อื่นๆ
หอพักยามวิกาล
เมื่อสมัยเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย ผมเป็นมนุษย์ประเภทกลางคืน คือตื่นนอนเอาเกือบเที่ยง ชีวิตเริ่มต้นช่วงบ่าย รื่นเริงไปกับชีวิตกลางคืน ล่วงเลยไปจนถึงเช้าถึงเข้านอนอีกที
ส่วนใหญ่ที่อยู่ดึกก็เพราะสังสรรค์กับเพื่อน จะมีก็แต่ตอนใกล้สอบ ที่ผมกับเพื่อนมักมานอนรวมกันเพื่อติวหนังสือ
ผมอยู่หอพักใน ปีนั้นเป็นปีที่มหาวิทยาลัยผมจะเป็นเจ้าภาพกีฬามหาวิทยาลัย จึงมีการปิดหอพักไปหนึ่งอาคารเพื่อปรับปรุงสำหรับงานกีฬา แต่อาคารผมไม่ได้รับผลกระทบนะครับ ยังอาศัยกันอยู่ตามปกติ
คืนนั้น หลังจากผมอ่านหนังสือกับเพื่อนมาค่อนคืน ก็เหนื่อยล้าสมองเอามากๆ เลยลงมาเดินเล่นเปลี่ยนอิริยาบถที่ใต้หอ
อากาศตอนตีสองกำลังเย็น ใต้หอก็เงียบไม่มีคน ผมกดโค้กจากตู้หยอดเหรียญมากินหมดไปหนึ่งกระป๋อง นึกเบื่อๆ ยังไม่อยากกลับขึ้นไปอ่านหนังสือ เลยเดินเล่นไปทางอาคารหอที่ปิดซ่อมแซม
Advertisement
Advertisement
หอนั้นปิดไฟมืด ผมเดินสำรวจทีละชั้น มีร่องรอยการใช้ชีวิตของเพื่อนนักศึกษาอยู่บ้าง เช่นกองหนังสือ เสื้อผ้า หรือตุ๊กตาหมี
ที่ชั้นสี่ซึ่งเป็นชั้นบนสุด มีประตูห้องหนึ่งเปิดแง้มไว้ ผมเข้าไปเพราะอยากรู้ว่าเจ้าของเก่าทิ้งอะไรไว้บ้าง แต่เข้าไปแล้วก็ไม่พบอะไรในห้อง
ตอนที่ผมจับลูกบิดประตูเพื่อจะออกจากห้อง ก็ใจหายวาบ เพราะลูกบิดประตูแน่นนิ่ง ไม่บิดไปตามแรงหมุนของผม
ผมพยายามบิดประตูอยู่ครึ่งชั่วโมง ก็ออกจากห้องไม่ได้ ร้องตะโกนอยู่นานก็ไม่มีใครได้ยิน เพราะอาคารนี้อยู่ห่างออกมาพอสมควร
สุดท้ายจึงตัดสินใจปีนออกมาทางระเบียง ปีนข้ามไปยังห้องข้างๆ เพื่อออกมาทางประตูของห้องนั้น ในตอนที่ปีนนั้นหัวใจสั่นไม่เป็นจังหวะ ทั้งจากการกลัวความสูง ถ้าพลาดตกไปผมก็คงตาย และจากความกลัวว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมประตูจึงเป็นไม่ได้
Advertisement
Advertisement
เมื่อกลับถึงห้อง ผมเล่าเรื่องให้เพื่อนฟัง เมื่อบอกหมายเลขห้องนั้นออกไป เพื่อนๆมองหน้ากันแล้วเล่าเรื่องที่ทำเอาผมนอนไม่หลับไปเป็นเดือน
ห้องที่ผมเข้าไปนั้น เป็นห้องเดียวกับที่เคยมีรุ่นพี่ผูกคอตายเมื่อสองปีก่อน
ความคิดเห็น
