อื่นๆ
วิก...วิญญาณหลอน
ภาพประกอบ :: ทำจากโปรแกรม PhotoScape
สิณีตัดสินใจตัดผมสั้น เพราะผมที่เคยยาวสลวยของเธอ ไม่เป็นอย่างนั้นแล้ว เหตุเพราะเธอชอบเปลี่ยนสีผม ชอบเข้าร้านทำผม จนในที่สุด ผมจึงเสีย ทั้งแตกปลาย ทั้งแห้ง...เธอรู้สึกได้เลยว่า เธอสามารถใช้เส้นผมของเธอแทนไม้กวาดได้...มันแย่ขนาดนั้น
น้าอนงค์ เจ้าของร้านเสริมสวย ร้านที่สิณีเป็นลูกค้าประจำ เป็นคนแนะนำให้เธอตัดผมสั้น เพื่อจะได้เริ่มดูแลผมกันใหม่ และแนะนำว่า วันไหนที่เธออยากจะผมยาวขึ้นมา ก็ซื้อวิกมาใส่ได้ ราคามันไม่ได้สูงมากนัก ที่ร้านก็ขาย สิณีฟังแล้วยิ้มแหยๆ
“นึกถึงวิกผีสิงสินะ” น้าอนงค์รู้ทัน
“แหมน้า...รู้ใจ” สิณีขำ
“ก็พูดเรื่องวิกกับใคร ก็อาการนี้กันทุกคน คงต้องโทษคนสร้างหนัง สร้างละคร ที่ทำให้วิกดูน่ากลัวไปเลย ทั้งๆที่มันทำให้คนใส่ดูสวย ดูมั่นใจขึ้นด้วยซ้ำ”
Advertisement
Advertisement
สิณีจำได้ดี เธอเคยดูละครเรื่องวิกผีสิง ใครที่สวมวิกอันนั้น จะต้องมีอันเป็นไป ตายอย่างสยดสยอง กว่าจะตายได้ ต้องดิ้นรนอย่างทุกทรมาน เพราะถูกวิญาณผีร้ายที่สิงอยู่บีบคอบ้าง บันดาลให้เกิดภาพหลอนต่างๆบ้าง เธอดูแล้วจำติดตามากระทั้งทุกวันนี้ ความคิดเรื่องที่จะซื้อวิกมาใส่ จึงไม่เคยอยู่ในความคิดของเธอเลย...ความคิดที่มีต่อวิกตลอดมา...วิก...คือผมของใครก็ไม่รู้....อาจจะเป็นผมของคนที่ตายแล้ว...
“มันก็อดจะคิดไม่ได้นะน้า ถ้าเป็นผมคนตาย วิญญาณเค้าอาจจะมาเอาคืนก็ได้”
“บ้าสิ ใครเขาจะไปตัดผมคนตายมาทำวิก คนเป็นอย่างเราๆนี่แหละ ใครผมยาวสวย เขาอยากมีรายได้ เขาก็ตัดมาขาย เคยเห็นสัปปะเหร่อ ตัดผมคนตายมาขายเหรอ”
สิณีอดขำคำพูดของน้าอนงค์ไม่ได้...ก็จริงของน้า
“สรุป...อยากได้ไหมวิก หรือจะเปลี่ยนลุกซ์ไปเลย”
“ตอนนี้รู้สึกไม่ค่อยชินเลยค่ะ สิผยาวมาตั้งนาน”
Advertisement
Advertisement
“งั้นลองสวมวิกดูก่อนไหม ชอบไม่ชอบค่อยตัดสินใจอีกที น้ามีวิกหลายแบบ รับรองไม่ได้ไปซื้อมาจากวัด”
“แหม...น้าก้อ...ลองดูก็ได้ค่ะ”
“ลองเลือกดู”
น้าอนงค์นำวิกผมสวยๆมาให้สิณีเลือกหลายแบบ ทั้งแบบที่ยาวประบ่า แบบที่ยาวถึงกลางหลัง แต่แบบที่สิณีให้ความสนใจที่สุด คือแบบที่ยาวเลยเอวลงมา
“ยาวมากกกกก” สิณีตื่นเต้น
“ใช่ สวยมากด้วย”
“เจ้าของผมคงดูแลอย่างดี สิเสียดายผมตัวเอง ถ้าดูแลดีๆก็จะยาวสลวย สวยแบบนี้”
