทุกคนจะเตรียมอาบน้ำเพื่อออกจากที่พักนั้นปรากฏว่า น้ำในห้องน้ำไม่ไหล และมีแต่หยากไย่เต็มไปหมด ทั้ง ๆ ที่เมื่อคืนไม่ได้เป็นแบบนี้  ทุกคนรีบเก็บข้าวของสัมภาระ แล้วเดินไปเพื่อจะคืนกุญแจให้กับพนักงาน ก็พบว่าห้องกระจกที่มีพนักงานต้อนรับนั่งอยู่นั้นถูกล็อคปิดตาย และมีสายสิญจน์พันรอบไปหมด  รอบ ๆ ภายนอกโรงแรมนั้นดูรกร้าง ราวกับว่าไม่ได้เปิดมาเป็นปี ๆ และขณะที่ทุกคนกำลังจะขับรถออกไปนั้นได้พบยายแก่คนหนึ่ง ยายเล่าว่าโรงแรมนี้ปิดตัวลงเมื่อ 2 ก่อน เพราะที่นี่ผีดุมากไม่มีใครพักได้ข้ามคืนสักคน นิมนต์พระมาสวดมนต์ทำพิธีหลายครั้งแล้วก็ไม่มีทีท่าว่าความเฮี้ยนจะลดลงเลย

เดือนและเพื่อน ๆ รีบเดินทางออกจากโรงแรมร้างแห่งนั้น แต่ไม่ลืมที่จะแวะทำบุญกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลให้กับวิญญาณทุกดวงที่อยู่ ณ โรงแรมแห่งนั้น

:::ภาพประกอบโดยผู้เขียน:::