ทำไมความรักที่มากเกินไปถึงทำร้ายเรา

681

Yuri098

09 ก.ค. 2020|2 min read

อ่านบทความอื่นจาก Yuri098

คัดลอกลิงค์

แจ้งตรวจสอบ

เวลาที่เรารักใครสักคน เราก็ย่อม หวงแหน และอยากจะแสดงความเป็นเจ้าของเป็นธรรมดา ดูอย่างหนังเรื่อง spring summer หรือชื่อภาษาไทย วงจรชีวิต กิเลสมนุษย์ ที่ได้ผู้กำกับ คิม คีดุก มากำกับ ว่าด้วยเรื่องของพระหนุ่มที่ใช้ชีวิตวัยเยาว์ อยู่ในวัด และสำนักสงฆ์กลางป่าและหุบเขา อันห่างไกลผู้คน วันหนึ่งเมื่อเขาเจริญวัยแตกเนื้อหนุ่ม และเจอหญิงสาวที่เขาชอบ เลยได้ขอหลวงพ่อลาสิกขาสึกออกไป เพื่อใช้ชีวิตอยู่กับหญิงสาว สุดท้ายก็ไม่พ้นอารมณ์เรื่องความหึงหวง และความหวงแหน

สุดท้ายความหวงแหนก็วกกลับมาทำร้ายความสัมพันธ์ ความรักที่มากเกินไปของคนในครอบครัวก็เช่นกัน

เช่น แม่ที่รักลูกมาก แล้วพยายามกอดลูกไว้แน่นๆ สักพักลูกก็คงจะอึดอัด และพยายามดิ้นหนีให้เป็นอิสระ ช่วงเวลาของการต่อต้านจึงเกิดขึ้น

หากลูกเป็นอิสระจากอ้อมกอด ความรัก และการผูกมัดจากพ่อแม่ เขาก็คงจะทำงาน แต่งงาน มีลูก เป็นพ่อแม่ของใครสักคน และเป็นสามีหรือภรรยาของใครอีกคน แต่หากเขาไม่สามารถหนีพ้นจากการเป็นอิสระที่พ่อแม่สร้างความรักมาผูกมัดเขาไว้ได้ พวกเขาก็คงจะเป็นโสด และอยู่ร่วมบ้านกับพ่อแม่ไปจนแก่...

พระพุทธเจ้าสอนว่า

เมื่อพบเจอของที่เป็นที่รักที่ชอบ ย่อมพรัดพรากจากของที่เป็นที่รักที่ชอบ

เมื่อการพรัดพรากเกิดขึ้น ความเศร้าย่อมเป็นสิ่งที่หลีกเหลี่ยงไม่ได้ พ่อแม่ที่รักลูกมากเกินไป และดูแลลูกให้อยู่แต่ในบ้าน เพราะเห็นว่าปลอดภัยกว่าอยู่ข้างนอก กลัวเจอคนไม่ดี เลยเลี้ยงดูอย่างตามใจ และประคบประหงมทุกอย่าง พ่อแม่ได้คิดหรือเปล่าว่าหากวันหนึ่งที่พ่อแม่เสียชีวิตลง ลูกที่ถูกดูแลและอยู่ในความรักที่มากเกินไปของพ่อแม่ จะอยู่ยังไง

สักวันหนึ่งลูกก็ต้องเป็นอิสระจากพ่อแม่ หากไม่จากกันด้วยความตาย ที่ลูกตายก่อนพ่อแม่ หรือพ่อแม่ตายก่อนลูก ก็ต้องเป็นการออกเรือน ไปใช้ชีวิตกับคู่สมรสของตัวเอง

แต่ความรักนั้นคือความสุขจริงหรือเปล่า ลองนึกภาพเวลาเราทะเลาะกับคนรักหรือคนในครอบครัวของเรา ไม่ว่าเรื่องที่เราทะเลาะจะเป็นเรื่องที่มีเหตุผลหรือไม่มีเหตุผล สิ่งแรกที่เราทำคือ การมองหาว่า ใครเป็นคนผิด ไม่ใช่การยอมรับผิด และพูดคำว่าขอโทษ ก่อนตั้งแต่ทีแรก เพราะต่างฝ่ายต่างก็มี ทิฐิ คิดว่าตัวเองถูก และยากที่จะก้มหัวให้คนอื่น

ความรักควรจะเป็นเรื่องของการนึกถึงคนอื่นก่อนตัวเอง และปรารถนาแต่สิ่งดีๆต่อกันแต่พอมันเกิดขึ้น เรากลับเอาแต่นึกถึงแต่เรื่องของตัวเอง และมีพฤติกรรม "การเอาตัวเองเป็นใหญ่" เพราะความรัก เป็นเรื่องที่เห็นแก่ตัว

การมีความรักเป็นเรื่องที่ดี แต่การมีความรักที่มากเกินไปมันคือการทำร้ายกัน เคยมีวลีในบทเพลงๆหนึ่งซึ่งกล่าวว่า

การใช้ความพยายามในเรื่องความรักนั้นไม่ใช่สิ่งที่เรียกว่าความรักอีกต่อไป

ผู้เขียนมาคิดๆดูก็อาจจะจริง...เพราะความรักมันไม่ต้องใช้ความพยายาม ลองนึกถึงนกที่อยู่แต่ในกรง มันดูไม่มีความสุข ขาดอิสระ และยากต่อการปรับตัว หากปล่อยมันไป ก็คงเป็นนกที่รอเวลาตาย เพราะบินหาอาหารไม่เป็น ต้องรอเวลาที่กลายเป็นเหยื่อของนักล่า สู้ให้มันโผบินบนท้องฟ้าอย่างสวยงามและสง่างามแบบนั้นคงดีกว่า