พี่ฝ้ายแมวขี้เซา ตอนที่ 7: หนีเที่ยวจนได้เรื่อง

Faiiandfamily

24 เม.ย. 2022|2 min read

อ่านบทความอื่นจาก Faiiandfamily

คัดลอกลิงค์

แจ้งตรวจสอบ

พี่ฝ้ายแมวขี้เซา ตอนที่ 7: หนีเที่ยวจนได้เรื่อง

หนีเที่ยวจนได้เรื่อง

เพราะความฟลุกของแม่สองครั้ง ทำให้น้องกลายเป็นลูกรัก ความสองมาตรฐานของแม่ทำให้ผมเริ่มเบื่อหน่ายกับหน้าที่พี่ชายที่แสนดี ตอนนี้ผมโตเป็นหนุ่มแล้ว รับวัคซีนครบแล้ว ผมควรจะได้ออกไปสำรวจโลกกว้างที่มันมากกว่าการมองผ่านหน้าต่าง ไม่ว่าจะเป็นกระรอกบนต้นมะม่วง หรือนกพิราบบนหลังคาบ้านร้างใกล้ๆ หน้าต่างห้องนอนแม่

ผมทำได้แค่นั่งมองหน้าต่าง

และแล้ววันแห่งความสมหวังก็มาถึง อาจจะเป็นแม่หรือพี่ที่ลืมล็อคหน้าต่าง หรืออาจจะเป็นเพราะความอัจฉริยะของผมที่เลื่อนตัวล็อคออกเอง ผมประเมินมาหลายวันแล้วว่าผมจะสามารถถีบตัวจากขอบหน้าต่างไปหลังคาและผมก็ทำได้จริงๆ ส่วนน้องขาสั้นเกินกว่าที่จะตามได้ ทำให้ต้องนอนมองและรัองเรียกผมเท่านั้น ผมกระโดดโลดเต้น นอนอาบแดดตอนเย็นมองฝูงนกบินอย่างมีความสุข

จนกระทั่งแม่เลิกงานกลับมาบ้าน แม่มองเห็นผมจากระเบียงหน้าบ้านตอนกำลังจะเปิดประตู ตอนแรกแม่ก็แค่สงสัย ว่าแถวนี้มีแมวสีขาวปลอดและตาสองสีแบบผมอีกตัวเหรอ จนแม่ไขกุญแจเข้าบ้านเจอน้องที่นอนร้องอยู่ข้างหน้าต่างที่เปิดอ้าไว้ แม่ก็ตะโกนลั่นโลกทันที "ไอ้ฝ้ายยยย แกกลับเข้าบ้านเดี๋ยวนี้" กว่าจะออกมาได้ เรื่องอะไรจะกลับเข้าไปง่ายๆ แม่พยามหลอกล่อผม ทั้งคำพูดที่แสนหวาน ทั้งคำด่า ผมก็นอนหูทวนลมอยู่บนหลังแบบนั้น สุดท้ายแม่ก็โทร.ไปถามพี่ว่าก่อนไปเรียนได้ปิดหน้าต่างไหม พี่บอกพี่จำไม่ได้ หลังจากนั้นแม่ก็โทรตามพ่อให้มาช่วยจับผมเข้าบ้าน

พ่อไปเดินอ้อมอยู่ด้านหน้าของบ้านร้างเรียกผม ผมก็นั่งจ้องหน้าพ่อแบบสบายอารมณ์จนพ่อบอกว่า "เอากับมันสิ" เกือบชั่วโมง จนพี่กลับจากเรียนมาถึงบ้าน สุดท้ายแม่ตัดสินใจปีนระเบียงไต่ไปตามขอบกำแพง โดยให้พี่ขยำกระดาษล่อตรงหน้าต่างผมจะได้ไม่เดินหนีไปทางอื่น ส่วนพ่อก็ดักรอตรงหน้าบ้านร้างเผื่อผมกระโดดลงทางนั้น แล้วแม่ก็จับตัวผมได้ แม่บ่นจนผมหูชา พี่รอรับผมตรงระเบียง เข้ามาในบ้านแล้วแม่ก็ยังบ่นไม่เลิก แถมทำโทษผมด้วยการจับอาบน้ำจากฝักบัวทันที ซึ่งปกติเวลาอาบน้ำแม่จะให้ผมอาบน้ำอุ่น