ราวกับต้องมนต์ สิณีคว้าวิกมาสวมเข้าที่หัว มันสวมได้พอดิบพอดี ราวกับมันเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเธอ...ราวกับเป็นผมของเธอ
“ชอบล่ะสิ”
น้าอนงค์ยิ้ม เมื่อเห็นสิณียืนมองตัวเองในกระจก ซึ่งบัดนี้ ผมยาวสลวยสวยงามเหมือนเก่า...ไม่สิ ต้องบอกว่ายิ่งกว่าเก่า
“ผมสวยมากค่ะ เจ้าของผมตัวจริง หน้าตาจะเป็นยังไงน๊า”
“สวยไม่สวยก็ต้องดูสวยแหละ เพราะผมยาวสวยซะขนาดนี้” น้าอนงค์ออกความเห็น
Advertisement
Advertisement
สิณีจ่ายเงินค่าวิกตามราคาที่น้าอนงค์บอก โดยที่ไม่ได้ถอดวิกออกจากหัว และไม่ได้ใช้อะไรยึดเหนี่ยวไว้เลย ทั้งน้าอนงค์และตัวเธอเองก็ลืมเรื่องนี้เสียสนิท เพราะการสนทนา เปลี่ยนหัวข้ออื่นไปแล้ว
สิณีหันไปสำรวจความเรียบร้อยของเครื่องแต่งตัว แล้วเดินออกไปจากร้าน เมื่อไหว้ลาน้าอนงค์ ระหว่างที่จะก้าวออกจากร้าน มีลมเย็นๆมาปะทะใบหน้าจนรู้สึกได้ พร้อมกับเสียงหวานๆเย็นๆ
“ฉันไปอยู่ด้วยนะ....”
สิณีหันไปถามน้าอนงค์
“อะไรนะคะ”
“หืม...” น้าอนงค์งงๆ
“เมื่อกี้น้าว่าอะไรนะคะ สิฟังไม่ถนัด”
“เปล่านี่ น้ายังไม่ได้พูดอะไร”
“สิคงหูฝาด” สิณียิ้มให้แล้วเดินออกจากร้านไป
น้าอนงค์มองตาม แล้วยืนตะลึง เมื่อเห็นว่าข้างๆสิณีนั้น มีผู้หญิงผมสั้นเดินอยู่ด้วย มือของเธอจับผมสิณีไว้ น้าอนงค์ขยี้ตา แล้วมองไปอีกครั้ง ก็ไม่พบผู้หญิงคนนั้นแล้ว...
“ตาฝาดแล้วเรา คุยเรื่องวิกผีเยอะไปหน่อย” น้าอนงค์ ไม่ได้ติดใจอะไร
สิณีกลับมาที่บ้าน เธอถอดวิกผมออก แล้วสวมไว้ที่ขาตั้ง พลางใช้หวี หวีเส้นผมเบาๆ
“ขอบใจนะ”
เสียงหวานๆดังขึ้นอีก คราวนี้ชัดขึ้น สิณีหันไปดูรอบๆ แต่ไม่มีใคร
“หูฝาดอีกแล้วเหรอ”
สิณีนึกถามตัวเอง...แต่เธอก็ต้องถามตัวเองแบบนี้อีกหลายครั้ง เพราะเธอได้ยินเสียงผู้หญิงบ่อยๆ เป็นเสียงเดิม เสียงนั้นอ่อนโยนจนเธอไม่รู้สึกกลัว แต่ฉุกใจคิดว่ามันจะเกี่ยวกับวิกผมหรือเปล่า...พอคิดเรื่องวิกผม ความกลัววิกผีสิงที่ฝังใจมาตั้งแต่เด็กๆก็วนเวียนกลับเข้ามาในใจอีก ใจสิณีเต้นไม่เป็นส่ำ เมื่อมองไปที่วิกผมนั่น แล้วเธอก็สะดุ้งสุดตัว เมื่อวิกผมค่อยๆเลือนหายไป พร้อมกับที่ร่างของหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏขึ้น...วิกผมนั้นกลายเป็นผมยาวสลวยของหญิงสาวคนนั้น
“สวัสดี...เธออยากเห็นฉันไม่ใช่เหรอ”
ใช่เลย...เสียงนั้น คือเสียงที่สิณีได้ยิน และเข้าใจไปว่าตัวเองหูฝาด
“วิก....ผะ....ผี....ถะ...เธอ....”
