อื่นๆ
ชอบนักใช่ไหม? ล่าท้าผี!
ขอขอบคุณภาพจาก : https://www.pinterest.com/pin/62909726018298621/
กลางดึกสะงัดคืนเดือนดับ บรรยากาศรอบด้านมืดสนิทราวกับไม่ใช่โลกมนุษย์ โรงพยาบาลร้างที่ผมและเพื่อนอีก 3 คนได้ยืนอยู่ข้างหน้านั้น ตั้งสูงตระหง่านรอต้อนรับพวกเราอย่างยินดี แต่คนที่ไม่ค่อยจะยินดีเท่าไรก็เห็นจะเป็นผม ที่โดนพวกมันลากมาด้วยโดยไม่เต็มใจ
“มึงจะกลัวอะไรวะไอ้บอม” บิว…หัวโจกที่พาทุกคนมาที่นี่หันมาต่อว่าผม ที่เอาแต่ตัวสั่นจนแทบยืนไม่ไหว
“ข้าไม่ได้จะมาลบหลู่ แต่จะมาพิสูจน์ให้เห็นว่าผีมันไม่มีในโลกเว้ย”
“เดี๋ยวก่อนบิว…จะเข้าไปจริงๆเหรอวะ เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะเว้ย”
“มึงก็อีกคนไอ้จืด พอกันเลย ดีเหมือนกัน กูจะได้พาพวกมึงมาให้เห็นกับตาว่าอะไรเป็นอะไร”
จริงๆแล้วเพื่อนผมไม่ได้ชื่อจืดหรอก แต่ทุกคนเรียกมันแบบนั้นเพราะว่าลุคมันเป็นเด็กเรียน แถมยังใส่แว่นหนาเตอะอีก
Advertisement
Advertisement
“พูดมากกันจังวะ จะไปก็รีบไป ใครจะเข้าก็ตามกูมา”
ต้น…ที่ตอนนี้ไม่ฟังเสียงใคร เดินดุ่มๆหายเข้าไปในความมืดตรงปากทางเข้าโรงพยาบาล ผมและเพื่อนที่เหลือจึงรีบเดินตามเข้าไปติดๆอย่างเลี่ยงไม่ได้
ภายในนั้นมืดกว่าข้างนอกมาก รอให้ม่านตาปรับแสงสักพักจึงค่อยเดินต่อไป แสงไฟฉายในมือของบิวสาดส่องสำรวจไปทั่ว พื้นของที่นี่นั้นเต็มไปด้วยก้นบุหรี่และขวดสุราที่หล่นเกลื่อนกลาดของพวกวัยรุ่นที่มามั่วสุมกันยามค่ำคืน ตอนนี้…ผมก็ไม่ต่างจากวัยรุ่นพวกนั้นสักเท่าไร ที่ทำอะไรคึกคะนองแบบนี้ สัตว์จำพวกเลื้อยคลานนั้นวิ่งวุ่นออกมาตามซอกมุมด้วยความตกใจเมื่อพวกเราเดินผ่าน
“ถึงแล้ว…ที่แรก”
สิ้นเสียงของต้นดังขึ้นข้างหน้า ในขณะที่ผมกับจืดกอดกันแน่นพลางเงยหน้าขึ้น “ห้องเก็บศพ”
“เราออกไปจากที่นี่กันเถอะ ฉันเชื่อแล้วว่าไม่มีผะ…ผี”
Advertisement
Advertisement
จืดพูดด้วยน้ำเสียงอันสั่นเครือ แต่นั่นก็ไม่ได้เรียกคะแนนสงสารสักเท่าไรนัก
ตึง!
“เฮ้ย! เสียงอะไรวะ มึงไปดูดิไอ้บอม” แล้วทำไมต้องเป็นผมวะ!
การปฏิเสธไม่เป็นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรนั้นเป็นข้อเสียมากๆของผมอย่างหนึ่งเลย ผมค่อยๆเดินไปตามต้นเสียงที่มาจากหลังตู้แช่อะไรสักอย่าง แล้วก็โล่งอกไปทีที่มันเป็นแค่หนูตัวหนึ่ง...ที่กำลังแทะศพ!
