“First Solo” หยาดเหงื่อและน้ำตา สู่การบินเดี่ยวครั้งแรก

ประสบการณ์ในชีวิตของนักบินที่มีความตื่นเต้นและน่าจดจำมากที่สุด ก็คงจะไม่พ้นช่วงที่เริ่มทำการฝึกบิน ไม่ว่าจะเป็นการเข้ามาเรียนในโรงเรียนบินวันแรก การขึ้นบินวันแรก การได้เจอเพื่อนใหม่ ๆ สังคมใหม่ ๆ แต่ช่วงที่สำคัญที่สุดของการทำการบินก็คือ “First Solo” นั่นเอง

ในวันแรกที่เราได้เริ่มขึ้นบิน เต็มไปด้วยความตื่นเต้นปนไปกับความกลัว ตื่นเต้นที่จะได้ขับเครื่องบินครั้งแรก แต่ก็กลัวว่าจะทำอะไรไม่ได้เลย ในช่วงบ่ายที่อากาศแจ่มใสหลังจากที่ทำการบรีฟกับครูการบินเรียบร้อยแล้ว เมื่อตรวจเช็กเครื่องบินลำน้อยของเราเสร็จแล้วก็ขึ้นไปบนเครื่อง แค่สตาร์ทเครื่องยนต์ก็ทุลักทุเลแล้ว Procedure ต่าง ๆ ที่ (คิดว่า) ท่องมาอย่างดีก็เหมือนจะลอยหายไปพร้อมกับตอนที่ใบพัดเครื่องบินสะบัดขึ้น ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันรวดเร็วไปหมด ทั้งเสียงครู เสียงเครื่องยนต์และเสียงหอบังคับการบินก็อื้ออึงไปหมด การฝึก Takeoff Landing ในไฟล์ทแรกก็ผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว ความรู้สึกตื่นเต้นกลับกลายเป็นความกังวลไปในทันทีว่าเราจะสามารถ “First Solo” ได้มั้ย

แต่ละวันที่ฝึกบินก็มีวันที่ทำได้ดีบ้าง แย่บ้าง ทั้งเหนื่อย ทั้งร้อน หยาดเหงื่อและน้ำตาก็คลุกเคล้ากันไป ทำไมการเป็นนักบินมันถึงได้ยากเย็นขนาดนี้ ฝึกบินไปเรื่อย ๆ ก็ยิ่งเครียด ยิ่งกดดัน ครูก็ทั้งดุ ทั้งปลอบ ปน ๆ กันไป มาถึงไฟล์ทที่ 12 ก็เริ่มทำได้ดีขึ้น ความหวังที่จะได้ First Solo ก็เริ่มมีความหวังมากขึ้นตอนที่ครูมาบอกว่า “ถ้าพรุ่งนี้ทำได้ดีจะให้ปล่อยเดี่ยวได้เลย” ความรู้สึกมั่นใจก็เริ่มมีมากขึ้น หลังจากบินเสร็จก็กลับมาทบทวน Procedure ต่าง ๆ เหมือนเคย

ในไฟล์ที่ 13 ที่เราหมายใจไว้ว่าเราจะต้องทำให้ดีที่สุด เพื่อที่จะได้ First Solo เหมือนกับคนอื่น ๆ เครื่องบินที่ใช้บินก็เป็นเครื่องบินลำเก่งของเราด้วย แต่แล้วเมื่อเจอลมกรรโชกก็กลับทำให้การควบคุมเครื่องบินของเรามันไม่เป็นไปอย่างที่ต้องการ เราไม่สามารถพาเครื่องบินมาลงที่สนามบินได้อย่างสวยงามตามที่เราหวังเอาไว้ จนครูก็ได้เรียกไปคุยว่า ไม่สามารถให้ไป First Solo ได้ ต้องฝึกบินเพิ่มอีกหนึ่งวัน

เมื่อได้ยินตามนั้นก็ทำให้ความเสียใจและผิดหวังมันพรั่งพรูออกมาจนไม่สามารถหยุดน้ำตาที่ไหลออกมาได้ และด้วยความที่เป็นวันที่ใกล้กับวันสุดท้ายที่จะได้ปล่อยเดี่ยวพร้อมกับเพื่อนในรุ่นแล้ว ก็ยิ่งเหมือนเป็นการตอกย้ำอยู่ในใจว่าเรายังดีไม่พอ แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ทั้งเสียใจและผิดหวังในตัวเอง เพราะมันเป็นสิ่งที่ “เข้าใจ แต่ทำไม่ได้” ทำได้เพียงแค่รอลุ้นว่าในวันรุ่งขึ้นเราจะตั้งสติได้มากแค่ไหนและจะสามารถทำได้ตามที่ตั้งใจไว้หรือเปล่า

หลังจากนั้นก็มาถึงไฟล์ทที่ 14 ที่จะเป็นตัวตัดสินว่าเราจะได้ First Solo หรือไม่ ครูก็ได้เลือกเครื่องบินลำเก่งลำเดิม พร้อมกับเลือกช่วงเวลาในตอนเช้าที่ลมสงบมาให้เราได้ทำการฝึกบิน วันนั้นครูไม่ดุ ไม่ว่าอะไรเราเลย กลายเป็นว่าเรากลับทำได้ดี สามารถพาเครื่องบินขึ้น-ลงได้อย่างสวยงามจนครูอนุญาตให้ไป First Solo ในวันพรุ่งนี้ได้