วิณีกลายเป็นคนติดอ่างไปทันทีทันใด
“ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันมาดี”
“มะ...มา...ทำไม”
“ฉันเป็นเจ้าของผมที่ถูกนำมาทำเป็นวิก”
“เธอ....เธอถูกฆ่าเหรอ”
ในหัวของสิณีเต็มไปด้วยจินตนาการ...หญิงสาวถูกฆ่าตาย แล้วถูกนำผมมาทำเป็นวิก แล้วเธอกำลังกลับมาตามล่า ฆ่าคนที่เอาผมเธอมา....
“เธอ....เธอจะฆ่าฉัน เอาผมคืนเหรอ”
น้ำเสียงของสิณีเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น....กลัวตายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
แต่ผีสาวที่สวยมากกลับหัวเราะ
“เธอนี่ดูหนังมากจริงๆ...ฉันแค่จะมาดูว่าผมของฉันมาอยู่กับใคร เขาจะรักผมฉัน เหมือนอย่างที่ฉันรักหรือเปล่า”
“เธอถูกฆ่าเหรอ....”
สิณียังคงถามย้ำถึงสิ่งที่สงสัย
“เปล่า....ฉันเป็นโรคหัวใจตั้งแต่เด็ก ก็เลยเสียชีวิตเร็ว”
“แล้วผมเธอ...”
“ฉันถูกชาวบ้านที่ยากจน มาแอบตัดผม ตอนอยู่ในโลงก่อนจะเผา เพราะผมของฉันสวย”
“เธอฆ่าเขาเหรอ...”
“เธอนี่ดูหนังมากจริงๆ...ฉันตายแล้ว ร่างกายก็ไม่มีความหมาย เมื่อร่างถูกเผา มันก็ไร้ประโยชน์ แต่ผมของฉันถูกขายมาทำวิก ชาวบ้านยังเอาเงินมาใช้ เอามาดูแลคนในครอบครัวเขาได้...มันก็มีประโยชน์กว่าจริงไหม”
“แล้วเธอมาหาฉันทำไม...จะเอาผมคืนเหรอ...”
“เธอซื้อมาแล้วนี่ มันเป็นของเธอ...ฉันแค่จะมาขอบใจที่เธอดูแลผมฉันอย่างดี...และที่สำคัญเธออยากเห็นว่าหน้าตาฉันเป็นยังไง...สบายใจแล้วสินะ”
เสียงหัวเราะขำๆดังขึ้นอีก ร่างของหญิงสาวคนนั้นหายไป วิกผมปรากฏขึ้นบนที่วาง พร้อมๆกับที่สิณีที่เผลอหลับไปสะดุ้งตื่น เธอมองไปรอบๆมองหาหญิงสาวคนนั้น แต่ในห้องนอน มีเพียงเธออยู่ตามลำพัง
“ฝันหรือหลอนไปนี่เรา....”
สิณีโล่งใจ ที่วิญญาณเจ้าของวิกไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เธอเห็นในหนัง เธอมาด้วยรูปลักษณ์ที่สวย และเป็นมิตร
“ฝันหรือจริงนะ....แต่ถ้าเป็นความจริงก็น่าเสียดาย...ยังไม่รู้จักชื่อเธอเลย”
สิณีนึกเสียดาย ทันใดนั้น เสียงหนึ่งก็ดังแว่วมากระทบโสดประสาท....
“ฉันชื่อฝ้าย...”
สิณีสะดุ้งอีกรอบ...เธอไม่กล้าที่จะนึกถามอะไรอีก...กลัวว่าจะมีเสียงแว่วมาอีก...เธอยังไม่อยากเป็นเพื่อนกับผี....
ความคิดเห็น
