มนุษย์ 7,300 ล้านคน อาจจะมีความคิดที่แตกต่าง แต่ดอกไม้ แม้จะต่างชนิดแต่มันกลับมีความต้องการที่คล้ายกัน

ย้อนเวลาไปเมื่อ 3 ปีที่แล้ว ข้าพเจ้ามีอาการป่วยหนักด้วยโรคประจำตัว ป่วยกายพอสู้ แต่ป่วยใจมันทำให้ข้าพเจ้าท้อแท้ จนไม่อยากมีชีวิตอยู่ ปัญหามันถาโถมเข้ามา ทั้งการเงิน การงาน สุขภาพ และความสัมพันธ์กับคนรอบข้าง ไม่ว่าจะเป็นครอบครัว เครือญาติ เพื่อนฝูง ต่างก็ไม่ราบรื่นดีนัก ตอนนั้นข้าพเจ้ารู้สึกว่าตนเองนั้นโดดเดี่ยว และเดียวดาย จิตใจเศร้าหมองไม่มีความสุข นอกจากจะคิดสั้น อยากฆ่าตัวเองให้ตายไปให้พ้นๆ จากโลกใบนี้เสีย อีกทั้งยังไม่มีคนที่ไว้ใจได้ เพื่อให้ข้าพเจ้าได้ปรับทุกข์ เพราะคนฟังไม่ได้ทุกข์ หรือจริงๆ แล้ว มนุษย์ไม่เหมาะกับการคบหา แต่แปรเปลี่ยนกลายไปเป็น ศัตรูคู่แข่งทางเศรษฐกิจ การดำรงชีวิตบนโลกโซเชี่ยล

อาการของข้าพเจ้า คล้ายกับคนเป็นโรคซึมเศร้า วันดีคืนร้ายก็ออกไปเดินเล่นคนเดียว มันอันตรายก็จริงแต่ข้าพเจ้าให้คนติดตามไปด้วย 1 คน โดย มีกฎข้อตกลงว่า ต้องเดินทิ้งระยะห่าง 10 ก้าวขา ทำเสมือนว่าข้าพเจ้ากำลังเดินคิดอะไรเพลินๆ คนเดียว ห้ามรบกวนทุกกรณี เดินไปเรื่อยๆ มองท้องฟ้าอันกว้างใหญ่แต่ไร้เงาของพระจันทร์  และคิดถึงผู้ให้กำเนิดที่ตั้งแต่เกิดมา เคยเจอหน้ากันเพียง 4 ครั้ง ได้แค่คิดในใจว่า ขอให้ท่าน อย่าติดเชื้อโควิด 19 เลย เพราะประเทศที่ท่านไปอาศัยอยู่ คือ ประเทศอังกฤษ ท่านไปมีครอบครัวใหม่และใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นมากว่า 30 ปี ข้าพเจ้าเดินไปเรื่อยๆ และจำได้ว่า บริเวณนี้มีดอกไม้ที่ข้าพเจ้าเองก็ไม่รู้จัก แต่เคยเห็นตอนเดินผ่านในช่วงเวลากลางวัน จึงได้ถ่ายรูปไว้

โถ่เอ๋ย มนุษย์หนอมนุษย์  เธอฟังฉันนะเจ้ามนุษย์ผู้โดดเดี่ยว เมื่อฉันมาเกิดในที่ ที่ไม่มีคนคอยดูแล สิ่งที่ฉันต้องการคือ น้ำฝนจากท้องฟ้า ที่ช่วยให้ฉันชุ่มชื้นมีความสุข ไม่แห้งตายไปเพราะขาดน้ำ หรือถ้าฉันถูกนำไปประดับที่สวนหย่อม ฉันก็มีน้ำที่คนสวนแสนใจดี ที่คอยดูแล รดน้ำ ใส่ปุ๋ย  พรวนดิน และอีกสิ่งที่ต้องการ ก็คืออาหาร แร่ธาตุที่อยู่ชั้นใต้ดิน หล่อเลี้ยงรากเหง้าและลำต้นของฉัน ดูสิฉันออกจะสวยและเบิกบาน ไม่จำเป็นต้องไปทานอาหารร้านหรูหรา เมนูราคาแพงหรอก ส่วนเสื้อผ้าของแบรนด์เนมนั้นหรือ ดูสภาพฉันสิ ชุดที่ติดตัวฉันมา มันดูดีกว่าตั้งเยอะ ถ้าขืนเอาเสื้อผ้าราคาแพงหรือราคาถูกก็ตามแต่ มาให้ฉันสวมใส่สิ สักวันฉันก็ต้องตาย เพราะสิ่งเหล่านั้นมันไม่ใช่สิ่งที่จำเป็นต่อฉันเลย

เอาเถอะ พูดไปมันก็ดูเหมือน ประชดประชันคนที่เกิดมามีพร้อมทุกสิ่ง ไม่เช่นนั้น ห้างสรรพสินค้าเหล่านั้นจะอยู่ได้อย่างไร พนักงานที่ทำงานในที่นั้นๆ ด้วย เพียงแต่ว่า ก็ดูฐานะทางเศรษฐกิจของเราเป็นหลัก สิ่งที่จำเป็นต่อเราที่สุด คืออะไร เธอก็น่าจะคิดได้นะ อยู่ในที่ๆ เหมาะกับเรา ใช้ชีวิตในแบบที่เรามีความสุข เธอจะไปกินอาหารร้านหรู หรือสวมใส่เสื้อผ้าราคาแพงก็ได้นะ แล้วหลังจากนั้นเธอมีแต่ความสุข หรือ มีแต่จดหมายทวงหนี้บัตรเครดิตยอดชำระขั้นต่ำ หลายๆ ใบ นี่ดอกเข็มสอนข้าพเจ้าอยู่งั้นหรือ? (ดอกไม้ในบทความนี้หมายถึงแนวคิดหรือจิตใต้สำนึกบางส่วนของข้าพเจ้าเอง ที่ใช้ตอบคำถามตัวเองเมื่อเวลารู้สึกท้อแท้ โดดเดี่ยวและเดียวดาย)