ในที่สุดวันแห่งการรอคอยก็ได้มาถึง “First Solo”

วันนี้อากาศแจ่มใส เราได้บินเป็นคนแรกซึ่งถือเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดเพราะลมสงบเหมือนกับวันก่อนหน้า ครูก็ได้เลือกเครื่องบินลำเก่งไว้ให้เราเช่นเคย แต่ก่อนที่จะได้ “First Solo” ก็จะต้องผ่านการเช็กจากครูการบินท่านอื่นก่อน เมื่อทุกอย่างเป็นใจ ได้เครื่องบินลำเก่งพร้อมกับอากาศที่แจ่มใสและเงียบสงบทำให้การฝึกบินในวันนั้นเป็นไปอย่างราบรื่น ครูก็ได้พูดกับเราว่า “First Solo ได้” เมื่อกลับมาที่สนามบินก็ได้ขับเครื่องบินไปส่งครูที่ลานจอด เสียงปิดประตูเครื่องบินก็เหมือนเป็นสัญญาณว่า “เราจะต้องทำทุกอย่างด้วยตัวของเราเองแล้ว”

และแล้ว “First Solo” ก็มาถึงต่อจากนี้จะเป็นความสามารถของเราเองล้วน ๆ ไม่มีครูมาคอยช่วยเราเหมือนอย่างที่ผ่านมา จังหวะที่รอขึ้นไปตั้งตัวบนรันเวย์เพื่อเตรียมพร้อมจะ Takeoff ใจก็เต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็พยายามที่จะหายใจเข้าออกให้ลึกที่สุดเพื่อตั้งสติ สิ่งที่เราตั้งใจและฝึกฝนมาตลอดก็ช่วยให้เราไม่สติหลุดไปพร้อมกับใบพัดเครื่องบินเหมือนกับวันแรกแล้ว เมื่อได้รับคำสั่งจากหอบังคับการบินเราก็ขึ้นไปรอบนรันเวย์ด้วยความตื่นเต้น

“Cleared for Takeoff” เมื่อได้รับคำสั่งให้ขึ้นบินจากหอบังคับการบิน เราก็ไม่รอช้า เร่งเครื่องไปด้วยกำลังสูงสุดของเครื่องยนต์ เครื่องบินก็เร่งความเร็วขึ้นไปจนเครื่องบินค่อย ๆ ลอยขึ้นจากพื้นด้วยมือของเราเอง หลังจากล้อเครื่องบินพ้นจากพื้นมันก็เป็นความรู้สึกที่ฟินอย่างบอกไม่ถูก เราพาเครื่องบินขึ้นมาบนฟ้าได้ด้วยตัวเองแล้วจริง ๆ 

ระหว่างที่เครื่องลอยอยู่บนฟ้าก็ทำให้เรารู้สึกได้ถึงอิสระที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน ลมที่พัดผ่านเข้ามาก็เย็นสบายจนทำให้รู้สึกโล่งและตัวเบาขึ้นมาทันที แต่ผ่านไปไม่นานก็ถึงเวลาที่เรากลัวที่สุด นั่นก็คือการ Landing ที่ทำให้เรารู้สึกกังวลใจมาโดยตลอด ถึงแม้ว่าจะรู้สึกกังวลใจไปบ้างแต่เราก็บอกกับตัวเองไว้ว่า เราจะต้องพาเครื่องบินลงไปที่พื้นได้แน่ ๆ 

“Cleared to Land” เมื่อได้รับคำสั่งจากหอบังคับการบินก็ทำให้เราใจเต้นขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง และมองไปที่รันเวย์ด้วยความแน่วแน่พร้อมกับสูดหายใจอย่างแรงเพื่อเพิ่มความมั่นใจให้กับตัวเอง สุดท้ายเราก็พาเครื่องบินลำน้อยมาแตะพื้นสนามบินได้อย่างสวยงาม “ในที่สุดเราก็ทำได้” ความตื่นเต้นในตอนนั้นมันก็หายไปจนหมดสิ้น กลายเป็นความมั่นใจในการทำการบิน และเป็นความภูมิใจเล็ก ๆ ของเด็กที่เพิ่งเริ่มฝึกบินคนหนึ่ง

“First Solo” นั้นมีความหมายกับเด็กคนหนึ่งมากจริง ๆ เพราะมันเหมือนเป็นผลตอบแทนของความพยายามและความมุ่งมั่น ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นแต่นั่นก็เป็นประตูไปสู่หนทางแห่งความฝันที่รอคอยเราอยู่ หลังจากนี้ก็จะเป็นการเริ่มต้นบินเดินทางไปยังสนามบินอื่น ซึ่งก็ยังคงเป็นเส้นทางอีกยาวไกลกว่าจะไปถึงเป้าหมายนั่นก็คือ การเป็น”นักบินแอร์ไลน์” นั่นเอง