ผมหนาวแทบตาย พ่อก็บอกทีหลังอย่าหนีอีก ไม่งั้นเขาจะจับอาบน้ำอีก พี่เป็นคนเช็ดตัวให้ผมด้วยความสงสาร พี่บอกกับผมเบาๆ ว่า "ไม่เป็นไรนะ พี่ไม่ได้ไปเรียนสามวัน ช่วงแม่ไปทำงาน พี่จะให้ฝ้ายออกไปอีก แต่เล่นแค่อยู่บนหลังคาบ้านร้างพอ อย่าไปไกล พอแม่จะเลิกงานค่อยกลับเข้าบ้าน"

สภาพผมโดนแม่ด่า

และผมก็ได้ใช้ชีวิตอิสระบนหลังคาช่วงบ่ายสามถึงห้าโมงเย็น แล้วพี่ก็จะขยำกระดาษล่อให้ผมกระโดดเข้าบ้าน บางทีก็ใช้กุ้งต้มสุกล่อ พอผมเข้าบ้านมา พี่ก็จะเช็ดตัวล้างเท้าให้ผมไม่มีกลิ่นข้างนอกติด แม่จะได้ไม่ด่า เมื่อก่อนพี่จะบ่นว่าผมดื้อ แต่พอมีน้องมาอยู่ด้วยพี่ก็เริ่มสงสารผม เพราะผมต้องแบ่งทุกอย่างให้น้องตลอด หลายครั้งที่พี่บอกกับน้องว่าจะแอบเอาน้องไปให้คนอื่นเลี้ยงแล้ว ชีวิตนอกบ้านวันละ 2-3 ชั่วโมง เป็นช่วงเวลาแสนสุขสำหรับผมมาก การได้ดมกลิ่นอึนกหรือกลิ่นฉี่แมวตัวอื่นบนหลังคา มันอธิบายไม่ถูกเลยจริงๆ ถ้าน้องโตขึ้นกว่านี้ผมเชื่อว่าน้องต้องกระโดดตามผมออกมาแน่ๆ

แต่แล้วเรื่องที่คาดไม่ถึงก็ตามมา บ่ายวันศุกร์ที่ 30 ธันวาคม หลังจากที่ผมไปเที่ยวช่วงเที่ยง แล้วก็กลับเข้ามา ผมกินข้าวแล้วก็อ้วก อ้วกอยู่สามรอบ จนดึกแม่กลับมาถึงบ้าน ผมก็อ้วกอีกรอบและมีอาการซึม พอพี่เล่าให้ฟัง แม่ก็ด่าพี่ไปชุดใหญ่ว่าทำไมไม่โทร บอกตั้งแต่เย็นจะได้พาผมไปหาหมอ ตอนนี้สี่ทุ่มกว่า คลินิกปิดหมดแล้ว แม่พยามป้อนน้ำแต่ผมก็กินไม่ได้ แล้วอ้วกออกมาอีก ผมมีไข้สูงจนแม่เริ่มรู้สึกได้ แม่ได้แต่เอาน้ำเช็ดตัวแบบย้อนขนเหมือนเช็ดให้เด็กเผื่อว่าไข้ผมจะลด

ตั้งแต่ผมเริ่มเป็นหนุ่มผมก็ไม่ชอบให้แม่นอนกอด แต่คืนนี้ผมเดินมานอนกับแม่ แม่ลุกขึ้นมาอุ้มผมนั่งบนตัก แล้วแม่ก็บอกว่ารออีกแป๊บนะ เดี๋ยวเช้าแม่จะรีบพาไปหาหมอ แม่โทรไปหาพ่อ พ่อก็อยู่ที่ห้องฉุกเฉินของ รพ.เพราะย่าไม่สบาย ตีสี่กว่าผมฉี่แตกทั้งที่หลับบนตักแม่ ไหลแบบไม่มีหยุด แม่ปลุกพี่แล้วร้องไห้ แม่บอกพี่ว่าผมไม่รอดแน่ๆ เพราะเมื่อคืนพี่เสิร์ชหาข้อมูล แล้วคาดว่าอาการที่ผมเป็นคือ ไข้หัดแมว เป็นแล้วโอกาสรอดชีวิตน้อยมาก

เปิดหน้าต่างชมวิว