ความทรงจำ...Hero เสกสุนัขผู้น่ารังเกียจ

ใจบางบาง

08 มี.ค. 2021|3 min read

อ่านบทความอื่นจาก ใจบางบาง

คัดลอกลิงค์

แจ้งตรวจสอบ

ชีวิตในวันใหม่ ถ้าจะพูดถึงความทรงจำดี ๆ สักเรื่องหนึ่งในช่วงชีวิต เชื่อว่าหลาย ๆ คน หรือทุก ๆ คนก็มีความทรงจำและความประทับใจจากอดีตที่ผ่านมากันทั้งนั้น และความทรงจำเหล่านั้น ก็ย่อมมีคล้ายกันบ้าง ต่างกันบ้าง บางคนมีความทรงจำที่ดีเกี่ยวกับครอบครัว คนรัก เพื่อนพ้อง ในโรงเรียน หรือเหตุการณ์ในชีวิตต่าง ๆ แล้วความทรงจำนั้นก็จะผลิบานออกมาตามกาลเวลา ราวกับว่ายิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไร ยิ่งทำให้เรารู้สึกประทับใจ และจดจำในสิ่งที่เกิดขึ้นได้ดีขึ้นเท่านั้น แล้วใครกันนะที่ชวนให้เรานึกถึง ที่แห่งไหนนะที่ทำให้เราเก็บความทรงจำไว้อย่างดี ช่วงเวลาใดหนอที่ไม่อยากให้มันผ่านพ้นไปเร็ว ๆ สุดแล้วแต่ ๆ ละคนประสบพบเจอกัน แล้วลองนึกตาม ๆ ไป มันก็จะทำให้เราอมยิ้มโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว

ความทรงจำความประทับใจสำหรับตัวผมแล้ว ถ้าจะหยิบยกมา มันก็คงไม่หมด เล่าก็ไม่จบไม่สิ้นกันเลยทีเดียว แต่ผมจะหยิบมาเล่าสั้น ๆ จากเรื่องราวของเพื่อน(ไม่สนิท)ของผมคนหนึ่ง ถ้าพูดถึงเขาแล้วผมจะนึกถึงความบ้าบอของเขา ชอบแกล้ง เฮฮา ไม่เครียด และไม่อะไรมาก แต่เก่งดนตรี และชอบร้องเพลง และร้องเพลงเพราะซะด้วย รูปร่างหน้าตาเขานะหรอ ให้คุณนึกถึงคิงคองเข้าไว้ ฮา ๆ ๆ แต่นั่นไม่ใช่ความทรงจำที่ผมประทับใจในตัวเขาหรอก แต่เขามีสิ่งหนึ่งที่วิเศษกว่านั้น คือ...การมีใจเมตตาของเขา เรื่องของเขาเริ่มในโรงเรียนขนาดเล็ก เป็นโรงเรียนช่วยเหลือเด็กชายแดนแม่สอด-เมียวดี เราเรียนด้วยกันตรงนั้น โรงเรียนเราและทุกคนไม่ต้อนรับสุนัข ให้เข้ามาในโรงเรียนหรอก และแถวนั้นมีสุนัขจรจัดมากมาย ถ้าหากมันเข้ามาสักตัวนะ สุนัขตัวนั้นต้องหนีเอาชีวิตรอดสถานเดียว แต่ใครจะไปนึกว่าในความโหดร้ายของมนุษย์อย่างผม และเพื่อนอีกหลายคน รวมไปถึง ผอ.โรงเรียน และคุณครู ก็ยังมีใครคนหนึ่งที่จ้อง และนึกคิดสงสารสุนัขเหล่านั้น ซึ่งผมจำได้แม่นเลยว่า สุนัขหนึ่งในที่เพื่อน(ไม่สนิท)คนนี้เอามาเลี้ยง เป็นสุนัขที่เป็นโรคเรื้อนรา ขนหลุดจะหมดละ ตัวเหม็น ทุกคนที่เข้าใกล้จะไล่ บ้างก็ตี ใครจะไปนึกกันละว่าเขาจะจับตัวสุนัขตัวนั้นมาอาบน้ำ และเขาก็อาบน้ำพร้อมกันกับสุนัขตัวนั้นด้วย ป้อนข้าว ดูแลรักษาเยียวยาราวกับคนรักคนหนึ่งในครอบครัว

