อื่นๆ
โลกของเด็กบ้านนอก EP.1
สวัสดีทุกคน ภาพที่ทุกคนเห็นอยู่นี่คือเราเอง เราอยากแชร์เรื่องราวของเราให้กับทุกคนได้รู้ ทุกคนเห็นหัวเรื่องเราแล้วใช่มั้ยวันนี้เราจะมาบอกเล่าเรื่องราวของเราผ่านบทความเพื่อให้ทุกคนได้เข้ามาติดตามและได้อ่านเพื่อความบันเทิงหรือเป็นการแชร์ประสบการณ์กันก็ได้นะคะ
ทุกคนเห็นรอยยิ้มมั้ยนั่นมันเป็นรอยยิ้มที่มันมีความทุกข์ปนอยู่เราเชื่อว่าหลายคนคงบอกมาว่าก็ยิ้มปกตินะคนยิ้มจะให้ทำหน้ายังไงแต่สำหรับเรามันไม่ใช่เลยเพราะนี่คือรูปที่เราพยายามจะออกมาจากภาวะกดดันกับการสนทนาต่อผู้อื่น เราเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูง ขี้วีน ขี้โมโหมาก แต่เรามีเหตุผลทุกครั้งที่เกิดปัญหาเมื่อเราเริ่มโตเราเริ่มที่จะมีความคิดเป็นของตัวเองมากขึ้นซึ่งนี่แหละคือปัจจัยหลักที่ทำให้เราอยากสร้างบทความนี้ขึ้น ย้อนไปช่วงที่เราอายุ 4-5 ขวบ
รูปภาพโดยเจ้าของบทความ
Advertisement
Advertisement
เราเป็นเด็กอยู่บ้านนอกหรือชนบท เราอยู่ในหมู่บ้านชากคอก ต.กระแสบน อ.แกลง จ.ระยอง การใช้ชีวิตของเราก็จะต่างจากคนอื่นเมื่อก่อนเราเคยรวยตระกูลเรารวยมากเราอยู่ในตระกูลแกล้วกล้าซึ่งสมัยนั้นบ้านเรารวยเป็นอันดับต้น ๆ ของหมู่บ้านนั้นเลย แต่พอตาเราเสียยายเราก็เริ่มขายที่ทางออกไปแมะคุณกับเพาะคุณไม่เคยเลี้ยงให้เด็กตระกูลนี้สบายเลยเด็กบ้านนี้ต้องช่วยกันทำงาน ตื่นนอนต้องตื่นตั้งแต่ตี 5 ใครตื่นสายโดนน้ำราดหรือไม่ก็โดนตี มีเวรกันทำงานบ้านยกเว้นน้องเล็กสุดของบ้าน เราอิจฉาน้องมากที่ไม่ต้องทำอะไรตื่นสายกว่าคนอื่นก็ไม่โดนทำโทษแต่เราก็มีความสุขกับการใช้ชีวิตมาก ๆ มีสวนผลไม้หลายไร่ สวนยางอีกหลายไร่เหมือนกัน มีโซนเลี้ยงหมูไว้เอามูลไปทำปุ๋ย ที่ทางตอนนั้นมีเยอะมากหลายร้อยไร่แต่แมะคุณก็จะค่อย ๆ ขายเพื่อนำเงินมาเลี้ยงดูลูกหลานในบ้าน เรามีความสุขมาก ๆ ในตอนนั้นหน้าที่ของเราคือรีบตื่นขึ้นมาตี 5 เพื่อให้ทันรถปาท่องโก๋น้ำเต้าหู้ที่วิ่งเข้ามาขายที่บ้านเมื่อก่อนบ้านจะเป็นบ้านไม้มีใต้ถุนเราชอบมารอรถตลอดเลยเราต้องได้กินโอวัลตินของรถขายปาท่องโก๋คันนั้นน้าเขาจะเข้าไปที่บ้านทุก ๆ เช้าก่อน 6 โมงเช้าบ้างบางทีก็ 6 โมงตรงบ้าง เราชอบมาก ๆ เลยพอเราได้กินขนมกับโอวัลตินเสร็จเราต้องไปให้อาหารหมู เข้าสวนผลไม้ มีทั้งมังคุด ลองกอง ลำไย ขนุน เงาะ ทะเรียน มะเหมี่ยว กระท้อน มะไฟ ถามว่าทำไมเราถึงจำได้เราก็ไม่รู้เหมือนกันเราเล่าให้แม่ฟังแม่ก็แอบตกใจว่าทำไมถึงจำได้ทั้งที่ตอนนั้นเด็กมาก ๆ แม่บอกว่าความจำเราเริ่มจำได้เร็วดีนะแต่เราไม่ได้สนใจเรารู้สึกแค่ว่าชีวิตตอนนั้นเราสนุกมากกับการอยู่แบบนั้นแต่เรามีความสุขเราก็มีความทุกข์ในเวลาเดียวกันเพราะว่าเราเป็นเด็กผู้หญิงใครๆก็รู้จัก เราเคยเกือบโดนเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันข่มขืนแต่ดีที่แมะคุณขี่รถผ่านหน้าบ้านเด็กคนนั้นพอดีเลยโชคดีมากเรากลัวสุด ๆ เพราะเด็กคนนั้นจะทำร้ายเราหลังจากนั้นเราก็ไม่ไปบ้านนั้นโดยที่ไม่มีผู้ปกครองไปอีกเลย
Advertisement
Advertisement
รูปภาพโดยเจ้าของบทความ
เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ชีวิตในวัยเด็กเราเริ่มแย่ลง เราเริ่มคิดมาก กลัวคน เริ่มกลัวผู้ชาย เราเก็บตัวอยู่แต่บ้าน แมะคุณชวนไปไหนก็ไม่ไปเพราะกลัวแล้วปกติของเราคือจะเล่นหน้าบ้านหลังๆเริ่มไม่เล่นแล้วเพราะกลัวเด็กเพื่อนบ้านคนนั้นมาเรากลัวมาก ๆ จนทำให้เราคิดถึงแม่เราบ่นกับแมะคุณทุกวันว่าอยากเจอแม่อยากไปหาแม่แต่แมะคุณก็ด่าเราว่าแม่ไม่รักมึงแล้วแม่เขาไปที่อื่นแล้วเขาทิ้งให้มึงอยู่ที่นี่แล้วเราก็ร้องไห้ร้องทุกวันเลยเพราะเราอยากเจอแม่อยากอยู่กับแม่มากกว่ายาย ยายไม่ค่อยรักเราเลย ทำอะไรไม่พอใจยายก็ใช้ไม้หางกระเบนฟาด เราเลยอยากอยู่กับแม่ เราทุกข์มากที่ต้องเป็นแบบนี้ เราก็ได้แต่รอให้แม่มาหาเราหรือมารับเราไปอยู่ด้วย
ขอบคุณรูปภาพจาก Mariana Montrazi / Pexels
เราร้องไห้ทุกเย็นจนยายสงสารแต่เราก็รออย่างมีหวังว่าแม่จะมาหาเราหรือรับเราไปอยู่ด้วยและแล้วความหวังของเราก็เป็นจริงแม่มารับเราไปอยู่ด้วยเราลายายแล้วก็น้อง ๆ ที่บ้าน เรามีศักดิ์เป็นพี่ของทุกคนในบ้านเราลาเพื่อไปอยู่บ้านใหม่เรามีความสุขมาก ๆ เราคิดถึงแม่สุด ๆ เลยวันนั้นเป็นวันที่เรามีความสุขมากที่สุดในชีวิตและนั่นคือการเปลี่ยนแปลงในชีวิตครั้งใหญ่เช่นกัน
Advertisement
Advertisement
ขอบคุณรูปภาพจาก Aaron Burden / Pexels
ศัพท์ที่เราอยากให้ทุกคนเข้าใจไปในทาวเดียวกัน
แมะคุณ/เพาะคุณ คือ ยาย/ตา
ไม้หางกระเบน คือ หางของปลากระเบนที่เขานำไปตากแห้งจนมันแข็งส่วนมากเขาใช้ตีวัวตีควายเพราะเป็นสิ่งที่แข็งและเรียว
ศักดิ์ คือการนับตามลำดับการเกิดตั้งแต่รุ่นพ่อแม่เช่น ยายมีลูก 2 คน คือแม่กับน้า เมื่อแม่มีลูกและลูกอายุน้อยกว่าลูกของน้าศักดิ์ของเราก็คือพี่เวลาลูกของน้ามีลูกก็จะเรียกเราว่าป้า เป็นต้น
เครดิตรูปภาพหน้าปกขอบคุณรูปภาพจาก Ahyar Digital/Pexels
เปิดประสบการณ์ความบันเทิงที่หลากหลายสุดปัง บน App TrueID โหลดเลย ฟรี !
ความคิดเห็น
