ไฟท้ายที่ลืมปิด

คุณๆ คงจะเคยอ่านข่าวเกี่ยวกับการเสียชีวิต เนื่องจากการนอนหลับในรถจอดสนิทที่เปิดเครื่องปรับอากาศรถยนต์ใช่ไหมคะ  ตั้งแต่ดิฉันทราบว่าการนอนหลับในรถเปิดแอร์ที่จอดนิ่งเป็นอันตรายต่อชีวิต ก็ทำให้ดิฉันคอยระวังภัยให้กับผู้ที่มักจะจอดรถนอนพักผ่อนเสมอๆ แม้พวกเขาไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือของดิฉันเลยสักนิด

ครั้งหนึ่งเมื่อตอนเป็นเด็กมัธยมต้น ดิฉันและเพื่อนสนิทกำลังเดินอยู่บนฟุตบาท ฝั่งตรงข้ามโรงเรียน เพื่อที่จะไปรอรถโดยสารที่ตลาดใกล้ๆ โรงเรียน ดิฉันสังเกตเห็นรถเก๋งสีเขียวเก่าแต่สภาพดีคันหนึ่งจอดอยู่ริมทาง หันหน้าไปทิศทางเดียวกับที่ดิฉันกับเพื่อนมุ่งหน้าอยู่ โดยมีลุงคนหนึ่งนอนอยู่ที่เบาะซ้ายมือข้างคนขับ ฝั่งที่ติดริมฟุตบาท โดยเปิดประตูทิ้งไว้  ด้วยความเป็นห่วงสวัสดิภาพของคุณลุง ที่อาจจะโดนทำร้าย ชิงทรัพย์เอาได้ง่ายๆ ดิฉันจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ เพื่อที่จะปลุกคุณลุงให้ตื่น 

เราจึงตัดสินใจเดินวกกลับจากหน้าสถานีตำรวจ มาแจ้งครูเวรผู้ชายที่โรงเรียน คุณครูไม่รอช้า เดินตรงดิ่งไปจัดการตาลุงวิตถารทันที 

แม้ว่าจะเจอเหตุการณ์แบบนี้ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ดิฉันหยุดห่วงใยสวัสดิภาพชีวิตของผู้อื่นขณะนอนหลับในรถจอดนิ่งที่เปิดแอร์ลงแม้แต่น้อย ดิฉันยังคงเดินตรงเข้าไปเคาะกระจก เพื่อปลุกให้ผู้ที่กำลังนอนหลับพักผ่อนตื่นขึ้น พร้อมแนะนำให้แง้มกระจกรถเพื่อความปลอดภัยของพวกเขาอยู่เป็นประจำ 

เมื่อเวลาผ่านไปเด็กมัธยมภูธรในวันนั้น ได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ   คืนวันหนึ่ง ขณะที่ดิฉันและเพื่อนๆ กำลังเดินผ่านที่ลานที่จอดรถคณาจารย์ เพื่อไปทานอาหารมื้อเย็นที่ตลาด หลังจากการทำงานที่ใต้ตึกที่คณะ  ดิฉันสังเกตเห็นรถเก่งคันหนึ่งเปิดไฟท้ายทิ้งไว้ 

"เปิดไฟท้ายทิ้งไว้แบบนี้ แบตจะไม่หมดเหรอ"  ดิฉันนินทาเจ้าของรถเสียงดัง ขณะที่กำลังก้าวขาผ่านด้านท้ายรถ พูดไม่ทันขาดคำดิฉันก็เห็นว่ามีคนนั่งอยู่ในรถ ที่เบาะด้านหลังฝั่งคนขับ ในขณะที่ดิฉันกำลังเดินขนาบตัวรถฝั่งเดียวกันนั้นเอง ลักษณะเป็นชายวัยกลางคนนั่งแอนกายพึงพัก เหมือนกำลังนอนหลับ เขาคนนั้นสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว แล้วสวมทับด้วยสูทสีเทา ดิฉันมองเห็นใบหน้าไม่ถนัดแต่มองเห็นพุงกลมๆ ท่าทางภูมิฐาน 

"อุ๊ย นินทาซะดัง เขานั่งอยู่ในรถได้ยินแน่ๆ เลย ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า" ดิฉันเอามือป้องปาก หัวเราะกับเพื่อนร่วมห้อง

"ไม่เป็นไร ไม่ใช่อาจารย์คณะเราแน่ๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ดิฉันยังคงหัวเราะได้   

แต่แล้วดิฉันก็หยุดชะงัก เมื่อคิดได้ว่า อาจารย์คนนั้นคงจะกำลังนอนหลับด้วยความเหนื่อยล้าจากงานสอน ถ้าเป็นอย่างนั้นดิฉันก็ควรจะเคาะให้ท่านเปิดกระจกรถ เพราะใครจะไปรู้ว่าท่านจะเผลอนอนหลับไปนานเท่าไร และอาจจะกำลังอยู่ในอันตรายก็ได้ 

ดิฉันหันหลังกลับเพื่อจะเดินกลับไปเคาะปลุกอาจารย์ท่านนั้นทันที 

แต่เมื่อหันกลับไป กลับพบแต่เพียงความว่างเปล่า

ไม่มีคนอยู่ในรถ ไม่มีไฟท้าย ไฟหน้า ไฟไหนๆ ที่เปิดติดค้างไว้สักดวง

"แก... เมื่อกี้แกเห็นใช่ไหมว่ารถคันที่พวกเราเดินผ่านเมื่อกี้ไฟท้ายเปิดทิ้งไว้อะ" ดิฉันรีบถามเพื่อน เพราะคิดว่าตัวเองอาจจะทำงานมากจนเกินไป แล้วเหนื่อยจนตาฝาด

