คนข้างถนน

มีแม่ค้าแผงลอยเล็กๆ ขายของให้กับคนงานในราคาที่ไม่แพง เพียง 10 บาท 20 บาท ไม่หวังกำไรมากมาย ถือว่าเป็นการช่วยเหลือกัน เป็นเสมือนตลาดเล็กๆ ที่ให้คนงานได้มาฝากท้องกันเป็นประจำทุกวัน

หลายคนนั่งรองานตั้งแต่ตี4  จนใกล้จะ 6 โมงเช้าแล้ว ดูเหมือนว่าความหวังจะค่อยๆเลือนลางไปเรื่อยเรื่อย คงต้องเก็บเงินที่เหลือน้อยนิดเอาไว้ซื้อกินในวันพรุ่งนี้ ถ้าวันนี้ไม่ได้งาน

นายจ้างบางคนมารับคนงานถึงที่ เพียงแค่เสียค่าบริการจอดรถครั้งละ10 บาทเท่านั้น ถึงรถนายจ้างจะมีมากมายบริเวณนี้ แต่การเลือกคนงานก็ยังจำเป็นสำหรับนายจ้างเสมอ ซึ่งนายจ้างจะเลือกช่างที่มีประสบการณ์และตรงกับหน้างานที่ทำอยู่

สิ่งที่คนข้างถนนหลายคนคาดหวัง  อาจมีทั้งโชคดีและไม่มีโชค  โชคดีของคนข้างถนนคือ ได้กระโดดขึ้นรถไปทำงานตามใจหวัง  แต่ส่วนคนที่ไม่มีโชคเลยสักครั้ง  อาจเปลี่ยนแปลงชีวิตคนคนหนึ่งให้กลายเป็นคนจรไปได้เลยในแต่ละวัน  ผมได้มาสัมผัสกับกลิ่นไอของความหวังกับคนงานที่นี้แทบทุกวัน จำได้ว่ามีพื้นที่ให้คนงานนั่งรอตรงนี้  แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นที่นอนของคนไม่มีที่ไปซะแล้ว  มีคนงานมาขอเงิน 10 บาทจากผม มีคนงานที่เมาจนไม่ทำงานเพราะรู้สึกสิ้นหวัง  มีคนงานทะเลาะกันเวลาคุยไม่ถูกหู  มีคนงานเป็นลมชักนอนดิ้นต่อหน้าต่อตาผม คงเพราะพิษสุราเป็นเหตุ  ยังมีคนที่เดินมาขอข้าวกินตามร้านแผงลอยข้างทาง มันเป็นสิ่งที่สะท้อนให้เห็นถึงการใช้ชีวิตที่ลำบากของคนงานในสุเหร่าคลองหนึ่งแห่งนี้ มันอาจดูเหมือนว่าเป็นแหล่งรวมของคนจร แต่ในทางตรงกันข้าม ก็ยังคงมีมิตรภาพที่ดีแฝงไว้ในที่แห่งนี้เสมอ มีคนที่พร้อมช่วยเหลือและหยิบยื่นความสุขให้แก่กัน มีคนรวยหลายคนมาบริจาคข้าวของให้กับคนงานอยู่บ่อยครั้ง พ่อค้าแม่ค้าบางเจ้าก็มาแจกผลไม้ฟรี ข้าวกล่องฟรี ให้กับคนงาน ภาพเหล่านั้นมันทำให้ผมลืมความหดหู่ในใจไปได้ชั่วขณะ อย่างน้อยน้อยคนไทยที่พร้อมจะเสียสละเงินส่วนตัวมาช่วยเหลือคนงานเหล่านี้ ก็ยังคงมีให้เราเห็นอยู่เสมอ
ผมอยากให้บทความนี้ สะท้อนถึงอีกมุมหนึ่งของสังคมไทยให้แก่ผู้อ่านและผู้ที่กำลังท้อแท้หรือรู้สึกผิดหวัง  ให้กลับมาสู้ชีวิตเพื่อตัวเองและคนรอบข้างต่อไป ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปสักเท่าไหร่ สุเหร่าคลองหนึ่งแห่งนี้ ก็ยังคงเป็นเสมือนบ้านและแหล่งทำมาหากินของคนงานย่านนี้สืบไป เพราะอย่างน้อยวันนี้ คนข้างถนนก็ยังยิ้มได้อยู่ Y.thaistye