ความจำที่ไม่ลืม

เราเชื่อว่าหลายๆคนคงมีเรื่องตลกๆที่จำฝังใจแบบไม่มีวันลืมกันเลยใช่ไหม ส่วนตัวฉันเองก็เช่นกันวันนี้จะมาแชร์ ประสบการณ์ความตลกที่ไม่เคยลืมกันค่ะ

ส่วนตัวฉันเป็นเด็กบ้านนอกค่ะ(ไม่บอกนะคะว่าจังหวัดอะไร) เด็กบ้านนอกอายุ 12 ที่เพิ่งเข้ากรุงเทพครั้งแรกของชีวิต

นั่งรถตู้โดยสารไประหว่างทางไม่เคยหลับเพราะความอยากรู้อยากเห็น เมื่อถึงกรุงเทพฯที่หมอชิต ฉันมองไปรอบๆตัวแล้วคิดในใจว่าเมืองใหญ่ผู้คนมากมายมองไปทางไหนก็มีแต่ตึกมีรถเต็มไปหมด มันช่างแตกต่างจากสิ่งที่ฉันอยู่มาก ฉันกับแม่จึงนั่งรถแท็กซี่ไปต่อ เพื่อไปยังโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ขอบอกนะว่าตัวฉันเป็นแผลเป็นที่ใบหน้าใหญ่พอสมควรเมื่อ 5 ปีที่แล้ว มากรุงเทพฯเพื่อให้หมอรักษา เมื่อได้คิวทำบัตรก็ถึงเวลาเข้าห้องผ่าตัด เมื่อผ่าตัดเสร็จเรียบร้อยก็ถึงเวลากลับบ้าน เวลาที่น่าอับอายมากที่สุดคือขึ้นลิฟต์จากชั้น 5 ลงมาชั้น 1 ในลิฟต์นั้นจำได้ว่ามีคนเต็มลิฟต์เต็มไปหมด พอลิฟต์เปิดฉันก็เดินออกนอกลิฟต์พร้อมกับคน 3 - 4 คน โดยที่ไม่รู้ว่าลิฟต์อยู่ชั้นอะไร จนแม่ฉันต้องออกมาจูงมือเข้าลิฟต์ต่อ ตอนนั้นฉันรู้สึกอายและตลกตัวเองมากเพราะคนในลิฟต์ต่างก็พากันยิ้มเหมือนจะขำ  จนฉันทำตัวไม่ถูกเพราะต้องอยู่ในลิฟต์จนกว่าจะถึงชั้นที่ 1