ตัวหนังสือเดินทาง

ตัวหนังสือเดินทาง

ตัวหนังสือเข้ามาในชีวิตเราเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เท่าที่รู้คือตั้งแต่จำความได้ก็มีหนังสืออยู่ในมือ อ่านหนังสือให้อาม่า คนจีนที่อ่านหนังสือไทยไม่ออกฟัง แล้วอาม่าก็ชมว่าเก่งมาก จนแม่เดินเข้ามาทักว่าทำไมลูกอ่านกลับหัว

Cr: https://www.pexels.com/th-th/photo/46274/

ตอนนั้นก็มีตัวหนังสือ…

เริ่มเข้าประถม ในกระเป๋าก็เต็มไปด้วยหนังสือ แต่พิเศษหน่อย ที่พ่อซื้อสมุดเล่มสวยให้ บอกว่าให้เขียนบันทึกทุกวัน หลังจากนั้น...ตัวหนังสือของคนอื่นก็เริ่มกลายมาเป็นตัวหนังสือของเรา ทีละเล็ก ทีละน้อย

ตัวหนังสือที่ระบายความน้อยใจเรื่องเพื่อนแกล้ง ตัวหนังสือที่บันทึกว่าวันนี้ทำการบ้านไม่ทันถูกครูดุ ตัวหนังสือที่บันทึกว่าอาหารเย็นวันนี้แม่ทำอร่อยมาก

ไม่นานตัวหนังสือก็มาอยู่ในสมุดหลายเล่มในห้องนอน คืบคลานเข้าไปกระทั่งตู้เซฟซึ่งไม่มีแก้วแหวนเงินทอง มีแต่สมุดเรียงรายอยู่เต็มพื้นที่

จนเรียนจบ ตัวหนังสือเริ่มไร้ชีวิต กลายเป็นคำสั่งราชการ กฏหมายที่ต้องตีความ กลายเป็นพาดหัวข่าวดาราทะเลาะกัน กลายเป็นถ้อยคำแข็งๆ ที่ไร้หัวใจ…

Cr: https://www.pexels.com/th-th/photo/590493/

3 ปีผ่านไป จับปากกาขึ้นมาจะเขียนกลอนรัก...แต่ตัวหนังสือไม่รักเราอีกแล้ว เพราะเราไม่ได้ดูแลมันเลย…

จนวันนึงเจอพี่เรือรบทางเฟซบุ๊ก เจอคอร์สเขียนเป็นเห็นเงินล้าน เจอบก.ยุทธ และทีมงาน...ตัวหนังสือในตู้เซฟจึงได้ออกมาโลดแล่นอีกครั้ง เหมือนปล่อยของศักดิ์สิทธิ์ เหมือนปล่อยเวทมนตร์ที่กักเก็บอยู่นานปี…

ตอนนี้มีหนังสือเป็นเล่ม แต่ก็ยังขายไม่ได้อยู่ดีเพราะไม่ได้ขายตามร้านหนังสือ คุณพ่อเองก็ยังคงไม่เห็นด้วยนัก ก็เลยก๊อกแก๊กๆ ขายคนรู้จักไปวันๆ อ้างว่าเอาเงินไปทำบุญ

ก็มีเพื่อนบางคนบอกว่าอ่านแล้วสนุกดี บางคนก็ว่ารูปสวยมาก บางคนก็มาขอบคุณที่มีหนังสือให้อ่านแก้เครียดก่อนสอบ แต่เราก็ยังขายหนังสือไม่ได้ แล้วก็มีแค่ไม่ถึง 30% ที่ซื้อไปอ่าน (นอกนั้นคือซื้อเพื่อทำบุญเจ้าค่ะ)

ก็เลยเริ่มรู้สึกว่าสงสัยตัวหนังสือของเรา… คงยังไม่กลับมารักเราละมั้ง...

วันนี้ผ่านมา 6 เดือน มีเพื่อนทักแชทมา
“แก เราอยู่โอซาก้า กำลังจะไปโกเบ ตามรอยหนังสือแกอ่ะ ขอบคุณมากนะ ที่ทำให้เรากล้ามายืนตรงนี้...” (หนังสือเขียนเรื่องการใช้ชีวิตในญี่ปุ่นในฐานะนักเรียนที่พูดญี่ปุ่นไม่ได้เลยแม้แต่ตัวเดียว >> คือเรียนภาษาญี่ปุ่น อยู่คนเดียว ใช้ชีวิตด้วยตัวเอง 1 ปีเต็มๆ ติดตามได้ที่ https://www.facebook.com/KOBEhajimemashite/)

ตอนแรกที่ได้ยินนี่คือตกใจมาก!

คือคุณเพื่อนไปตามรอยข้าน้อยคนเดียว โดยพูดญี่ปุ่นไม่เป็นซักตัวเนียะนะ คือเราผ่านมาไง เรารู้ว่ามันนรกแค่ไหนถ้าหลงทาง หรือเวลาเข้าร้านอาหารที่ไม่มีรูปแล้วดันจิ้มเนื้อม้าดิบมา…

ก็เลยรีบติดต่อเพื่อนที่โน่นให้ กลัวหลง กลัวสั่งข้าวกินไม่ได้…

แต่ผ่านมา 3 วันแล้ว เพื่อนยังคงโพสรูปสวย และที่สำคัญ ทักมาขอบคุณทุกวัน...
ขอบคุณที่ทำให้เรากล้ามา
ขอบคุณที่แนะนำสถานที่ให้

ขอบคุณที่เป็นแรงบันดาลใจให้ได้มายืนตรงนี้

เพราะคุ้มสุดๆ เพราะดีต่อใจมากๆ

...ซึ้ง…

วันนี้...ต่อให้หนังสือจะยังเหลือเต็มบ้าน...แต่เราก็รู้ว่าตัวหนังสือของเรา เริ่มทำหน้าที่ของมันแล้ว…

เป็นกำลังใจ...ให้คนที่เดินตามมา ก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นคง

Cr: https://www.pexels.com/th-th/photo/2099266/

Cover photo: www.canva.com