มองหลัง.. แลกหน้า

เท่าที่เห็นและเป็นอยู่ในปัจจุบันการปฏิบัติของผู้นำและสาวกของศาสนาหลายสถานที่ไม่สามารถนำมาเป็นแบบอย่างและเป็นที่ยึดเหนี่ยวที่ดีได้ เพราะการปฏิบัติตนของผู้นำและสาวกเหล่านั้นปฏิบัติตนไม่แตกต่างจากสามัญชนคนธรรมดาทั่วไปที่หลงในกิเลสและอวิชชา ปฏิบัติตนไม่เป็นที่น่าเลื่อมใสศรัทธา บางแห่งผู้นำและสาวกศาสนากลับถูกครอบงำด้วยลาภสักการะ สังคมวุ่นวาย  ทำให้ประชาชนเกิดความสับสนระหว่างความดีกับความชั่ว อันไหนถูกอันไหนผิด อันไหนจริง อันไหนเท็จ ไม่รู้จัก บาป-บุญ คุณ-โทษ กลายเป็นสังคมถูกครอบงำด้วยอำนาจที่ไม่เป็นธรรม ขาดความเสมอภาค ภารดรภาพ ขาดหิริโอตัปปะ ขาดสติสัมปชัญญะ กฎ ระเบียบ ของบ้านเมืองถูกละเลย ใช้บังคับเฉพาะคน เฉพาะกลุ่ม หาความยุติธรรมไม่เจอ

สังคมทุกวันนี้ การกระทำมักจะตรงกันข้ามกับข้อเท็จจริงเสมอ ทำเรื่องผิดให้กลายเป็นถูก ทำเรื่องถูกให้กลายเป็นผิด บิดเบือนข้อเท็จจริง  ทำให้เกิดลัทธิเลียนแบบ เมื่ออยู่ในภาวะจำยอม เรามักจะได้ยินคำแก้ตัวว่า"รู้เท่าไม่ถึงการณ์" เสมอ  และเหตุการณ์เช่นนี้ก็มักจะวนเวียนเกิดซ้ำแล้วซ้ำอีก จนกลายเป็นค่านิยมของคนในสังคม ทุกคนละเลยความถูกต้อง ไม่มีใครอยากเข้าไปยุ่งเกี่ยว ทุกคนมักจะคิดว่า"ธุระไม่ใช่" (ทั้งที่มันใช่)​ ก็เพราะทุกคิดว่ามันเป็นเรื่องปกตินี่แหละ มาระยะหลังทำให้ผู้คนเข้าใจว่าสิ่งที่ไม่ถูกต้องเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องทำแล้วไม่ผิด ไม่ต้องรับโทษ เป็นการเป็นการสร้างกระบวนการ "เห็นกงจักรเป็นดอกบัว"  การทุจริตคอร์รัปชันในสังคมตั้งแต่องค์กรเล็กสุดไปถึงใหญ่สุดถือเป็นเรื่องธรรมดา คนรวยที่ละเมิดสิทธิ์ ทำผิดกฎหมาย มักจะได้รับการปกป้อง มีพวกพ้องช่วยเหลือ แบบ"พวกมากลากไป" โดยขาดความละอาย ไร้สติ ขาดจิตสำนึก เป็นการสร้างวัฒนธรรม สร้างค่านิยมและแบบอย่างที่ผิดๆ มอบเป็นมรดกบาปฝากไว้ให้กับเยาวชนคนรุ่นหลังยึดถือและปฏิบัติตาม หากสังคมที่เห็นและเป็นอยู่ยังคงดำเนินไปดังเช่นทุกวันนี้ เราจะเหลือมรดกที่น่าภาคภูมิใจใด ที่จะมอบไว้ให้กับเยาวชนคนรุ่นหลังได้ระลึกนึกถึงคุณงามความดีบ้างล่ะ