ฤดูหนาวในความทรงจำ

ความทรงจำในวัยเด็กของมารุโกะที่ไม่มีวันลืม

เด็กหญิงมารุโกะในวัย 5 ขวบ เธอใส่ชุดเชวา (ชุดกะเหรี่ยงขาว ของเด็กหญิง หรือหญิงสาว เป็นชุดยาวสีขาว อ่านว่า เช - วา) ชุดของเธอที่เกือบจะกลายเป็นสีโคลน ชายชุดเริ่มฉีกขาดเนื่องจากผ่านการใช้งานมานาน ที่แห่งนี้คงยังไม่มีความเจริญทางด้านวัตถุหากแต่หัวใจเธอนั้นยังใสซื่อบริสุทธิ์และมีความสุขตามประสาเด็ก

ฤดูหนาวที่ช่างหนาวเหน็บวนมาถึงอีกครั้ง ตอนเย็นจะต้องก่อไฟนอกบ้านและผิงไฟเพื่อคลายความหนาวเธอและเพื่อน ๆ จะนำไม้ไผ่ผ่าซีกขนาดเท่าไม้บรรทัดมาตีกระทบกัน ดัง แตร๊บ ๆ เพื่อเรียกจักจั่นสีเขียว เมื่อจักจั่นได้ยินเสียงไม้ไผ่ที่กระทบกัน มันจะบินมาที่กองไฟ เธอและเพื่อน ๆ ก็จะจับจักจั่นมาเป็นอาหารในมื้อเช้าของวันถัดไป สมาชิกทุกคนในบ้านต่างก็มีหน้าที่งานของตัวเอง พ่อกับแม่ไปทำงานในไร่ทุกวัน เธอนั้นได้ติดตามพ่อกับแม่ไปด้วยในทุก ๆ วัน และหน้าที่ของเธอก็คือการเอากระบอกไม้ไผ่ไปตักน้ำในลำห้วยเพื่อเตรียมไว้ให้พ่อกับแม่ดื่มเวลาเหนื่อยและกระหายน้ำ ว่างจากการตักน้ำแล้วเธอจะเที่ยวเล่นในไร่ ไล่จับตั๊กแตนใส่กระบอกไม้ไผ่แล้วอุดกระบอกไม้ไผ่ด้วยใบไม้ เพื่อไม่ให้ตั๊กแตนหยุดออกมาจากกระบอกไม้ไผ่ พอถึงมื้อเที่ยงแม่ก็จะเอาไม้เสียบตั๊กแตนเป็นแถว ๆ เผาให้เธอกิน มันช่างเป็นอาหารที่อร่อยเลิศรสจริง ๆ

ฤดูหนาวที่หนาวเหน็บกับซังข้าวโพด ในความทรงจำที่ไม่ลบเลือน

ภาพถ่าย/ถ่ายเอง

เปิดประสบการณ์ความบันเทิงที่หลากหลายสุดปัง บน App TrueID โหลดเลย ฟรี !