"เปิด..." เพื่อนตอบพร้อมกับที่เราสองคนหันมองกลับไปที่รถคันดังกล่าว  

"อ้าวไฟดับแล้วหนิ... สงสัยเจ้าของรถเขาจะรู้แล้วมั้งว่าเขาเปิดไฟท้ายทิ้งไว้" เพื่อนดิฉันกล่าวต่อ

"แกเห็นคนที่นั่งอยู่ในรถไม๊" ดิฉันถามเพื่อนต่อ อย่างน้อยก็พอใจชื่นได้บ้างว่ามีคนเห็นไฟท้ายที่เปิดค้างเป็นเพื่อนหนึ่งคน

"ไม่เห็นหนิ" เพื่อนตอบด้วยท่าทีเมินเฉย 

"อ้าว... เรานึกว่าแกก็เห็น เพราะตอนที่เรานินทาเขา แกก็หัวเราะกับเราอะ"  ดิฉันเริ่มสับสน 

"นินทาอะไรอะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย เราหัวเราะที่เราเดินสะดุดอะ"

"ขากลับเราเดินกลับหอกันอีกทางแล้วกันเนาะ" ดิฉันตีหน้านิ่งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ทำไมอะ"  เพื่อนร่วมห้องของดิฉันถามต่อ

"เราอยากซื้อขนมที่เซเว่นอะ" ดิฉันหาข้ออ้าง  แต่เหมือนเพื่อนจะรู้ทันเพราะธรรมดาดิฉันไม่ใช่คนชอบซื้อขนมจุบจิบ

"อยากบอกนะว่า... เห็นผะ ผะ ผี อีกแล้วอะ" เพื่อนผู้มีอารมร์ขันได้ในทุกสถานการณ์ของดิฉันยังคงสามารถพูดติดตลกได้

"อือ....สงสัยจะเห็นผีอะ" ดิฉันตอบขณะที่พวกเรายังคงเดินต่อไป 

 เราทั้งสองคนไม่ได้มีท่าทีตกใจ หรือหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นมากนัก เพราะเพื่อนสนิทของดิฉันทุกคนต่างรู้ดี ถึงคุณสมบัติติดตัวที่ดิฉันไม่ต้องการ เพราะดิฉันไม่เคยสติแตกวิ่งหนี ร้องแรกแหกกระเชอเลยสักครั้งเมื่อเจอผี 

แต่ในครั้งนี้ตัวดิฉันเองกลับรู้สึกไม่สบายใจ คิดเป็นตุเป็นตะถึงสาเหตุที่ทำให้วิญญาณผู้ดูภูมิฐานท่านนั้นมาปรากฏตัว "หรือเขาเสียชีวิตอยู่ในรถคันนั้น เขาหมดสติเสียชีวิตตอนนอนพักรึเปล่านะ" น่าเสียดายนะ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ  ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ เราน่าจะช่วยเหลือเขาได้ทัน หรือยังพอทำอะไรได้บ้าง แต่ในวันนี้เราคงทำได้เพียงอุทิศบุญอุทิศกุศลให้แก่เขาเท่านั้น ครั้นจะให้ตามหาเจ้าของรถเพื่อบอกข้อมูลนี้แก่เขา ดิฉันก็เกรงว่ารถคันนี้อาจจะเป็นรถมือสอง ที่เจ้าของใหม่อาจจะไม่รู้ประวัติศาสตร์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้าที่เขาจะนำรถคันนี้มาใช้ก็เป็นได้  เรื่องแบบนี้บอกไปก็คงไม่มีอะไรดี ไม่ว่าเขาจะเชื่อหรือไม่เชื่อในสิ่งที่ดิฉันเห็น ก็ไม่ได้มีผลที่ดีกับใครเลย ดิฉันเลือกที่จะอุทิศบุญเงียบๆ อย่างนี้ดีกว่า

ขอฝากเตือนไปยังผู้ใช้รถใช้ถนนทุกท่าน โดยเฉพาะผู้ที่มีความจำเป็นต้องขับรถออกจากบ้านตั้งแต่เช้ามืด แล้วมาอาศัยนอนหลับต่อตามลานจอดรถสาธารณะต่างๆ ซึ่งมีจำนวนไม่เพียงพอที่จะรองรับปริมาณของรถยนต์ทั้งหมด ก่อนจะหลับตาลงแต่ละครั้งขอให้ตรวจสอบให้รอบครอบ ว่าได้แง้มกระจกรถเพื่อระบายก๊าซคาร์บอนมอนอกไซด์ที่เกิดจากการสันดาปของเครื่องยนต์เรียบร้อยแล้วทุกครั้งนะคะ

แม้จะต้องเจอผีอีกกี่ครั้ง ความตั้งใจในการยับยั้งโศกนาฏกรรม ที่เกิดจากความประมาทในการนอนหลับในรถยนต์ของดิฉันก็จะยังคงเดิม เพิ่มเติม คือ ความระมัดระวังในเรื่องความปลอดภัยของตัวเอง สำหรับดิฉันแล้ว ผีน่ากลัวก็จริงค่ะ เพราะดิฉันไม่สามารถรู้แน่ชัดถึงสาเหตุของการปรากฏตัวของพวกเขา แต่ไม่มีทางน่ากลัวไปกว่าคนเป็นๆ ได้เลยจริงๆ ค่ะ

*ภาพปก และภาพประกอบบทความ โดยผู้เขียน