ทหารพรานกับผู้หญิงบอบบาง

เช้าวันจันทร์ที่แสนร้อนอบอ้าว  กับกิจวัตรประจำวันเดิมๆ  ตื่นนอน  อาบน้ำ  ไปทำงานเอกสารที่เดิมๆ  จำเจหน้าเบื่อ  เวลาล่วงเลยไปจวบจนได้เวลาเลิกงาน  เราได้สะดุดตากับลูกค้าสาวสวยท่านนึง  ทำไมชุดที่นางใส่ดูแปลกๆ  เท่ๆ  อย่างที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน  เราได้แต่แอบมองอยู่ห่างๆ  ลูกค้าท่านนี้ได้เข้ามาซื้อรถในโชว์รูมที่เราทำงาน  ทันทีที่นางติดต่อประสานงานกับเจ้าหน้าที่  car  sales  representative เสร็จเรียบร้อยแล้ว  ด้วยความอยากรู้อยากเห็น  ( ตามประสาคนที่ไม่เคยมีความตื่นเต้นเข้ามาในชีวิต อิ อิ )  จึงได้รับอาสาจากหัวหน้าเดินตรงไปหานางที่ห้องรับรองแขก  พร้อมกับกาแฟร้อนๆ

เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา  เราได้ชวนนางคุยตามประสาลูกค้า  กับพนักงานประชาสัมพันธ์  สอบถามมาประมาณ  15  นาที  ก็ได้คำตอบดังที่ใจหวัง  ( ใจอยากสอบถามให้นานกว่านี้  แต่หันไปทางออฟฟิตหัวหน้า  หลังกระจกใส  เหมือนมีก้อนเมฆดำ ได้ปกคลุมลูกตาหัวหน้าอยู่  ฮ่าๆ )  พอจับใจความได้ว่า  นางเป็นทหารพราน  ที่ปฏิบัติภาระกิจอยู่ภาคใต้  พอได้ฟังอย่างนั้นเรารู้สึก  เท่จังเลย เราได้สอบถามเกี่ยวกับการสมัคร  เพื่อที่จะเข้าไปอยู่ในหน่วยงานนี้เรียบร้อยเสร็จสับ

มาถึงวันที่ต้องรายงานตัว  คุณนาย  สมยงค์  นั่งรถโดยสารมาส่งถึงโคราช  บ้านเอง  พร้อมกระเป๋า  5 ใบ  ของกินอีกเพียบ  เปรียบประหนึ่ง  เราจะต้องไปใช้ชีวิตอยู่เป็นข้ามปี  ถึงเวลาที่ต้องขึ้นรถไปฝึก  ยกมือไหว้แม่  แล้วจู่ๆ  น้ำตามันก็ไหลมาปริ่มๆ  ตา  เราจึงพยายามหันบิดเบือนเพื่อไม่ให้แม่เห็น

เมื่อถึง  ค่ายปักธงชัย เราได้ทำการถูกอบรมบ่มนิสัย  ฝึกทุกอย่างเหมือนผู้ชาย  ประมาณ  1  เดือน  ทรมานมาก  อาทิตย์แรกท้อ  ร้องไห้อยากกลับบ้าน  แต่ก็ต้องอดทน  มีเพื่อนๆ  อีกหลายคนที่ขอออกกลางอากาศ  เพราะทนแรงกดดันไม่ไหว  หรือกับสภาพร่างกายที่ไม่พร้อม  จนมาถึงวันแห่งความสำเร็จ  ครบกำหนดการฝึก  ถึงเวลาที่ต้องลงไปปฏิบัติหน้าที่จริงๆ

รุ่งเช้ารถโดยสารมาจอดรับ  14  คัน  หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ  ตลอดการเดินทางนับ  10  กว่าชั่วโมง  เราไม่หลับเลย  และแล้วก็มาถึงฐานปฏิบัติงาน  ที่จังหวัดปัตตานี  เราได้ทำการขนของเข้าที่พัก  และเริ่มทำการปฏิบัติหน้าที่ทันที

ในบทความหน้าเราจะนำ  ประสบประการณ์ในการปฏิบัติหน้าที่  ความเสี่ยง  ความสนุก  ความอิ่มเอมใจ  มาบรรยายให้เพื่อนๆ  ได้ติดตามต่อนะคะ

ภาพประกอบโดยนักเขียน