เสียงโหยหวนของเปรต

เรื่องเล่าที่ผมจะเราต่อไปนี้ เป็นเรื่องเล่าที่ตาผมเล่าให้ฟัง ตาของผมเป็นสัปเหร่อคอยดูศพของคนตายที่มาเผา ตาเล่าว่า เมื่อสมัยสิบปีก่อน แต่ก่อนที่ป่าช้าแห่งนี้ยังไม่เป็นวัดป่า ยังไม่มีเมรุมาศ เวลาที่คนตายก็จะถูกเผาโดยที่ชาวบ้านเรียกว่ากองฟอน (กองไม้ที่มีร่างของคนตายนอนบนกองไม้) และเวลาเผาก็จะต้องอยู่รอจนกว่าร่างกายของคนตายจะถูกเผาไหม้ จนต้องมีคนที่อยู่ดูแลเพื่อป้องกันไม่ให้สัตว์ที่หากินตอนกลางคืนมาเอาชิ้นส่วนหรือเครื่องในของคนตายไปกินได้

มีอยู่วันหนึ่งที่ในหมู่บ้านมีคนตาย พอถึงเวลาเผาก็เผาศพเหมือนเดิมตามวิถีชาวบ้าน แต่เนื่องจากวันนั้นอากาศไม่เป็นฟ้าครึ้มแต่ฝนไม่ตก พอถึงชวงเวลาเผาศพคนในหมู่บ้านก็พากันกลับมีเพียงตาของผมและพวกชาวบ้านบางคนที่อยู่ดูที่กองไฟ เวลาผ่านไปเกือบ  4 ทุ่ม อยู่ๆ ในขณะที่ชาวบ้านกำลังนั่งอยู่ในศาลานั้น ก็ได้ยินเสียงวีดร้อง 

และไม่นานเมื่อพวกมันไม่ได้สิ่งที่มันต้องการมันก็ร้องเสียงโหยหวน และเดินเข้าป่าไป แต่ตาเล่าว่าทุกวันนี้ก็ยังคงมีคนเห็นพวกมันอยู่ ที่พวกมันออกมาคงจะได้กลิ่นศพ และพวกมันคงจะมาเอาของเซ่นไหว้ หรือไม่ก็เลือดหรือเครื่องใน ของคนตายไป ทุกวันนี้ยังมีคนที่ได้ยินเสียงร้องของมันอยู่ แต่เพราะเกิดหตุการณ์นี้ ที่หมู่บ้านก็ได้มีการทำบุญ และหาพระพุทธรูปมาที่ป่าแห่งนี้เพื่อนำมาป้องกันพวกมัน 

นี่ก็เป็นเรื่องเล่าที่ตาเล่าให้ผมฟัง ตาบอกว่านั่นนับเป็นครั้งแรกที่ตาเห็นมัน แต่นับจากครั้งนั้นทุกครั้งที่มีการเผาศพพวกมันก็ยังคงวนเวียนอยุ่แถวนั้น แต่เนื่องจากพวกมันมีกรรมมากเลยไม่สามารถที่จะทำอะไรชาวบ้านได้  แต่ในทุกครั้งที่พกมันออกมาก็จมีเปรตมากกว่าเดิม 

ขอบคุณที่อ่านนะครับ ไว้เจอกันใหม่ สวัสดีครับ