ความทุกข์ของฉันบนหน้ากระดาษ

หน้ากระดาษอันแสนว่างเปล่า ที่ส่วนใหญ่พวกเราจะมองข้าม ใครจะรู้ว่าเป็นเครื่องมือปลดความทุกข์ชั้นดีเลยละ แต่ไม่ใช่แค่ความทุกข์ที่เราระบายใส่มันได้ ความสุขมากมายที่ล้นอยู่ในหัวใจ ก็สามารถระบายได้เช่นกัน การแต้มหมึกแต้มสีในกระดาษเชื่อไหมว่ามันจะทำชีวิตของเรานั้นมีความสุขเพิ่มมากขึ้นมากแค่ไหน

โรคซึมเศร้า หรือภาวะซึมเศร้า เป็นภัยเงียบที่อันตรายมาก และคนน้อยคนที่จะเข้าใจ นอกจากจะเป็นเสียเองถึงจะเข้าใจ อย่างเช่นเรา เราอยู่ในภาวะซึมเศร้ามาจะ2ปีแล้วหละ ก่อนเราจะไปหาหมอแล้วรู้ว่าตัวเองเป็นซึมเศร้า เราเองก็ไม่เข้าใจ และคิดว่าพวกเค้าคงอยากเรียกร้องความสนใจ ที่จริงแล้วไม่เลย พวกเค้าเพียงต้องการคนที่เข้าใจเขาเท่านั้นเอง เราเคยทำร้ายตัวเอง ชกกำแพงจนมือแทบหลุด จากเป็นคนที่ใจเย็นมาก จนตอนนี้เรากลับกลายเป็นคนโมโหร้ายมากขึ้น กลางวันเราจะปกติดีแทบทุกอย่าง แต่กลางคืนกลับดาวน์โดยไม่รุ้สาเหตุ นอนร้องไห้น้ำตาไหลโดยที่ตัวเราเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมจึงเป็นแบบนึ้ ความทุกข์ที่สะสมระหว่างวันหรืออาจจะสะสมมามากจนลืม ต้องการภาชนะรองรับและเครื่องมือรักษาของเราก็มีเพียงกระดาษเปล่าๆในสมุดโน้ตที่ตอนนี้เป็นสมุดโน้ตคู่ใจเราไปแล้วหล่ะ  การเขียนที่ดีสุดคือช่วงกลางคืนปิดไฟ และเปิดโคมไฟสีเหลืองอ่อนๆ อากาศเย็นๆ  ถึงรูัว่าจะทำให้สายตาเสียแต่มันคือสิ่งที่ทำให้เรา ปลดทุกข์จากช่วงเวลานั้นได้ มันเหมือนกับได้เข้าไปอยู่ในโลกอีกใบ โลกที่ไม่มีสีดำ ไม่มีความมืด ไม่เจ็บไม่ป่วย ไม่มีความทุกข์ เป็นโลกที่ว่างเปล่าแต่สดใส โลกที่มีแค่เราเป็นคนกำหนด  โลกทึ่เรากำหนดเส้นทาง กำหนดปลายปากกาที่จะขีดเขียนเส้นลงไป