“อ๊ากกก!”
“เฮ้ย! อะไรวะ”
ตึกๆๆ
ผมแหกปากร้องลั่น คุมสติตัวเองไม่อยู่ ร่างกายสั่งให้วิ่งออกจากที่ตรงนั้นทันทีโดยไม่ฟังใคร รู้ตัวอีกทีผมก็มาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ บ้าเอ้ย! โง่ชะมัด
ตอนนี้ผมตัวคนเดียวแล้ว สติเริ่มกลับมา…ความกลัวก็เช่นกัน ไม่ได้นะบอม…แกจะมาติดอยู่ที่นี่ไม่ได้ ผมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดไฟฉายเพื่อให้ความสว่างรอบด้าน แล้วก็พบว่าตัวเองอยู่กลางห้อง ซึ่งเดาแล้วน่าจะเป็นห้องพักฟื้นของผู้ป่วย สังเกตได้จากเตียงคนไข้ที่ระเกะระกะทั่วห้อง
Advertisement
Advertisement
“เอาไงดีวะ” ผมพึมพำเบาๆ
“เอาอย่างนี้ดีไหมจ๊ะ”
“!!!”
ผมหันไปหาต้นตอที่มาของเสียง ซึ่งกระซิบอยู่ข้างหูผม ก็พบกับใบหน้าแสยะยิ้มที่เปื้อนเลือด ผิวเละขรุขระพร้อมกับน้ำหนองที่ไหลเยิ้มจนเลอะเสื้อของผมไปด้วย
“ฮี่ๆๆ”
หลังสิ้นเสียงหัวเราะอันน่าสะพรึงของมัน สติของผมก็ดับวูบลง…
แสงแดดสาดส่องผ่านช่องว่างของหน้าต่าง ปลุกให้ชายหนุ่มที่นอนไม่ได้สติตื่นขึ้น
“คุณครับ…คุณ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น เขาเขย่าร่างของผมเบาๆ
“นี่ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน” ผมมองไปรอบๆก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในโรงพยาบาล ที่ไม่ใช่โรงพยาบาลร้างเมื่อคืน
“เราได้รับแจ้งจากญาติของคุณว่าคุณหายตัวไปจากบ้านทั้งคืน พวกเขาเป็นห่วงมาก”
“ขอบคุณมากนะครับ ว่าแต่…เพื่อนๆของผมล่ะ หายไปไหนกันหมด”
“หืม เพื่อน? ใครเหรอครับ” คนที่ผมพึ่งสังเกตว่าเขาเป็นบุรุษพยาบาล ทำหน้าฉงนใจด้วยความสงสัย
“ก็เมื่อคืนนี้ผมเข้าไปที่โรงพยาบาลร้างนั่นกับเพื่อนๆ พวกเขาอยู่ไหน ผมจะไปเยี่ยมสักหน่อย”
“เอ่อ…คุณดูนี่นะครับ”
คนตรงหน้าส่งมือถือให้ผมดู บนหน้าจอเป็นภาพเหมือนกับกล้องวงจรปิดริมถนน ได้บันทึกภาพบริเวณด้านหน้าของโรงพยาบาลไว้ และผมก็ต้องตกใจอย่างยิ่ง เมื่อได้เห็นว่า…ตัวเองยืนอยู่คนเดียว!
“ทางเราได้ขอหลักฐานนี้ไว้หลังจากเจอคุณนอนหมดสติอยู่ภายในตึกครับ เผื่อไว้เป็นข้อมูล”
“…”
ผมยังคงอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเอง เหลือบไปเห็นหนังสือพิมพ์หน้าแรกพาดหัวข่าวว่า ‘ดับสยอง…นักศึกษาหนุ่มสามคนเกิดอุบัติเหตุรถชนก่อนถูกไฟคลอก’ และที่น่าขนลุกไปกว่านั้นก็เห็นจะเป็นหน้าของผู้ตายข้างหัวข้อข่าว คือบิว ต้น และจืด!
ขอขอบคุณภาพหน้าปกจาก : https://focusinlifephotog.wordpress.com/2015/02/08/dark-place/
ความคิดเห็น
