ห้องเด็กนาฏศิลป์

               เรื่องเล่าชวนหลอนในโรงเรียนส่วนใหญ่จะหนีไม่พ้นเรื่องเล่าในห้องนาฏศิลป์เพราะห้องนี้เป็นห้องที่มีครูบาอาจารย์สิงสถิติอยู่ตามความเชื่อของคนไทยเรา บางโรงเรียนในห้องนาฏศิลป์ก็จะมีเครื่องดนตรี ชุดไทยโบราณเก็บไว้ ไม่แปลกเลยที่จะมีเรื่องราวชวนหลอนเกิดขึ้นที่นี่ เรื่องนี้เป็นเรื่องเล่าของเพื่อนคนหนึ่งเธอมีชื่อว่า น้ำ เรารู้จักกับน้ำตอนเรียนมหาลัย น้ำเป็นเพื่อนของเพื่อนอีกทีหนึ่ง เราเคยได้ไปเที่ยวด้วยกันและแชร์ประสบการณ์เรื่องผี ตอนนั้นน้ำเรียนอยู่ที่โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งในจังหวัดอุตรดิตถ์ น้ำเป็นเด็กนาฏศิลป์ที่อาจารย์ตั้งใจปั้นเองกับมือ เพราะน้ำเป็นเด็กหัวไว ว่านอนสอนง่าย และเป็นที่รักของอาจารย์ทุกท่าน ทุกๆ ตอนเย็นหลังเลิกเรียนน้ำจะอยู่ซ้อมกับอาจารย์ และกลับพร้อมกัน

               ช่วงนั้นเป็นช่วงเทศกาล มีคนติดต่อทางโรงเรียนให้เด็กนักเรียนไปขึ้นแสดงที่งาน คนที่ได้รับการคัดเลือกให้รำในงานจึงต้องซ้อมกันอย่างหนัก ในวันนั้นอาจารย์นาฏศิลป์ที่ดูแลทุกคนในกลุ่มต้องไปประชุมจึงฝากให้น้ำนำเพื่อซ้อมไปก่อน ถ้าครูประชุมเสร็จจะเข้ามา น้ำจึงทำหน้าที่ดูแลเพื่อนและพาทุกคนซ้อมรำ เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงทุกคนต่างเหนื่อยและบางคนมีผู้ปกครองมารอรับแล้ว ตอนนั้นประมาณสองทุ่ม น้ำจึงบอกให้เพื่อนทุกคนกลับไปก่อน อาจารย์น่าจะประชุมเสร็จช้า เพื่อนทุกคนจึงกลับบ้านไปเหลือเพียงแต่น้ำที่ยังคงซ้อมอยู่เพื่อรอกลับบ้านพร้อมกับอาจารย์ เพื่อนกลับไปไม่นาน

เพียงแค่คิดทันทันใดนั้นก็มีมือมาปิดปากน้ำและพูดว่า “ ไม่มีใครช่วยมึงได้หรอก มาอยู่กับกูมั้ย” 

               อาจารย์เขย่าเรียกน้ำอยู่นานแล้วน้ำกสะดุ้ง อาจารย์ตกใจมากเพราะเข้ามาในห้องเห็นน้ำนั่งอยู่ใต้โต๊ะตัวสั่นไม่รู้ว่าเป็นอะไร เรียกหลายรอบก็ยังไม่รู้สึกตัว พอน้ำได้สติก็ร้องไห้กับอาจารย์และเล่าเรื่องให้ฟัง อาจารย์จึงโทรหาพ่อของน้ำว่าจะไปส่งให้เอง ระหว่างทางกลับอาจารย์เล่าให้น้ำฟังว่า อาจารย์เคยได้ยินมาว่าเมื่อก่อนมีรุ่นพี่คนหนึ่งชอบรำมาก แต่พ่อแม่ไม่สนับสนุน แถมสั่งห้าม แต่รุ่นพี่คนนั้นก็ยังแอบมาซ้อมรำจนได้ไปแสดงที่งานหนึ่ง แล้วไปเจอพ่อในงาน พ่อจึงสั่งห้ามเด็ดขาด รุ่นพี่คนนั้นเสียใจมากจึงมาที่ห้องนาฏศิลป์แล้วผูกคอตาย แต่มีคนช่วยไว้ได้ทัน เหมือนจะไปเสียที่โรงพยาบาล แต่อาจารย์ก็ไม่รู้ว่าจริงมั้ย เพราะเพิ่งย้ายมาได้ไม่นาน น้ำไม่รู้ว่าเป็นฝันหรือเรื่องจริง แต่หลังจากวันนั้นน้ำก็ไม่กล้าเข้าไปในห้องนาฏศิลป์คนเดียวอีกเลย