จนกระทั่ง ผอ.ซึ่งเป็นคนต่างชาติเข้ามาเห็น แล้วก็ยอมรับ และช่วยออกค่ารัักษาให้กับน้องหมาตัวนั้น แล้วก็ไม่นาน ผ่านไปสักพักน้องตัวนั้นก็แปลงร่างมาเป็นน้องหมาที่น่ารัก และหลาย ๆ คนก็อยากอุ้ม ผมเองยังแปลกใจเลย จากน้องหมาที่แทบจะไม่มีคนรัก เป็นเรื้อนราแทบไม่มีขน แปลงกายมาเป็นน้องหมาที่น่ารัก กลายมาเป็นความทรงจำสุดประทับใจของผม ที่มีต่อเพื่อนคนนั้นมาเรื่อยไป แค่คิดง่าย ๆ ถ้าหากเพื่อนคนนี้ไม่มาเรียนที่นี่ น้องหมาก็คงไม่มีใครรัก และไม่ได้การรักษา ที่สุดก็ตาย หรือถ้าหากเพื่อน(ไม่สนิท)ของผมคนนี้เป็นเหมือนคนอื่น คือรังเกียจน้องหมาตัวนี้ น้องหมาก็คงตายไปก่อนเช่นกัน โหยหา แต่...ความทรงจำของผมไม่ได้จบลงโดยดีสักทีเดียว หลังจากที่น้องหมาได้ชีวิตใหม่ไม่นาน พวกเราก็ต้องไปฝึกงานที่ต่างจังหวัดสี่เดือน หลังจากฝึกงานกลับมา เราก็ได้ข่าวร้าย คือน้องหมาเสียแล้ว แต่ผมไม่แน่ใจว่าเพราะเหตุอะไร อาจเป็นเพราะการขาดอาหาร หรือสารเคมีตกค้างในร่างกาย และโรคเรื้อนราที่ยังไม่หายขาดมั้ง เพราะว่าไม่มีคนดูแดในช่วงฝึกงาน แต่ทุกอย่างยังคงหลงเหลือในความทรงจำของผม ที่มีเรื่องเล่าดี ๆ แบบนี้ แบบว่ามีตัวละครเอก คือ เพื่อน(ไม่สนิท)ของผม รับบทเป็นฮีโร่ และน้องหมา รับบทเป็นผู้เผชิญกับภัยร้าย และคนอื่น ๆ สวมบทบาทเป็นตัวประกอบ ในเรื่องราวที่เป็นเรื่องจริง เราไม่ต้องหาฮีโร่ในบทนิยาย หรือ ในบทละครหรอก บางทีชีวิตจริงมันยิ่งกว่าละคร นิยาย และมันเป็นแบบอย่างให้ข้อคิด และสอนเราได้ดีกว่าเสียด้วย ซึ่งนี่ครับความทรงจำในช่วงนึงของชีวิตผม สุข

อาจจะบอกได้เลยว่าสิ่งบางสิ่ง หรือคนบางคนอาจต้องการแค่ลมหายใจเท่านั้น แต่มันก็ทำไม่ได้ แต่ถ้าว่าเราสามารถช่วยยื้อชีวิตใครได้ อย่างน้อยที่สุดให้เขาได้อยู่ได้นานกว่าเดิม ก็เป็นสุขมากมายของเขาแล้ว เช่นเดียวกับเพื่อน(ไม่สนิท)ของผม ที่อยู่ในความทรงจำของผม เป็นแบบอย่างของการมีเมตตาให้กับผมอย่างดี

ท้ายสุดอาจบอกได้เลยว่า ความทรงจำหรือเหตุการณ์ในอดีตบางสิ่งบางอย่างในชีวิตคนเรา บางทีอาจมีข้อคิดคำสอนแฝง และเป็นบทเรียนในที่สุด เมื่อมีหลาย ๆ คน หลาย ๆ บริบท ก็จะมีความทรงจำที่หลากหลาย และแตกต่างกันไป และที่สุดแล้วทุกเรื่องราวที่เราประทับใจนั้น จะผลิบานเป็นความทรงจำที่ยืนยาว อย่างน้องหมากับเพื่อนของผมคนนี้ กับเรื่องราวของพวกเขาข้างต้น ทีี่ผมเก็บมาไว้ในความทรงจำประทับใจเรื่อยมา (Hero ผู้เสกสุนัขเรื้อนรา)

เครดิตภาพ