การมีชีวิตอยู่

มีคนเคยบอกไว้ว่า ไม่มีใครหนีจากความตายไปได้ ดังนั้นไม่ควรปฏิบัติต่อตนเองเหมือนเป็นคนที่ไม่มีคุณค่า ให้ทำในสิ่งที่อยากทำ กินอาหารอร่อยๆ ออกกำลังกายสำผัสความอบอุ่นของแสงแดด ความงดงามของทะเลแม่น้ำ พูดในสิ่งดีๆที่อยากจะพูด ทั้งที่อยากและไม่กล้าพูดออกมาให้ใครฟัง ปลดปล่อยตัวตนของตัวเอง ทั้งความเขลา ความใจดี หรือแม้แต่ความแปลกแตกต่างจากคนอื่นๆ เพราะเราทุกคนเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว...

เช้าวันหนึ่ง "ป๊อกๆ...น๊อคๆ..." เสียงเคาะเรียกแบบเร่งรีบอะไรสักอย่าง เอกรีบสปริงตัวลุกจากที่นอนเพื่อไปที่ประตูให้เร็วที่สุด "งายเป็นไงบ้างเพิ่งตื่นเหรอ ว่าแต่วันนี้ว่างมั้ยไปช่วยตาตัดหญ้าแล้วขุดดินที่บ้านหน่อยสิ" ตาผ่องพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มบวกกับน้ำเสียงที่ใจดี ทำให้ยากที่จะปฏิเสธคำชวน ตาผ่องเป็นเพื่อนบ้านที่อาศัยอยู่บ้านหลังตรงข้ามเยื้องๆไปทางด้านขวา แกน่าจะอายุราว 60 ต้นๆน่าจะเกษียณแล้วเพราะเห็นแกอยู่บ้านทุกวัน ที่จริงแล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรก ทุกครั้งที่ไปช่วยงานแกก็จะทำอาหารให้ทาน และให้ค่าตอบแทนเล็กๆน้อยๆทุกครั้ง

เวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหก 5-6 วันแล้วที่เอกไม่เห็นตาผ่องออกมาเดินเล่นที่สวนหน้าบ้านของแกเหมือนทุกๆวัน ดอกไม้หรือต้นหญ้าบางส่วนก็ดูเหี่ยวเฉาลงไปบ้าง เอกตัดสินใจไปกดกริ่งหน้าบ้านเพื่อทักทายแก "กริง...กริ้งๆ" ไม่มีเสียงตอบรับ เอกเดินเล่นชมสวนของแกประมาณ 5 นาที ที่จริงก็แอบดูผลงานของตัวเองด้วย แล้วเขาก็พยายามตะโกนเรียกตาผ่องอีกครั้ง เอกรู้ดีว่าแกไม่เคยออกไปเที่ยวที่ไหนนอกจากอยู่กับบ้าน ตอนนี้เขาเริ่มเป็นห่วงแกขึ้นมา เอกตัดสินใจลองเปิดประตูหน้าบ้านดู ปรากฏว่าแกไม่ได้ล็อคประตูทางเข้าเหมือนกับที่แกเคยพูดเอาไว้ สิ่งแรกที่สัมผัสคือกลิ่นที่รุนแรงแบบที่ต้องเอามือมาอุดจมูกไว้ทันที เมื่อมองไปทางด้านซ้ายมือจะเป็นห้องนั่งเล่นซึ่งเปิดโล่งและอยู่ติดกับประตูทางเข้าพอดี คุณตานั่งอยู่บนโซฟาหันหน้าไปทางตู้โชว์ที่แกสะสมของเก่าแก่ที่ชื่นชอบเอาไว้ ที่เรารู้กันว่าถ้าผู้ตาย ตายในช่วงระยะเวลาประมาณ 4-5 วัน ร่างกายจะเกิดการขึ้นอืดเต็มที่ ลิ้นจุกปาก ตาถลน ผิวหนังลอกในบางส่วน ใบหน้าบวมฉุและคล้ำจัด เนื้อเยื่อบางส่วนของร่างกายก็เริ่มหายไป ตอนนี้เหมือนร่างกายของเอกจะหยุดทำงานไปชั่วขณะเหมือนผีอำ ปรากฏภาพตาผ่องที่กำลังนั่งดูของสะสมของแกแล้วหันมาถามเอกว่า "รู้มั้ยทำไมสิ่งนี้ถึงมีคุณค่า" แล้วคุณตาก็ยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อเอกตั้งสติได้กับสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เขาต้องวิ่งกลับหลังหันสุดตัว เอกมารู้ตัวอีกทีเมื่อเขามาอยู่ที่หน้าบ้านของตนเอง

มาถึงตอนนี้เขาเข้าใจดีแล้วว่า ตัวอย่างของความสุขในการใช้ชีวิตเป็นอย่างไร และไม่มีใครเคยหนีจากความตายไปได้ เราทุกคนเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว...