เรื่องเล่าจากคน Sensitive

เกิดมาเป็นคน Sensitive ตั้งแต่ตอนไหนกัน?

เมื่อเวลาผ่านไปเรายิ่งโตขึ้น มองย้อนกลับไปวัยเด็ก มีแต่รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ความไร้เดียงสา มีความสุขมากกว่าตอนนี้ซะอีก

ตอนเด็กๆก็เอาแต่พูดว่าอยากโตไวๆจัง อยากเป็นผู้ใหญ่ อยากทำงาน และเมื่อสิ่งที่เราอยากเป็นมาถึง…มันกลับไม่สนุกเอาซะเลย 

นอกจากจะ Sensitive แล้ว ยังเครียด คิดมาก ต่างๆนานา เรารู้ตัวเองนะแล้วก็ไม่ชอบด้วยที่ตัวเองเป็นแบบนี้ มันดูอ่อนแอมากเมื่ออยู่ในสังคม

ชีวิตเหมือนการเดินทาง ไปแต่ละที่ก็มีแต่อุปสรรค ปัญหาเข้ามามากมาย การมีใครสักคนที่รับฟังคอยอยู่เคียงข้างกันและคอยให้กำลังใจกัน มันดีนะ…ใครที่ได้พบเจอเขาคนนั้นแล้ว ช่างโชคดีเหลือเกิน เปรียบเสมือนมีที่ระบายความรู้สึก และเป็นเซฟโซนที่ดีให้เราได้ 

พอโตขึ้นเราเจอคนแปลกหน้ามากมายและต้องเจอสังคมใหม่ๆ อย่างเช่น การไปทำงาน แรกๆที่ได้ทำงานมันเป็นอะไรที่ปรับตัวยากมาก และเราตั้งใจทำมันออกมาให้ดี แต่อาจจะมีบางเรื่องที่มันยากเกินไปสำหรับตัวเรา เราเลยทำได้ไม่ดีพอ เกิดวันไหนหัวหน้าไม่พอใจที่เราทำได้ไม่ดีและต่อว่า เราก็จะรู้สึกเศร้าๆหน่วงๆท้อแท้กับการทำงาน เราก็ได้แต่ปลอบใจตัวเอง แถมเพื่อนร่วมงานแต่ละคนดูทำงานดีไปหมด ได้แต่โทษตัวเองว่าทำได้ไม่ดีเหมือนคนอื่นเขาเลยทำไมถึงดูอ่อนแอขนาดนี้

เราวาดฝันชีวิตตัวเองได้ ชีวิตของเรา เราต้องเป็นคนเลือกทางเดิน อะไรที่ทำแล้วสบายใจมีความสุขก็ทำไป อย่าเก็บคำพูดของใครมาทำลายความสดใสของตัวเอง คนเราไม่ต้องเก่งหรือยิ่งใหญ่มากมายหรอก การเป็นคนธรรมดาคนนึงมันก็ไม่ได้แย่ จงเติบโตไปเป็นในแบบที่เราเป็นไม่ใช่แบบที่คนอื่นอยากให้เป็น 

ความสุข…เริ่มได้ที่ตัวเรา <3

เครดิตภาพทั้งหมดโดยผู้เขียน