อื่นๆ

มนุษย์เรามีโอกาสจะเจอรักแท้ได้มากเท่าไร

230
คัดลอกลิงค์
คัดลอกลิงค์
แจ้งตรวจสอบ
มนุษย์เรามีโอกาสจะเจอรักแท้ได้มากเท่าไร

ความอยากรู้ของมนุษย์ไม่มีที่สิ้นสุด เป็นเรื่องจริงที่ปฎิเสธไม่ได้ว่ามนุษย์เรานั้นมีคำถามมากมายไร้ที่สิ้นสุด จากเรื่องเล่าของคุณ Randell Munroe อดีตวิศวกรของนาซา เขาเคยได้มาตอบคำถามสุดพึลึกจากทั่วทุกมุมโลกไว้อย่างสนุกสนานและได้ความรู้จนทำให้ตำราหนังสือเรียนดูน่าเบื่อไปโดยปริยาย

คำถามแรกมาจากคุณ เบนจามิน สตัฟฟิน : จะเกิดอะไรขึ้นถ้าทุกคนมีคู่แท้เพียงหนึ่งคนเป็นคนที่ถูกส่งขึ้นมาและอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลก

คงเป็นฝันร้ายอย่างไม่ต้องสงสัย มีปัญหาหลายอย่างเกี่ยวกับแนวคิดเรื่องคู่แท้แบบสุ่มหนึ่งคน อย่างที่นักแสดงชื่อทิม มินชิน เขียนเอาไว้ในเพลงของเขาที่ชื่อว่า “If I Didn't Have You”

i love you

ถ้าเรามีคู่แท้สมบูรณ์แบบที่ถูกกําหนดไว้ล่วงหน้าอย่างสุ่มหนึ่งคน และเราไม่อาจมีความสุขกับใครอื่นได้อีกนอกจากคนคนนั้น คําถามคือ เราจะหากันเจอหรือไม่ สมมุติว่าคู่แท้ถูกกำหนดไว้แล้วตอนที่คุณเกิด คุณไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใครหรืออยู่ที่ไหน แต่เหมือนในพล็อตนิยายโรแมนติกที่ใช้กันจนเกร่อ คือคุณจะรู้ทันทีว่าใช่ หลังจากที่สบตากัน แบบพระเอกนางเอกนิยายหวานแหวว

Advertisement

Advertisement

คําถามแรกที่ตามมาคือ คู่แท้ของคุณยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า ในจํานวนคนทั้งหมดที่เคยใช้ชีวิตอยู่บนโลกมีนับแสนล้านคน แต่มีเพียง เจ็ดพันล้านคนเท่านั้นที่ยังมีชีวิตอยู่ (นั่นหมายความว่าอัตราส่วนของคนที่เคยใช้ชีวิตบนโลกทั้งหมดได้ตายไปแล้ว 93 เปอร์เซ็นต์) ดังนั้น ถ้า ใช้การจับคู่อย่างสุ่ม โอกาสที่คู่แท้ของเราจะลาโลกนี้ไปก่อนแล้วมีเท่ากับ 90 เปอร์เซ็นต์

ข้อโต้แย้งโดยพื้นฐานบอกเราว่าเราไม่สามารถจํากัดไว้แค่จํานวนคนที่มีชีวิตในอดีต   แต่ต้องรวมจํานวนคนในอนาคตซึ่งก็ไม่รู้ว่ามีอีกเท่าไหร่เอาไว้ด้วย ในเมื่อคู่แท้ของคุณอยู่ในอดีตอันไกลโพ้นได้ ก็เป็นไปได้ว่าเขาอาจจะอยู่ ในอนาคตข้างหน้า เพราะว่าคุณก็คือคู่แท้ของคู่แท้ของคุณ

love

เราลองมาสมมุติว่าคู่แท้ของคุณมีตัวตนอยู่ในช่วงเวลาเดียวกับคุณ และเพื่อไม่ให้ดูน่าหวาดกลัวจนเกินไป เราจะสมมุติด้วยว่าคู่แท้มีอายุ ต่างจากคุณแค่สองถึงสามปี (เงื่อนไขนี้เข้มงวดกว่าสูตรช่วงห่างของอายุที่ ไม่น่าเกลียดแบบมาตรฐาน แต่ถ้าเราถือว่าคนอายุ 30 กับ 40 ปีเป็นคู่แท้กันได้ กฏช่วงอายุที่ไม่น่าเกลียดก็จะไม่เป็นจริงหากพวกเขาพบกันโดยบังเอิญเมื่อ 15 ปีก่อน) ภายใต้ข้อจํากัดนี้ทําให้พวกเราส่วนใหญ่เหลือกลุ่มคนที่อาจเป็นคู่แท้อยู่ราวห้าร้อยล้านคน ยังมีประเด็นเรื่องเพศกับรสนิยมทางเพศ ไหนจะเรื่องวัฒนธรรม หรือภาษาที่เป็นปัญหา เราอาจใช้ข้อมูลทางประชากรศาสตร์เพื่อบีบกลุ่มเป้าหมายให้แคบลง แต่นั้นก็ยิ่งทําให้เราห่างไกลจากแนวคิดคู่แท้แบบ สุ่มออกไปทุกที ในสถานการณ์ของเรา คุณจะไม่รู้ว่าใครเป็นคู่แท้จนกว่าจะได้สบตากัน ทุกคนมีเป้าหมายและรสนิยมเพียงหนึ่งเดียว และเป็นไปในทางเดียวกันกับคู่แท้ของตน

Advertisement

Advertisement

love

โอกาสที่คุณจะเจอคู่แท้มีเพียงน้อยนิด จํานวนคนแปลกหน้าที่เราสบตาด้วยในแต่ละวันเป็นได้ตั้งแต่ศูนย์ (พวกเก็บตัวหรือคนที่อยู่ในเมืองเล็ก ๆ) ไปจนถึงหลายพัน แต่เราจะสมมุติว่าคุณ ได้สบตากับคนแปลกหน้าโดยเฉลี่ยวันละยี่สิบถึงสามสิบคน ถ้า 10 เปอร์เซ็นต์ของคนเหล่านี้มีอายุไล่เลี่ยกับคุณ ตลอดทั้งชีวิตเราจะสบตากับคนแปลกหน้าที่มีอายุไล่เลี่ยกันประมาณ 50,000 คน ในกรณีที่ประชากร ซึ่งอาจเป็นคู่แท้ของคุณมีจํานวนราว ๆ 500,000,000 คน นั่นก็หมายความว่าในชีวิตนี้คุณมีโอกาสเจอรักแท้เท่ากับ 1 ใน 10,000


รูปที่ 1 https://images.pexels.com

รูปที่ 2 https://images.pexels.com

รูปที่ 3 https://images.pexels.com

คัดลอกลิงค์
คัดลอกลิงค์
แจ้งตรวจสอบ

ความคิดเห็น

กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อทำการคอมเม้นต์