"วิญญาณผีหัวขาดนั่งมาบนรถกะป้อ..หน้าวัดนางนอง เขตจอมทอง"

เรื่องนี้ถ้าจะให้ย้อนกลับไปก็คงมีอายุไม่ต่ำกว่า 30 ปีเห็นจะได้ค่ะ คือตอนนั้นเราอาศัยอยู่กับครอบครัวแถวๆย่านวัดหนัง ฝั่งธนบุรี

ช่วงที่เกิดเหตุการณ์ตอนนั้นเราเรียนอยู่มัธยมปลายที่โรงเรียนแห่งหนึ่งแถวๆภาษีเจริญค่ะ ส่วนน้องชายก็เรียนชั้นประถมอยู่ที่วัดนางนอง

ตกดึกคืนนึงเราจำเป็นต้องนั่งรถเพื่อออกไปหาคุณอากลางดึก ด้วยเหตุที่ว่า แม่ใช้ให้ไปเอาเอกสารสำคัญ และคืนนั้นก็ตกลงกันว่าจะไปค้างที่บ้านคุณอาเลยทีเดียว ซึ่งแกอาศัยอยู่แถวตลาดพลู

เนื่องจากเราเป็นเด็กที่โตมาจากแถวนั้นเวลาเดินทางไปไหนต่อไหนจึงไม่ค่อยกลัวค่ะ พาน้องชายไปยืนรอกันที่ป้ายรถเมล์ใกล้ๆกับหน้าวัดนางนอง
โดยที่สมัยนั้นจะมีรถเมล์วิ่งผ่านอยู่ประมาณ 3-4 สาย โดยถ้าไม่นั่งรถเมล์ ทางเลือกอีกทางที่สะดวกก็คือการนั่งรถกะป้อ หรือที่บางคนเรียกว่า "รถซูบารุ หรือรถสองแถวเล็กก็ได้ค่ะ"

พอเรารวบรวมสติได้ก็รีบปัดมือน้องลงพร้อมบอกว่าอย่าชี้ และก็จับตัวน้องมากอดไว้จนแน่น.. ยอมรับว่าเวลานั้นมันกลัวมากค่ะ เพราะตั้งแต่เกิดมานั้นไม่เคยเจออะไรที่น่ากลัวแบบนี้มาก่อนเลย..
และพอหลังจากนั้นสักพัก โชคดีที่มีรถเมล์วิ่งผ่านมาพอดี เราจึงรีบขึ้นรถไปอย่างรวดเร็วเลยค่ะ

หลังจากเหตุการณ์คืนนั้นผ่านไปพอเย็นวันรุ่งขึ้น เรากับน้องก็กลับมาเล่าเรื่องที่เจอให้พ่อกับแม่ฟัง ซึ่งพ่อกับแม่เราแกเป็นคนเชื่อเรื่องแบบนี้อยู่แล้วค่ะ..แกได้แต่บอกว่าคราวหน้าจะไม่ให้ออกไปไหนตอนดึกๆอีกแล้ว

และพอหลังจากนั้นอีก 2-3 วัน ทีนี้ก็เกิดเรื่องแปลกๆขึ้นกับน้องชายเราค่ะ
คือเขามาเล่าให้เราฟังว่า ฝันเห็นผู้ชายหัวขาดคนที่เห็นนั่งมากับรถกะป้อ ในคืนวันนั้น มายืนเรียกอยู่ที่หน้าบ้าน..!!
โดยครั้งแรกที่ฟังน้องเล่า เราก็คิดว่าน้องคงกลัวจนอาจเก็บเอาไปฝันก็ได้ แต่หลังจากนั้น น้องก็ฝันแบบนั้นเหมือนเดิมอีกติดต่อกัน...เราจึงคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องธรรมดาแล้ว

เราจึงไปบอกกับแม่ และเล่าให้แม่ฟัง..
พอเช้าวันรุ่งขึ้นแม่ก็พาเรากับน้องไปหาพระอาจารย์ท่านนึงซึ่งสนิทกับที่บ้าน ณ.ที่วัดแห่งหนึ่งย่านบางขุนเทียนนั่นแหละค่ะ
พอไปถึงเราก็เล่าที่เห็นให้พระอาจารย์ซึ่งเราเรียกเขาว่าหลวงน้าฟัง รวมถึงเล่าความฝันของน้องชายด้วย

พอเล่าให้ท่านฟังจบ ท่านก็ขอเวลานั่งสมาธิอยู่แป๊บนึง..ก่อนจะพูดกับพวกเราว่าวิญญาณที่เห็นในคืนวันนั้นเขาตามพวกลูกๆมารู้ไหม..!!
เหตุเพราะบังเอิญวันนั้นพวกเราสองคนจิตเปิดพอดีแล้วเห็นเขาเข้า โดยเฉพาะตัวน้องชาย ซึ่งสามารถสัมผัสกับเรื่องแนวนี้ได้มากกว่าเรา..
พอดวงวิญญาณสัมภเวสีตนนั้นเขารู้ว่าพวกเราเห็นเขา เขาก็เลยตามมานั่นเอง

ขณะที่หลวงน้าท่านพูด สายตาท่านก็มองไปที่ประตูทางเข้าด้านหน้ากุฎิ
พร้อมหันมาบอกกับพวกเราว่า เชื่อไหมว่าตอนนี้เขาก็ตามพวกลูกๆมาน่ะ แต่ว่าเขาเข้ามาไม่ได้ ยืนอยู่ด้านนอกโน่น...
พอเรา 3คน ได้ยินก็ถึงกับอึ้งเลยค่ะ ขนหัวลุกไปหมด..
แล้วหลวงน้าท่านก็หลับตาพึมพำอะไรสักพัก ก่อนจะบอกกับพวกเราว่า ไม่ต้องห่วง แค่ทำบุญไปให้เขาแล้วบอกเขา เขาจะไม่ตามเรามาอีก..!!

จากนั้นพวกเราก็ทำตามที่พระอาจารย์ท่านแนะนำค่ะ วันนั้นเราทำบุญกันชุดใหญ่เลย ทั้งถวายสังฆทานไปให้กับดวงวิญญาณผู้นั้นด้วย
ซึ่งทุกอย่างก็เหมือนจะได้ผลค่ะ เพราะตั้งแต่วันนั้นน้องชายของเราก็ไม่เคยฝันเห็นดวงวิญญาณของชายหัวขาดคนนั้นอีกเลย..

เรื่องนี้ถ้าใครไม่เคยเจอด้วยตัวเองคงเชื่อได้ยาก แต่หลังจากวันนั้นเป็นต้นมาเราก็เชื่อเรื่องเกี่ยวกับภูติผีและโลกของวิญญาณโดยสนิทใจเลยค่ะ
ที่สำคัญคือถ้าหากต้องเดินทางไปไหนแล้วเห็นอะไร หรือได้ยินอะไรแปลกๆจะไม่กล้าทักอีกต่อไปค่ะ..เพราะกลัวว่าบางสิ่งบางอย่างอาจจะตามเรามา แบบที่น้องชายกับเราเจอวันนั้นอีกก็เป็นไ